Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Qupperneq 26

séð í nokkurri á. Sennilega sá stærsti,
sem ég fengi á ævinni, ef mér auðnaðist
að ná honum. En a£ öllum afleitustu
stöðunum til þess að fást við slíkan fisk,
hafði ég hitt á þann versta. Bakkinn var
hár og slútti fram. Neðan við hylinn
lá tré, sem lokaði leiðinni, og greinar
og staurar stóðu eins og nibbur upp úr
vatninu á meira en 100 metra löngu
svæði. Fyrir ofan mig breikkaði áin og
myndaði stóran hyl, sem var grynnri
mín megin. Þar var því ljómandi að-
staða til þess að ljiika leiknum, ef mér
tækist að lokka laxinn þangað upp eftir.
Ég gat nokkurn veginn treyst tækjun-
um. Stöngin, sem var létt „splitcane“,
hafði staðist marga eldraun við stórar
geddur, og ég vissi að franska næ'on-
línan var nógu sterk til þess að halda
hverju sem væri, ef ég færi skynsamlega
að. Önsrlarnir á gervisílinu \oru nægi-
lega stórir. En hvernig sem ég reyndi,
fékk ég fiskinn ekki uppeftir. Ég kross-
bölvaði hjólinu og óskaði þess, og é
gæti skipt á því og gamla, þaulreynda
Silex-hjólinu mínu. Ég skal aldrei fram-
ar nota lítið kasthjól þar sem ég get átt
von á stórum fiskurn — ég náði ekki
á honunt því valdi, senr þurfti. Það var
engin leið að snúa handfanginu þegar
átak var á stönginni. Mér var því nauð-
ugur einn kostur, að „pumpa“, en það
vil ég helzt aldrei þurfa að gera. Það
er gaman að kasta með þessunr kastlrjól-
unr, en að nrínum dómi bregðast þau
ævinlega þegar mest við liggur.
Hálfri mílu fyrir ofan nrig var vinur
nrintr ofurstinn að veiða. Við skiptum
á trtilli okkar veiðisvæðinu. Ég þarfnað-
ist aðstoðar og fór því að lrrópa, í von
unr að hann rnundi lreyra til rrrín. Hálf-
tími leið þangað til ég heyrði kallað á
rnóti, en þá var það reyndar alls ekki
svar við ópum mínum, heldur öskur í
illilegu nauti, sem ef til vill hefur skilið
köllin í mér sem ögrun, og var konrið
niður að ánni, að girðingu, sem rnér
sýndist fremur léleg. Þarna stóð það
og starði á mig glóandi af lreift og rótaði
öðru hvoru upp jörðinni nreð hornum
og klaufum. En mér hvarf allur ótti urrr
leið og laxinn tók ákvörðun um að berj-
ast. Athygli rnín beindist öll að honum
þangað til nautið fór að bölva aftur —
þá var ofurstinn að koma. Venjulega er
hann dauðhræddur við naut, einkanlega
ef þau eru eins illileg og þetta var. En
þegar lrann sá sveigjuna á stönginni,
hvarf öll hræðsla úr huga lrans. Hann
sveiílaði ífærunni, tók á sprett og var
korninn yfir girðinguna og upp að hlið-
inni á mér, áður en rykið hafði dreifzt
frá augum tuddans og hann gerði sér
grein fyrir því, að tækifærið var gengið
lronum úr greipum.
Aumingja maðurinn \ar að örmagnast
af nræði. En ég þurfti ekkert að segja,
því rneðan lrann stóð þarna á öndinni
kotn fiskurinn upp og strikaði út í rniðj-
an lryl; og frá þeirri stnndu held ég að
enginn maður á öllu landinu hefði get-
að iðað eins í skinninu og ofurstinn
gerði. Eg kann rnjög lítið til laxveiða
en ofurstinn þó ennþá rninna. Ég bjóst
\ ið að þessi risafiskur rnundi finna upp
á að fara niður ána, en ég var aðeins
rneð 70 metra á hjólinu. Ég lrafði varla
sleppt orðinu urrr þennan ótta minn, við
ofurstann, þegar hann lrófst lranda. Hann
réðist rneð berurn höndunum á tréð,
sem lokaði leiðinni. Stórar greinar fuku
burt eins og fis, og á lítilli stundu hafði
24
Veimmaðurinn