Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1940, Qupperneq 46

1 fyrsta lagi: Láta allt halda óbreytt áfram á feigð-
arbrautinni.
1 öðru lagi: Að stofna til nýrra kosninga og
í þriðja lagi að hefja saanvinnu við fyrri andstæð-
inga um löggjafarstarfsemina og stjóm ríkisins.
Það skal viðurkennt, að í Sjálfstæðisflokknum, en
þó utan miðstjómarinnar og þingflokksins, heyrðust
einstaka raddir, sem sögðu, að bezt væri að lofa and-
stæðingum okkar að halda áfram á þessari ógæfu-
braut, þeir hefðu ekkert verðskuldað annað en það, að
verða sjálfir undir rústunum. Ég skil þessa gremju,
en ég staðhæfi óhikað, að slíkur hugsunarháttur á
engan rétt á sér. Stærsti og virðulegasti stjórnmála-
flokkur landsins má aldrei láta sig henda það, að setja
andúðina á andstæðingunum ofar hagsmunum þjóð-
arheildarinnar. Þessi hugsun fékk þá heldur engan
byr innan forystuliðs Sjálfstæðisflokksins.
Hitt er aftur á móti rétt, að við vorum margir, og
jafnvel flestir, all nærri því að óska eftir kosningum.
Að athuguðu máli féllum við þó frá þeirri hugsun. Við
töldum, með hliðsjón af úrslitum kosninganna 1934
og 1937, að ekki væru líkur til að við myndum ná
meirihluta, m. a. af því, að þá voru óleyst nokkur
verkefni, sem Sjálfstæðisflokkurinn ekki var á einu
máli um. Nefni ég þar fyrst, og aðallega, gengismálið.
En jafnvel þótt svo vel hefði til tekizt, þá var okkur
vel ljóst, að eins og komið var um þjóðarhaginn, myndi
það reynast hverjum einum flokki ákaflega erfitt að
fara með völdin í landinu.
Þegar Sjálfstæðismenn létu af stjórn 1927, stóð
fjárhagur ríkissjóðs með miklum blóma, og það sem
mestu skipti, fjárhagur einstaklingsins var eftir at-
vikum mjög góður. Þeir sem þá tóku við völdum,
44