Muninn - 01.08.2008, Blaðsíða 15

15
PLÖTUGAGNRÝNI
Nýjasta plata Emiliönu Torrini er ótrúlega þægileg og falleg. Það má segja að með henni blandi Emiliana
saman mörgum af þeim mismunandi tónlistarstefnum sem hún hefur fylgt á fyrri plötum sínum. Hún
prófar sig áfram með popp og raftónlist líkt og í Love in the Time of Science og á plötunni eru líka róleg
og ljúf kassagítarslög sem svipa til laganna Fisherman’s Woman. Auk þess eru þar hress reggískotin
lög, jazz og blús. Fjölbreytni plötunnar er því rosalega mikil, og framförin frá fyrri plötum, en flutningur
laganna er í heild sinni góður og rödd Emiliönu nýtur sín einstaklega vel í öllum lögunum.
Textarnir eru vel gerðir og skýrir. Þeir fjalla mikið um ástina og náttúruna, en verða aldrei væmnir
heldur einfaldlega ljúfir og einlægir. Mér finnst snilld í hvaða röð lögin eru, því það má segja að hún
breyti um stefnu í hverju lagi svo það er aldrei hægt að giska á hvað kemur næst. Mjög skemmtilegt.
Með þessari plötu er Emiliana ekki að festa sig í sessi sem tónlistarkona einnar vissrar tegundar,
heldur sannar það að hún getur gert hvað sem hana langar til að gera.
Hún fær heila fjóra banana frá mér.
Guðrún Veturliðadóttir
Hún er með yndislega rödd og þessi plata er
frábær. Lögin eru ólík, en samt eiga þau vel
saman. Þau eru mjög vel samin og nánast
óaðfinnanlega upp byggð. Tilraunirnar á
plötunni eru snilld, hún leikur sér mikið
með svolítið djarfan blúsgítar, oft mikið
hljóðbreyttan og bætir svo electro áhrifum
inn í það. Ekki er heldur langt í reggiið á
köflum. Síðan er líkast því að Pink Floyd séu
bara mættir í miðju lagsins “Birds”. Stefán Þór
myndi ekki fúlsa við því. Plata sem nær því að
vera tilraunakennd, samheldin, fjölbreytt og
nýstárleg allt í senn.
Fjórir bananar.

Egill Örn Eiríksson
Emilíana festir sig í sessi sem ein fremsta
söngkona Íslands með þessari plötu en á henni fer
hún nýjar leiðir í sinni sköpun og er hún talsvert
frábrugðin seinustu plötu. Me and Armini er
heilsteypt plata, létt og þægileg og rödd Emilíönu
stemmir vel við rólegan undirleikinn. Platan er
einnig talsvert útvarpsvæn og kæmi mér það alls
ekki á óvart að heyra lög eins og Fireheads og Big
Jumps á öldum ljósvakans.
4/5

Dagur Bollason
Emilíana hefur aldrei verið neitt
sérstaklega í uppáhaldi hjá mér,
hún var bara einn af þessum stóru
íslensku tónlistarmönnum sem voru að
“meikaða” úti í heimi. Þangað til núna.
Hún er með alveg ótrúlega fallega og
þægilega rödd og tónlistarsköpunin
er greinilega ódrepandi, textarnir
eru þá einnig alveg rosalega flottir.
Þetta er rosalega góð tjill plata og
þægileg hlustunar. Emilíana er glæsileg
tónlistarkona og Me and Armini er alveg
stórgóð plata.
4 bananar.

Hulda Hólmkelsdóttir
Bestu lögin:
Fireheads
Birds
Big Jumps
Emilia Torrini - My and Armini
Celestine - This Home
Celestine er ung, íslensk þungarokksveit sem spilar einhvers konar blöndu af Sludge og Metalcore
af gamla skólanum, gjarnan er sú stefna nefnd Post-Metal. Þeir sækja áhrif sín til sveita eins og
Neurosis, Isis og Cult of Luna og eru því þyngslin í tónlist Celestine gríðarleg. Platan, sem er önnur
útgáfa Celestine á árinu, byrjar af krafti og gefur manni strax til kynna hvað koma skal. Níðþung riff
og brjálæðislega kraftmiklar trommur toppaðar af einstaklega angistarfullum öskrum söngvarans.
Platan líður áfram með ofangreindum áhrifum og er brotin upp með svakalegum breakdown-um
þar sem brjálaðar trommurnar fá helst að njóta sín og inngripsöskrum bassaleikarans. Einnig er
merkilegt að fylgjast með gítarleikurunum skipta með sér hlutverkum í þungum, mónótónískum
drunum og öskrandi hljómum sem kemur ákaflega skemmtilega út. Helstu ókostir This Home Will Be
Our Grave er hversu mónótónísk hún er á köflum og hljóðgæðin eru ekki frábær og þar af leiðandi
fær þunginn ekki að njóta sín eins mikið og hann ætti að gera, einnig er svekkjandi að Celestine nær
ekki alveg að grípa þéttleikann og geðveikina sem fylgir þeim á sviði.
4/5
Dagur Bollason
Þungt og angistarfullt. Maður fær nánast
köfnunartilfinningu við að hlusta á skerandi
orgið í Axeli söngvara. Ég elska gítarinn
á þessari plötu. Það er augljóst að þessir
kauðar koma úr hardcore tónlistinni þar sem
gítarinn er hrár og brútal og bilið milli hljóma
og “hljómleysu” er oft þungamiðja riffanna.
Hljómblöndun plötunnar er dálítið undarleg
og heldur flatari en á síðustu plötu þeirra.
Kannski notast þeir við það í bland við áferð
tónlistarinnar sjálfrar til að ná upp meiri
hardcore effect í allt saman, ég veit það ekki,
það eina sem ég veit er að platan lemur
mann í spað og ég fíla það.
Þrír og hálfur banani.

Egill Örn Eiríksson
Það verður nú seint sagt að þessi plata sé hress.
Þetta er ekki það sem mann langar til að hlusta
á til að gleðja sig við eftir erfiðan mánudag. Eða
þegar maður er að fara að skralla. Því This Home
Will Be Our Grave er þung, þung plata og stundum
einfaldlega erfið áheyrnar. Öskur söngvarans eru
fáránlega grimm og hljóðfæraleikurinn þéttur.
Þetta eru allt virkilega færir tónlistarmenn, þótt
þeir séu ekki beint að spila auðmeltustu tónlistina.
Gítarleikurinn er góður og fjölbreyttur, og þá finnst
mér hann flottastur í She Is Queen og Ghost Orchid,
sem mér finnst jafnframt vera bestu lögin.
Þeir fá tvo og hálfa banana

Guðrún Veturliðadóttir
Ég get nú ekki sagt að þungarokk sé minn
bolli af tei, hvað þá þegar það er farið
að verða svona rosalega hart. Þetta er
rosalega þétt tónlist og eflaust finnst
mörgum metalhausnum hún hrein og
tær snilld. Gítarleikurinn er mjög góður
og ég viðurkenni að þetta eru greinilega
rosalegir tónlistarmenn, en fátt annað get
ég sagt uppbyggjandi.
2 bananar.

Hulda Hólmkelsdóttir
Bestu lögin:
Les Autres
She is Queen
Ghost Orchid
Fjórða plata Kings of Leon er gjörsamlega frábrugðin fyrstu þrem plötunum. Þeir hafa vissulega verið að
þróast hægt og rólega úr þessu hressa suðurríkjarokki en þessi plata er stórt stökk. Þeir eru farnir meira
út í indie og gítarsándið fær aðeins að taka baksætið fyrir söngmelódíum Calebs Followill. Caleb er að
mínu mati einn af bestu söngvurum tónlistarbransans og röddin hans er alveg einstök. Mér finnst alveg
einstaklega skemmtilegt hvað hún fær að njóta sín vel. Textarnir eru eins og fyrri daginn frábærir. Lögin
eru ef til vill orðin aðeins stærri. Bakraddir og gítareffektar gefa þeim aðeins meiri vídd. Það eru fáir
tónlistarmenn sem þora að taka svona stórt stökk á milli diska og fá KOL mikið props fyrir það frá mér. Mér
finnst Kings of Leon ein af bestu hljómsveitum heims í dag.
3.5 bananar.
Hulda Hólmkelsdóttir
Kings of Leon - Only By the Night
Þessi plata er öðruvisi en aðrar KOL plötur.
Hún er í raun stærra stökk áfram heldur
en stökkin milli fyrri platna þeirra og hefur
fyrir vikið annað og e.t.v. meira að bjóða,
en í staðinn eru Kings of Leon ekki lengur
hresst og flippað suðurríkjasveitaballaband,
heldur alvarlegir tónlistarmenn sem búa til
mun flóknari tónlist sem er einnig svolítið
“gloomy”. Þetta kann að verða til þess að
sumir segi skilið við þá en ég verð að segja
að lögin á plötunni heilla mig á ákveðinn
hátt, jafnvel þótt að ég sakni gömlu
sveitastrákanna minna.
Þrír og hálfur banani
Uppáhalds lög: Closer, I Want You, Be
Somebody

Egill Örn Eiríksson
Fjórða plata einnar fremstu rokksveitar
heimsins nú um mundir er komin út og ber
hún nafnið Only By The Night. Fljótlega
heyrir maður hvað koma skal á plötunni en
minna er um gítardrifið rokk heldur er hún
lágstemmdari og rólegri og er gert meira
út á söngmelódíur frekar en þær á gítarinn.
Ekki finnst mér það takast nógu vel og ég
sakna kröftugra gítarsándsins og platan líður
hjá án þess að skilja neitt alltof mikið eftir
sig, Kings of Leon eru að taka stefnu sem
aðrar hljómsveitir gera bara miklu betur.
Þó eru nokkur góð lög á plötunni en Sex On
Fire, 17 og Revelry standa þar helst uppúr.
2/5

Dagur Bollason
Kings of Leon taka stórum breytingum við
hverja nýja plötu, og mér finnst sú breyting
sem þeir hafa tekið með Only By The Night
vera sú stærsta hingað til. Þeir segja skilið
við einfaldar og ærslafullar lagasmíðar, sem
einkenna fyrri plötur þeirra að stórum hluta,
og snúa sér að rólegri og flóknari lögum.
Platan í heild sinni hljómar mjög vel, lögin eru
vönduð og flott og söngur Calebs Followill er
svakalega flottur. En þrátt fyrir það finnst mér
þeir missa kraftinn ansi mikið, og þá sérstöðu
sem þeir höfðu áður skapað sér í hressum
lögum með gítarinn í aðalhlutverki.
Þrír bananar á þá.

Guðrún Veturliðadóttir
Bestu lögin:
Sex On Fire
Revelry
I Want You
Eagles of Death Metal finna ekki upp hjólið... enda spila þeir á hljóðfæri. Nýjasta plata þeirra, Heart On, er engin
undantekning. Tónlistin á henni, líkt og á tveimur fyrri plötum sveitarinnar, einkennist af gömlum, klassískum
rokkabillíhugmyndum í nýlegri búningi. Er eitthvað gaman að svoleiðis endurtekningum og bulli?
Já. Það er nefnilega þannig að Eagles of Death Metal spila gamaldags rokk og ról sem svipar mjög til hins
kynóða og ástsjúka rokks sem var við lýði í gamla daga, meira að segja með öllum sömu “slísí” og “dörtí” töktunum,
svo maður noti nú enskuna. En þeir gera það ekki af fullri alvöru. Þeir gera það af léttleika og húmor og miða frekar að
því að gera góðlátlegt gys að gömlu rokkhundunum sem sungu um villtar meyjar og vín. Plötuheitið sjálft gefur þetta
til kynna, hugtakið “Heart On” er sambland af “Heart” og “Hard On”, sem væri hægt að þýða sem “Standhjarta” eða
“Hjartris”... eða jafnvel “Hjartabóner” hehe.
Tónlistin er einfaldlega gamalt og gott, röff og subbulegt rokkabillí. Tónlist sem vel mætti hlusta á við
gleðskap eða þegar maður keyrir um göturnar og ullar á fólk út um bílrúðuna. Hress gítarleikurinn er catchy og oft
skemmtilega tilraunakenndur og á stóran þátt í heildarhljóm plötunnar. Trommurnar eru hráar og taktarnir oftast
einfaldir “balls out” rokk taktar. Síðast en ekki síst ber að nefna kynæsandi rödd Jesse James, söngvara. Allt gott er um
þessa plötu að segja, svo lengi sem hún er aðallega notuð til hreinnar, hugsunarlausrar skemmtunnar.
Þrír bananar
Egill Örn Eiríksson
Eagles of Death Metal eru mættir aftur ferskari
en nokkru sinni áður með sína þriðju plötu.
Yfirvaraskegg, þröngar buxur og sólgleraugu,
þessir menn vita nákvæmlega hvað þeir vilja
og ná því alveg fullkomlega fram í sveittu
greddurokki sínu. Eins og gefur að skilja er platan
einstaklega hress og tilvalin til að skella á fóninn
til að koma sér í gírinn á föstudagskvöldi, þó er
platan merkilega fjölbreytt og heyrir maður snert
úr eyðimerkurrokki, þungarokki og jafnvel diskói á
stöðum sem gerir það að verkum að platan verður
ákaflega skemmtilegur og dansvænn kokteill.
EoDM eiga það þó til að missa sig í gleðinni og
gítareffektunum og verður þá stundum aðeins of
mikið.
3/5

Dagur Bollason
Það er alltaf gaman þegar hljómsveitir komast
upp með það að leika sér að tónlistinni sinni og
það er nákvæmlega það sem Eagles of Death
Metal eru snillingar í.
Húmorinn skín í gegn á allri plötunni og þeir
semja góða og grípandi tónlist.
Að vísu eru þeir að gera hluti sem hafa flestallir
verið gerðir margoft áður, svo frumleikinn er
ekki mikill. En það skemmtilega við það er að
frumleikinn er ekkert markmið í sjálfu sér, og
það er ansi augljóst í gegnum lögin og textana.
Markmiðið virðist frekar vera að hafa gaman og
gera hressa tónlist, og það tekst þeim virkilega
vel.
Þrír bananar á þessa kalla.

Guðrún Veturliðadóttir
Það er alltaf gaman að stuðrokki, sérstaklega ef
Josh Homme kemur nálægt því. Hressleikinn og
húmorinn er í hámarki og þetta er bara ansi góð
”fíl-gúd” rokk plata. Fín til að rúnta við, dansa við
eða hanga við.
3 bananar

Hulda Hólmkelsdóttir
Eagles Of Death Metal – Heart On
Bestu lögin:
High Voltage
Sectret Plans
Heart On