Muninn - 01.08.2008, Síða 43

RH
O
D
O
S
Ú
TS
KR
IF
TA
FE
RÐ
Fyrir 2300 árum ákvað Antigonus, einn af
arftökum Alexanders mikla og höfðingi yfir
Frygíu og fleiri landsvæðum í Litlu-Asíu, að
hann vildi bæta Ródoseyju við ríki hans. Ródos
var á þessum tímum mikilvægur staður fyrir
sjávarverslun um Miðjarðarhaf, því bandalag
þeirra við Egypta þýddi að þeir réðu yfir öllum
varningi sem vildi fara milli austurs og vesturs.
Antigónus sendi son sinn, Demetríus, til að
vinna skítverkið, ásamt 40.000 hermönnum,
og byggði hann gríðarlegar vélar, 55 metra
múrbrjót og 163 tonna umsátursturn. En
Ródos var vel varin borg og reyndist erfitt að
vinna veggina. Næsta ár mætti Egyptaher til
að styrkja vini sína og þá ákvað Demetríus að
hann nennti ekki að standa í þessu og fór heim,
en skildi eftir sig gríðarlegt magn hergagna.
Ródosbúarnir sáu hér gullið tækifæri, seldu
allt draslið og bjuggu til tröllaukna styttu
af sólarguðinum, standandi yfir hafnaropið
þannig að allir sem komu að borginni sjóleiðis
þurftu þareftir að líta upp í Hans eilífa skínandi
einkalíf.
Styttan hrundi 56 árum seinna.
Árið er núna 2008 og Ródos hefur svo
sannarlega minnst betri tíma. Landið
einkennist af hræðilegum tónlistarsmekk,
sem samanstendur af því allra versta frá
Bandaríkjunum og Bretlandi, kryddað með smá
eðaldrasli frá Tyrklandi. Einstaka sinnum má
heyra sanna gríska tónlist, sem er þá trúbador
með lýru að syngja „What ees lof, beibee
don hort mee, now moar“. Ródos stendur
í skugganum af hinu mikla Tyrkjaveldi, sem
situr á sjóndeildarhringnum eins og tígrisdýr
að eygja feitt villisvín í frumskóginum. Grísk
menning nær þó að halda sér á þessu skeri,
enda hver einasta gata innrömmuð með
jafnmörgum bílum og stöðvunarbannsskiltum.
Skiltin með númerunum sýna ekki
hámarkshraða eins og á Íslandi, heldur
lágmarkshraða. Lögreglan gæti stöðvað hvern
þann sem fer undir 30 km/klst í íbúðarhverfi.
En þó er eitt sem stóð upp úr á þessum
menningarsnauða kletti. Það var heimsókn
akureyrskra menntskælinga og verður
greinahöfundur að koma því strax á framfæri
að hann vorkennir hverjum þeim sem hlakka
til slíkrar heimsóknar. Því miður fór sem fór og
samfélag eyjunnar efldist um 157 siðlausa og
áfengissjúka táninga. Þegar búið var að koma
sér fyrir á Hotel Forum, sem tók heillangan
tíma, var auðvitað fyrsta verk flestra að kynna
sér næturmenningu borgarinnar. Strax eftir
þetta kvöld var Bar Street búið að festa sig í
sessi sem goðsögn meðal allra útskriftarfara,
sérstaklega þar sem enginn man eftir því að
hafa farið þangað.
Næstu daga var rútínan fest með
dúndrandi þynnku í kringum hádegi þegar fólk
fór á fætur, hún réttuð af með einum (eða
tveimur... eða fleiri) köldum á sólbekk undir
refsandi Miðjarðarsólinni, en undir henni var
tanið illilega wörkað. Fyrsta máltíð dagsins var
svo milli þrjú og fjögur, og samanstóð yfirleitt
af einhverju drasli sem fannst í hótelbúðinni,
skolað niður með einum köldum. Fáum datt í
hug að nýta sér morgunverðarhlaðborðið,
enda ógirnilegt með eindæmum. Sumir
létu sig þó hafa það, enda búið að borga
fyrir hálft fæði. Verra þótti að maður skyldi
þurfa að vakna fyrir allar aldir til að geta
fengið mat. Hlaðborðinu var nefndilega
lokað klukkan tíu hvern morgun.
Milli fjögur og sjö var tíminn drepinn með
ferðum í hraðbankana til að endurfylla
veskin sem á dularfullan hátt tæmdust
síðasta kvöld („Hvað var ég að gera í gær?“)
símtal við foreldra sína þar sem beðið var
um lán þar sem bankainneignirnar höfðu
einhvern veginn tæmst síðasta kvöld („Vá,
ég man ekki neitt!“), augljóslega vegna
einhverrar kerfisvillu, og leit að símum sem
höfðu týnst kvöldið áður („Fokk hvað það
var gaman, samt.“~Týpiskur útskriftarfari).
Á meðan öllu þessu stóð var
aðalumræðuefnið Bar Street, áfengi,
og hvað fólk ætlaði að gera um kvöldið.
Stundum var einnig talað um föt. Ég er
strákur, þannig að ég var ekki með í þeim
umræðum.
Þá ætti maður kannski að minnast á hinar
fjölmörgu ferðir sem voru skipulagðar
á meðan dvöl okkar á Ródos stóð.
Fyrsta virka daginn sem við vörðum á
eyjunni (HAHAHAHAHAHA, virkur dagur!
HAHAHAHA, ó vá...úff...erhem...) var
ferðin Perlur Ródoseyjar í boði, en þá var
farinn epískur rúntur um alla eyjuna og
allir eftirtektarverðir staðir teknir eftir,
öllu athyglisverðu veitt athygli og sumu
áhugaverðu sýndur áhugi. Of lítið af
áfengi og kynlífi til þess að vera áhugavert
Muninsgreinarefni. Ég fékk mér ís. Síðan
voru grískir réttir prófaðir, ásamt ouzo, sem
er eins og Tópas, nema vont.
Á þriðjudaginn var farið í Water Park í
Faliraki, en það er klukkutíma keyrsla frá
hótelinu. En Grikkir keyra ekki, þeir fljúga
á hjólum og komast aðeins undan árekstri
vegna Jedi-viðbragðanna þeirra, þannig að
ferðin tók bara hálftíma. Vatnsgarðurinn
sjálfur vakti ekki vonbrigði, en okkur var
þó sagt að klæðast sokkum vegna þess að
hellurnar sem gengið var á hitnuðu mikið
kringum hádegið. Þetta olli því að tugir
fölra Íslendinga gengu um vatnsgarðinn í
sundfötum og sokkum eins og eskimóar.
Ekki leið á löngu þangað til að tískuvit
menntskælingana yfirtók heilbrigða
skynsemi þeirra og þeir bitu á jaxlinn,
fóru úr sokkunum og steiktu iljarnar á
steinunum. Enginn sá eftir neinu.Vel á
minnst, allir brunnu. Að fara í vatnsgarð
í sólarlöndum um hádegið hefur aldrei
verið góð hugmynd, en samt lærir maður
aldrei...
Á miðvikudag var farin hringferð um
eyjuna í ferð sem nefndist Töfrar Rhodos
og Lindos, en Lindos er frægur bær sem
var endastöð í þessari rólyndisferð. Heyrst
hefur að ástæðan fyrir því hversu róleg
þessi ferð var hafi verið sú að þynnka
og sjóferðir fara illa saman. Ekki hefur
vínsmökkunin bætt ástandið.
Fimmtudagurinn var svo dagurinn sem
allar stelpurnar höfðu beðið óþreyjufullar
eftir, en það var hin rómaða Tyrklandsferð.
Hér gátu menn (kven- sem og karl-) reynt
fyrir sér í þeirri eftirsóttu list að prútta, og
stigið fæti á aðra heimsálfu í leiðinni. Þar
gerði Margrét Kristín þau kostakaup að
kaupa sér leðurjakka á 100 evrur þegar
búðareigandinn hafði fyrst gefið upp verð
yfir þúsund evrur. Ekki það að hana langaði
neitt í þennan jakka, þetta var bara svo
góður díll. Að lokum sigldu allir til baka
mjög hamingjusamir, með veskin tóm og
pokana fulla. Allir fengu hlut við sitt hæfi,
og fimm aðra hluti sem þeir vissu aldrei
að þeir þurftu, og munu líklegast týnast í
fataskápnum um ókomna framtíð, gleymd
áminning um þá villu að kaupa í skyndi.
Þá var loksins föstudagurinn runninn upp.
Miðað við hversu awesöm þetta partý
hefur verið hingað til, hvernig verður
það á föstudegi? Slegið var upp grísku
kvöldi, með grískri tónlist og grískum
mat. Sem sagt, frekar venjulegt kvöld,
allir voru sótaðir, með læti, og sofnuðu
á handahófskenndum stöðum sem voru
yfirleitt ekki rúmin þeirra.
Laugardagurinn var heldur merkilegri.
Ímyndaðu þér að þú sért í villtasta teiti
sem þú hefur upplifað. Margfaldaðu
það með sautján, settu alla í sundföt og
láttu allt vagga rólega á Miðjarðarhafinu
undir brennandi sólu, og þá hefur þú
Súpersiglinguna. Rifrildið milli þynnkunnar
og vaggandi hafsins var róað með einum,
tveimur, þremur köldum.
Stefni bátsins klauf öldurnar mjúkt eins og
adagio sonnata og hafið glitraði af gylltum
geislum sólarinnar, eins og gullið teppi sem
lagðist yfir jörðina og hjúfraði henni upp
að sér og fyllti hana varma, og ást. Það var
undir þessum kringumstæðum sem tveir
piltar mættust á báti einum. Í kringum þá
hægðu allir á sér og dúndrandi tónlistin
dofnaði og varð að blíðum tóni sem ómaði
í gegnum hjörtu þeirra. Loftið varð að
silfruðu dúni og strákarnir tveir tóku hvor
utan um annan. Berar herðarnar snertust
og síðan mættust varir þeirra. Slík var
ástríðan að þeir féllu báðir fyrir borð og í
hafið, en í söltu, köldu vatninu fundu þeir
hlýju og sætu... hvor hjá öðrum.
~Dramatísk lýsing á Sleik ferðarinnar, milli
Böbba og Fúsa, en hann átti sér stað í
Súpersiglingunni og var viðurkenndur á
tógakvöldinu.
Ójá, tógakvöldið. Einmitt þegar Ródos var
farið að hugsa að núna fara þessir helvítis
Íslendingaandskotar að drulla sér heim
þá taka MA-ingar eitt síðasta ælukast
yfir æru og arfleifð Grikkjana og klæða
sig öll í tóga og halda partý á ströndinni
síðasta kvöldið af dvöl þeirra á Ródos. En
partýið á ströndinni stóð ekki lengi, enda
hávær öldugangur og dimmt, þar sem
fæstum dytti í hug að setja upp ljósastaura
á sólarströnd. Eftir að hafa borðað hjá
veitingastaðnum sem var pantaður, var
gerð einkennisklædd innrás í næturlíf
Ródosbúa.
Gestir Bar Street skulfu í hnjánum þegar
hinn norræni táningaher marséraði í
framfylkingu inn á alla barina og ekki
leið á löngu þar til maður mátti sjá fleira
tógaklætt fólk heldur en eðlilega menn.
Aðalstaðurinn var auðvitað Colorado, sem
er í raun þrír staðir og fær því þrefalt fleiri
gesti. Þar á efstu hæð var ekkert spilað
nema dynjandi R&B, og skoruðu menn
hvor á annan í dans-battl. Tógaklæddir
MA-ingar mættu Márum og svertingjum í
tónfræðilegum hólmgöngum sem minntu
um margt á hina goðsagnakennda baráttu
milli Akkilesar og Hektors, og ætlaði oftar
en einu sinni að sjóða upp úr og alvöru
bardagi að hefjast. En allt kom fyrir ekki og
komust allir heim, heilir og ómarnir. Nema
Ingi Steinn, sem skilaði sér ekki fyrr en um
síðdegið eftir mikla ævintýraför til Aþenu.
Ekki spyrja.
Næsta dag var svo flogið aftur til klakans.
Allir grútmyglaðir og gegnsæir af tíu
daga fyllerí. Það var bara ein leið til þess
að endurheimta ferskleika sinn. Það var
haldið áfram að djamma. Frá sirka tólf
til sjö. Við mættumst þar. Með hjörtun
okkar brotin bæði tvö. Og þú sérð að ástin
er international, því óendanleikinn er
lykilheimspeki mín og hún fór lágt lágt lágt
lágt...
Valur Sigurðsson
,,En Grikkir keyra ekki, þeir
fljúga á hjólum og komast
aðeins undan árekstri vegna
Jedi-viðbragðanna þeirra"
,,Ímyndaðu þér að þú sért
í villtasta teiti sem þú hefur
upplifað. Margfaldaðu það
með sautján, settu alla í
sundföt og láttu allt vagga
rólega á Miðjarðarhafinu
undir brennandi sólu"