Veiðimaðurinn - 01.09.1963, Síða 50

Sitt ai hverju tagi.
HJÁ því gtur varla farið, að ýmislegt athyglis-
vert beri fyrir augu og eyru þeirra, sem ganga
á vit náttúrunnar og eiga þar kyrrlátar stundir.
Þeim tilmælum hefur stundum verið beint til
lesenda Veiðimannsins, að þeir sendu ritinu stutt-
ar frásagnir af slíku tagi. Þær þurfa alls ekki að
fjalia urn fiskana einvörðungu, heldur allt, sem
fyrir ber og frásagnarvert gæti talizt um lífið
úti í náttúrunni. Sem sýnishorn af því, sem við
er átt, skulu birtar hér tvær stuttar frásagnir
úr norska tímaritinu „Vi menn“, en það helgar
eina opnu í hverju blaði þessháttar efni.
Ritstj.
Refurinn og lömbin.
SVO sem kunnugt er þykir refum
lambakjöt gott, og því halda þeir sig
mjög í nálægð sauðfjárins á vorin. í því
sambandi minnizt ég atviks, sem móðir
mín sagði mér frá:
Það var eitt vorið, að hún átti að líta
eftir lambánum. Þegar hún var komin
langleiðina til þeirra, tók hún eftir því,
að eitthvað einkennilegt var á seyði. Ærn-
ar æddu fram og aftur um hagann, en
tóku ekki á rás burtu. Þegar móðir mín
kom nær, sá hún hvers kyns var. Tófa
var í miðjum fjárhópnum. Hún lá á bak-
inu, baðaði út öllum öngum og velti sér
eins og hún væri í leik. Lömbin voru
ákaflega forvitin og reyndu að komast
sem næst tófunni, til að sjá kúnstir henn-
ar betur; en ærnar bægðu þeim alltaf
frá. En rebbi vildi ekki gefast upp og
hélt leiknum áfram. Hann vonaðizt
auðsjáanlega til þess, að eitthvert lambið
kæmi svo nærri honum, að hann gæti
hremmt það, áður en móðirin kæmi
vörnum við. En nú gekk móðir mín inn
í hópinn, og þá sá skolli sitt óvænna og
flýði inn í skóginn.
B. K. Bodö.
Fuglar segja frá slysi.
SÚ trú var til áður fyrr hér á Islandi
og víða um heim, að sumir menn skildu
„mál“ fugla og dýra. Hér er ein norsk
saga um það:
Þeir menn eru til, sem skilja mál dýr-
anna. Meðan samband okkar við náttúr-
una var nánara en nú er orðið, var þetta
miklu algengara. Eg man alltaf eftir
atviki, sem ég sjálfur var vitni að fyrir
mörgum árum:
Gamall maður, Páll Johnsen að nafni,
sat dag einn í dyrunum á hjallinum sín-
um og bætti net. Mér varð gengið þarna
framhjá og gaf mig á tal við gamla mann-
inn. Uppi á þakinu sátu nokkrar krákur
og görguðu svo mikið, að þær ætluðu allt
að æra. „Það eru meiri lætin í þessum
ólukkufuglum," sagði ég.
Páll gamli stóð upp, lagði höndina við
eyrað og hlustaði. Hann var orðinn dálít-
ið heyrnarsljór.
„Já“, sagði hann. „Þær eru að segja
mér frá því, að bróðir minn hafi farizt
við Lofoten." Svo gekk hann inn.
Nokkrum dögum síðar kom kirkju-
vörðurinn til gamla mannsins og
tilkynnti honum, að bróðir hans hefði
drukknað við Ure.
O.F.H. Bodö.
40
Veiðimaðurinn