Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Blaðsíða 13

eins og presturinn kornst að orði, er gott
að minnast þess, að haustið á líka sina
fegurð, eins og sumarið og vorið.
Þegar sumarið hefur verið kalt og sól-
skinsdagarnir fdir, leggst skammdegið og
veturinn oft verr i fólk en ella. Þetta er
skiljanlegt, þvi að i vetrardraumum þjóð-
arinna rer sumarið alltaf svo einstaklega
hlýtt og sólrikt; og óneitanlega erum við
verr undir það búin, bœði andlega og
líkamlega, að þreyja langan og dimman
vetur, ef surnarið hefur brugðizt. En þd
er oft eins og veðurguðirnir iðrist gerða
sinna og bceti upp lélegt sumar með góðu
hausti. Og þd eru haustkvöldin oft svo
undrafögur, að menn verða sammdla
Steingrimi um að ekkert sé fegurra d
foldu. Og enn munu þeir margir d landi
hér, sem ganga út d fögru haust — eða
vetrarkvöldi, horfa hugfangnir d
„drottnanna hásal i rafurloga“ og fara
þd sumir með „Norðurljós“ Einars Bene-
diktssonar, því að fjöldi íslendinga les
enn kvæði og lærir þau. Það var sagt um
einhvern skáldfróðan mann, að hann
kynni svo mikið af kveðskap, að hann
mundi oftast geta haft á takteinum, Ijóð,
visu eða hendingu, sem ætti við atvik
líðandi stundar. Hvað sem hæft hefur
verið í því, er hitt rétt, sem einn af
orðsnillingum þjóðarinnar á fyrri hluta
þessarar aldar sagði, að „umheimurinn
Ijóðar alltaf d okkur að fyrra bragði.
Öll áhrif, sem okkur berast, eru eins
konar upphöf, sem okkur er ætlað að
hafa rétt eftir og botna. Við finnum öll
hvötina til þess, en verður orðfall flest-
um, þegar til kemur, og erum kveðin i
kútinn. Og þar sœtum við öll, ef ekki
væru skáldin
Og samanlagt hafa islenzk skdld gert
œrið marga „botna“, svo að það er ekki
vist að það sé nein fjarstæða, að sá, sem
kann nógu marga, hafi svar við flestum
„upphöfum“. En af því að talið barst að
skáldskapnum, vaknar sú spurning, hvers
vegna svo fáir stangveiðimenn „hafa rétt
eftir og botna“, þegar veiðiheimurinn er
„að Ijóða d þá“. Þaðan berast þó sannar-
lega dhrif — „upphöf“, sem vert er að
leggja við eyra. í hópi stangyeiðimanna
eru eflaust margir góðir hagyrðingar og
nokkrir, sem bera tignari heiti i ríki
Ijóðagyðjumiar. Þeim ber skylda til að
botna, þegar laxinn og áin Ijóða á þd,
svo að öll „stéttin“ sé ekki hveðin i kút-
inn. Að vísu hafa nokkrir gert það, en
veiðimenn ættu að yrkja miklu meira.
Þeir þurfa að gera landfleyg laxa- og sil-
ungskvæði ogstökur, sem allir veiðimenn
lœra, og þeir eru sumir næmir á góðan
kveðskap. Það sannar t. d. sagan um skip-
stjórann, sem stundum fer á laxveiðar
með kunningjum sinum. Hann er raunar
vel að sér ger um flesta hluti, þvi að
þeir segja, að á daginn veiði hann meira
en þeir allir samanlagt, á kvöldin spili
hann við þá bridge og vinni allar rúbert-
urnar, en að því loknu gefi hann þeim
inn undir svefninn 100—200 blaðsiður
af Einari Benediktssyni og kunni það
allt utanbókar.
Sumir segja að hann muni kunna utan-
bókar flest kvæði Einars. Og það er lag-
lega af sér vikið, ef satt er.
Honum yrði líklega ekki skotaskuld úr
að læra nokkur laxakvæði og hafa þau á
takteinum — og hver veit nema hann
gæti ort þau sjálfur?
Ritstj.
Vf.iðimaðurinn
3