Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Blaðsíða 43

ið á staðnum nema nokkrar sekúndur í
einu, en lægi skipið hinsvegar með
straumnum var hægt að renna góða
stund áður en bátinn ræki frá.
Þau hófu tilraunir sínar þegar straum-
aðstæður voru beztar, og það leið ekki á
löngu unz þau höfðu gengið úr skugga
um að flakið lá með straumnum, eins og
bezt hentaði fyrir þau. Einnig kom strax
í ljós, að án teljandi erfiðleika var hægt
að láta reka alla skipslengdina; en svo
kom nýtt athugunarefni til sögunnar,
þegar þau uppgötvuðu, að sú hliðin, sem
tundurskeytið hafði hitt, sneri upp og
þar var gífurlega stórt gat eða sprunga
langt inn í iður skipsins.
Hjónin gengu nú úr skugga um að
fréttasenditækin væru í lagi og hófu svo
veiðarnar; og þau þurftu ekki að bíða
lengi eftir því að bitið væri á agnið. I
þessari fyrstu ferð veiddu þau svo ótrú-
leg ósköp af löngu, að því meti verður
sennilega aldrei hnekkt. Mest veiddist í
rifunni á flakinu, og er engu líkara en
að langan leiti þarna niður í hlé undan
straumnum.
Eg spurði Michael nokkuð um aðferð-
ina og tækin, sem notuð eru við þessar
djúpveiðar, og hann sagði mér m.a. að
alltaf væru notaðir tveir önglar, því að
jafnskjótt og beitan kæmi niður væri hún
tekin; og þar eð alltaf mætti búast við
að smátittur gæti álpast á agnið, væri
annað en gaman að þurfa að draga inn
300 feta línu fyrir slíka veiði. Væru
önglarnir hins vegar tveir, kæmi æði oft
vænn fiskur á annan þeirra.
Síðar sama ár, þegar þau fóru til veiða
í flakinu, gerðu þau nýja uppgötvun. í
stað þess að beitan hafði áður sokkið
hindrunarlaust til botns, stöðvaðist hún
nú á þéttri ufsatorfu fyrir ofan flakið.
Þar greip hana alltaf ufsi, og voru þeir
flestir um 14 pund að þyngd. Michael
reyndi ýmsar aðferðir til þess að komast
gegnum ufsalagið og fann að síðustu það
ráð, að setja tveggja punda sökku á lín-
una og renna henni niður á torfuna.
Þannig komst beitan í gegn og niður
þangað sem stóru löngurnar biðu henn-
ar.
Eitt af því athyglisverðasta, sem í ljós
kom, var ef til vill það, að hver fisk-
tegund var út af fyrir sig í flakinu. Á
einum staðnum var t. d. ekkert nema
þorskur, sumir mjög stórir, en á öðrum
stað eintómur karpi og magnið gífurlegt.
Lýrinn liélt sig meðfram flakinu, en fór
Frú Barrington-Martin
með 15 punda lýr.
Vf.iðimaðurinn
33