Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Blaðsíða 18

kljáður. Laxinn byrjar allt í einu að
strika, ekki niður með landi eða upp með
landi, heldur skáhallt út og upp, í átt til
jökla, heim til uppruna síns, hann er
ekki í kafi nema stundum og hraðinn er
ótrúlegur, harðstrengd línan dregst með
sírenuvæli út af hjólinu, ekki jafnt og
þétt heldur í æsilegum hviðum, nú er
hann kominn út á stórálinn og ristir
djúpa vindölduna þar, eins og höfrung-
ur. Hann fer hallur móti straumi og
bylgjuróti, ég sé gulleitan kvið hans, ég
sé hann taka dýfur og veltur til beggja
hliða, en hann heldur strikinu, hann
heldur — — ha, hvað get ég gert? —
Línan mín rennnr út og rennur út og er
bráðum runnin öll, og það er ekkert
hægt að gera, nema halda í á móti, af
öllum kröftum, og hlusta á sirenuvælið
o? finna hvernior fiskurinn mikli fer hvít-
um eldi um fljótið og mig. Og nú —:
það kveður við skær brestur, eins og
þegar gler brotnar eða hert stál hrekk-
ur í sundur, það er línan mín, hún var
á enda, og nú slitnaði hún við hjólásinn.
Þessu er lokið.
Lokið? Onei, það er hætt við að þetta
hafi sín eftirköst, guðinn veit hvað hann
er að gera við mann, hann er ekki blindur
nema á öðru auganu. Og það sem næst
gerðist var kannski ennþá undarlegra,
áhrifameira, heldur en glíman við fiskinn
mikla: Um leið og konungur fljótsins
hvarf í vindgrafinn stórálinn, bregður
svo við að fiskur byrjar að stökkva um
alla víkina og um straumbreiðuna niður
af henni, það varð ys um Ána og sporða-
köst og þys: tugir laxa, stórir og smáir,
lyftu sér úr hvítgrárri iðunni, snéru upp
í strauminn og lögðu af stað. Þeir stefndu
allir út og upp í átt til jökla, heim til
uppsprettulinda vatnanna, heil þjóð, á
eftir konungi sínum.
Fáeinum mínútum seinna var allt
kyrrt, ekkert lífsmark að sjá, bara vind-
gáraðan vatnsflöt, perlaðan loftbólum
stórgerðrar úrkomunnar, sem enn færðist
í aukana. Félagi minn stóð hjá mér liugs-
andi og starði út á Ána og ég sá hann
hafði spurn í augum og furðu í svip, en
hvorugur okkar mælti orð að svo stöddu,
við þögðum.
Þetta var í ljósaskiptunum og má! að
lialda heim.
Eg er kominn heim núna og sit hér
og skrifa þetta niður í haustskímunni.
Fiskurinn mikli heldur enn áfram að
vera sem hann var: í Ánni — ósigraður.
„Hvers vegna ég náði honum ekki?“
spyrðu. Það er einfalt mál: ég réði ekki
við hann. Hann var sterkari en ég. En ef
einhverjir skyldu segja sem svo: „Þetta
getur ekki verið satt“, þá hljóta það að
vera menn sem ekki þekkja Ána. Það eru
þá þeir sem iðka laxveiðar sínar í þess
konar vötnum, sem að vísu eru fiskgeng,
en í mínum augum eru ekki annað en
lækjarsytrur, gilsprænur og keldudrög, —
þar gæti mín saga ekki gerzt. Það er í
ánni, sem hún gerist, — í Ánni. En nú er
heill vetur millum hennar og mín. —
Forsíðumyndin.
Myndin er frá Þingmannaá i Vatns-
firði á Barðaströnd. Þar er nokkur sjó-
birtingsveiði, einkum þegar líður á sum-
arið. Kápan er gerð i Litbrá. —
Ljósm. R. H.
8
VíIÐIMAÐURINN