Veiðimaðurinn - 01.12.1955, Síða 28

en þá greip fiskur beituna, með feikna
krapti. Hann festi vel í sér, að ég hélt,
og þegar hann stökk áætlaði ég hann 15
pund. Hann ólmaðist mikið dálitla stund,
en um leið og ég var að kalla á ofurst-
ann, til þess að horfa á leikinn, losnaði
úr laxinum. Sýnd veiði en ekki gefin í
annað sinn! Vonbrigði á ný! Þetta var
nýgenginn fiskur, og nú var ég sann-
færður um að mín laxveiðigæfa væri úr
sögunni.
Meðan við vorum að borða hugsaði
ég mikið um hinn missta fisk og hylinn
þar sem hann tók. Af einhverri ástæðu,
sem þið megið kalla hvað þið viljið,
fann ég á mér að ég mundi setja í ann-
an fisk í þessum hyl. Ég hafði orð á
þessu við ofurstann og við fórum þang-
að aftur báðir, þegar við höfðum mat-
ast. Ég kastaði gætilega, og þegar beitan
kom á staðinn þar sem fiskurinn hafði
tekið áður, tók annar, nákvæmlega á
sama blettinum. Eg hafði skipt um agn
og fann að nú sat vel í honum. Hann
veitti talsverða mótspyrnu og strikaði
eins og nýgenginn fiskur, en eftir fáein-
ar mínútur sá ég að það var hoplax.
Hann var sæmilega feitur og silfurfagur,
en það var ekki hátt á mér risið þegar
ég losaði öngulinn lir honum og sleppti
honum aftur í ána.
Ofurstinn hafði komið til að horfa á
mig þreyta hann. Vonbrigði hans voru
einnig mikil, og hann lötraði áfram nið-
ur með ánni. Ég var á báðum áttum,
hvað ég ætti að gera, en hélt þó áfram
að kasta. Ég var að komast niður í skott-
ið á hylnum þegar beitan var þrifin af
þvílíku heliarafli, að minnstu munaði
að stönginni væri kippt úr höndunum
á mér. Því næst þutu 30 metrar út af
hjólinu, og ég sá blági'ænt bak og silf-
nrgljáandi síðu, eins og hlið á nýju bað-
keri Ég fann strax að þetta var enginn
hoplax og þegar hann kom upp í vatns-
borðið og sýndi sig aftur með busli og
boðaföllum, varð mér hugsað til þess
sem skeði fyrir viku. Þessi fiskur var
af svipaðri stærð — aldrei undir þrjátíu
pundum. Nú leið mér vel. í þetta skipti
þóttist ég viss um að tækin mundu reyn-
ast starfi sínu vaxin. Nú var ég með
gamla og trausta Silexhjólið mitt. Auk
þess voru aðstæður allar miklu betri
hér heldur en þar sem ég missti hinn.
Bakkinn var lágur og á einum stað gekk
inn í hann grunnt vik, þar sem ég hugs-
aði mér að láta lokaþáttinn fara fram.
Já, ég fann á mér að þessum mundi ég
ná. Hann þaut fram og aftur, yfir ána,
uppeftir og niðureftir, velti sér í vatns-
skorpunni og lét öllum illum látum. Á
granna stöng, eins og mín var, eru þess-
ir karlar engin lömb að leika sér við,
en ég hafði þó gott vald á öllu með
hjólinu. Ég ætlaði að fara að kalla á
ofurstann til aðstoðar, en í sömu svifum
varð allt fast úti í miðri á.
Ég reyndi allt, sem í mfnu valdi stóð,
til bess að koma honum á hrevfingu aft-
ur. Ég henti hnausum og steinum út til
hans, rvkkti til stönginni og stríkkaði á
línunni eins og ég borði. Tíu mfnútur
liðu, og stundarfjórðungur án bess að
ég fengi nokkru um bokað. Einu sinni
enn heltóku vonbrigðin huga minn. Að
lokum rak ég stangarendann niður í
bakkann og lagði af stað til bess að sækía
ofurstann. Hann sá til mín og kom til
móts við mig og ég skvrði honum frá,
hvernig komið væri. Ég gat vitanlega
ekkert fulbæt um, hvort fiskurinn væri
26
Veiðimaðurinn