Landsfundur Sjálfstæðisflokksins - 01.12.1940, Síða 52

vera, að menn greini nú nokkuð á um gagnsemi
þessa, en eins og þá stóð á, var tvímælalaust rétt
af valdhöfunum að tryggja það, að eitt gengi yfir
alla, jafnt fátæka sem ríka, og óhætt tel ég að
fullyrða, að skömmtunarskipulagið hefir þegar leitt
til mikils sparnaðar, og er þó enn skammtað ríf-
lega, enda verða menn að vera því viðbúnir, að
úr því verði dregið, >ef harðnar á dalnum frá því
sem nú er.
Að því er aðdrætti snertir, hafði stjórnin enn sem
fyrr allmikil afskipti, og reyndi á alla lund að
greiða jafnt fyrir kaupmönnum sem kaupfélögum
um að afla vörunnar, útvega útflutningsleyfi frá
nágrannaþjóðunum og aðstoða við greiðsluna á
henni. Átti stjórnin verulegan þátt í því að greiða
fyrir þessum viðskiptum, einkum að því er snerti
kol og ýmsar matvörur, enda þótt einkaframtakið
væri þar, eins og fyrr, mest að verki.
1 umræðum innan stjórnarinnar um hvort taka
skyldi upp landsverzlun á innfluttum vörum, kom í
ljós, að einstakir áhrifamenn voru mjög ákveðið
á þeirri skoðun. Við Sjálfstæðismenn vorum þessu
andvígir, og var því þegar sýnt, að ekki yrði að
því ráði horfið. En þó var þetta mál ekki útrætt
fyrr en kaupsýslumenn mynduðu með sér samtök
um innkaup og aðdrætti á matvörum, og komu þar
fram sem einn aðili. Eftir það minntist enginn á
landsverzlun á þessum vörum.
Að sjálfsögðu reyndi stjórnin að gera sér grein
fyrir, hvernig útflutningsverzluninni yrði bezt fyr-
ir komið. Undanfarin ár hafði þótt nauðsynlegt, að
ríkisvaldið hefði íhlutun um útflutningsverzlun-
ina, í því skyni að fullnægja verzlunarsamningum
50