Muninn

Árgangur

Muninn - 01.08.2008, Blaðsíða 53

Muninn - 01.08.2008, Blaðsíða 53
flugfelag.is REYKJAVÍK AKUREYRI EGILSSTAÐIR VESTMANNAEYJAR ÍSAFJÖRÐUR VOPNAFJÖRÐUR ÞÓRSHÖFN GRÍMSEY Skráðu þig í Netklúbbinn Félagar í Netklúbbnum fá fyrstir upplýsingar um tilboð og nýjungar í tölvupósti. Alltaf ódýrast á netinu www.flugfelag.is ÍS L E N S K A S IA .I S F L U 4 44 93 1 2. 20 08 Hvað stendur í síðasta sms-i sem þú fékkst? ,,Sæll, heyrðu það er böggur, get það ekki heldur, sendi stefnu email, vonandi kmr í lag seinna.” Hefur þú hitt einhvern frægan? Já, trommarann úr Sometime. Hvenær fórstu síðast í kirkju? Vá, heyrðu örugglega 2 ár síðan. Hvaða kennari klæðir sig best? Uuu... vá, hvernig meinar þú að klæði sig best? Árný enskukennari. Uppáhalds lag á söngsal? Uuu.. eitthvað í mollsyrpu. Ætlar þú að gefa blóð? Já. Undarenna, léttmjólk eða nýmjólk? Léttmjólk. Á hæð sem rís fyrir ofan lítið einangrað sjávarþorp á austurströnd Englands stendur ríkulegt setur. Húsið, sem er í eigu ríkasta manns þorpsins sem býr þar með konu sinni og einkasyni þeirra, stendur mikilfenglegt, jafnvel ógnandi, yfir hógværa litla þorpinu fyrir neðan. Dimmar rúðurnar gefa húsinu grimmilegt yfirlit, sem gæti jafnvel valdið óróleika meðal þeirra sem eru óvanir þessari sjón. En fyrir þorpsbúana er húsið orðið sár sjón, sífelldur minnisvarði um þeirra eigin fátækt og ríkidóm eðalmannsins, og í gegnum árin hefur öfund þeirra orðið að hatri. „Ég skil ekki hvað þau þykjast svosem vera“ sögðu sumir. „Já, hví geta þau ekki búið hér meðal okkar, of góð fyrir okkur eða hvað? Snobbuðu svín.“ Slíkt tal átti hinsvegar aðeins heima á kránum að kvöldi til, þegar hvorki Herrann né Frúin heyrðu til. Uppi á hæðinni, í herbergi á efstu hæð vesturálmunnar, situr ungur drengur og horfir út um gluggann. Hann lítur niður til þorpsins, og sér skólann þar sem hann byrjar bráðum að ganga til náms. Hann getur ekki beðið. Hann hefur aldrei átt marga vini. Mamma er ekki hrifin af því þegar hann fer út fyrir lóðarmörkin, svo hann leikur sér yfirleitt einn hérna heima. En bráðum myndi það allt breytast. Hann getur ekki beðið eftir því að bjóða öðrum krökkum heim til sín til að fara í sjóræningjaleiki eða feluleiki. Hann getur ekki beðið. „Ég sagði, hvað heitir þú?“ sagði kennslukonan í annað sinn. „J..Ja..j.ja..Jack“ svaraði drengurinn loksins. „Frábært, annar fáviti“ andvarpaði hún. Fyrsti skóladagurinn gekk ekki jafn vel og ungi strákurinn, þekktur sem Jack, hafði vonað. Hin börnin voru ólík honum. Þau voru mun sjálfsöruggari, fannst honum, og þau þekktust öll nú þegar frá því þau léku sér saman á götum þorpsins, en hann hlakkaði til að kynnast þeim nánar og bjóða þeim í heimsókn. Í frímínútunum söfnuðust krakkarnir saman á leikvellinum til að spila fótbolta. Í fyrstu stóð Jack á hliðarlínunum og horfði á, hann hafði aldrei spilað fótbolta áður. „Almúgaíþrótt“ kallaði faðir hans það. En Jack ætlaði ekki að láta neitt stoppa sig lengur, og bað því um að fá að vera með. „Já já!“ svöruðu krakkarnir. „Þú mátt vera í marki.“ En eftir því sem leikurinn hélt áfram kom það fljótt í ljós að Jack hafði aldrei spilað fótbolta áður, og í hita leiksins byrjuðu börnin að öskra í sífellu á Jack þegar hann stóð sig ekki í markinu. „Mm..mm..mér þ..þ..þykir þ.þetta le..le..leitt!“ sagði Jack, en krökkunum var alveg sama. Hann hafði brugðist þeim. Jack reyndi aldrei aftur að spila fótbolta. Þegar Jack kom heim þennan dag hljóp hann beint upp í herbergið sitt og grét. Það heyrði ekki sála í honum í stóra, kalda húsinu, og enginn kom til að hugga hann. En er hann þurrkaði tár sín á erminni og leit upp blasti við honum sannarlega sérkennileg sjón. Hrafn, svartur sem alnættið sat á gluggasyllunni, og er sólarljósið endurspeglaðist af svörtum fjöðrunum virtist hann lýsast dimmum drunga sem hótaði að gleypa alla birtu í herberginu. Þessi skuggalega sýn hefði hrætt flesta, en ungi drengurinn fann furðulega ró í þessari nærveru, og fannst hann jafnvel skynja samúð í djúpum augum dýrsins. Og þar sat hann; Hrafninn. Að alast upp sem úrhrak hafði gjöreytt ljúfu eðli drengsins. Nú var hann bitur ungur maður, þekktur sem furðufugl meðal þorpsbúanna. Hann bjó einn í stóra setrinu fyrir ofan þorpið, því bæði faðir hans og móðir höfðu látist vegna veikinda þegar hann var unglingur. Hann sást sjaldan í þorpinu þessa dagana og hélt sig yfirleitt innandyra uppi á hæðinni, og í þau fáu skipti sem hann heimsótti þorpið var það til þess að heimsækja sölumanninn. Hann talaði mjög sjaldan, og þegar hann gerði það þá talaði hann hægt í djúpum, flötum tón. En það sem reyndist þorpsbúunum torskildast við þennan furðulega unga mann var sú staðreynd að hann sást aldrei einn, því það var ávallt stór svartur hrafn sitjandi sperrtur á öxlum hans líkt og páfagaukur sjóræningja. Hrafninn hræddi yngstu börnin, og fullorðna fólkið gat ekki neitað því að því fyndist þetta nokkuð óþægilegt, en Jack var sama. Í raun virtist svo vera að Hrafninn væri eini félagsskapurinn sem hann hefði þörf fyrir. Í illa upplýstu herbergi sem snýr í austur situr ungur maður í gömlum stól. Þung gluggatjöldin loka fyrir allt ljós sem dirfist að skína inn gegnum glerið, svo ómögulegt er að þekkja dag frá nóttu. Eina ljóstýran í öllu herberginu skín frá síðustu glóðinni í arninum, sem heldur örvæntingarfull í líf sitt en fölnar hratt. Á syllunni fyrir ofan arininn situr stór svartur hrafn, sem fylgist rólegur með eiganda sínum með djúpum, svörtum augunum. Ungi eigandi hans var myndarlegur maður, eða svo hefði hann verið ef ekki væri fyrir þær dimmu línur sem klufu andlitsdrætti hans, og gáfu honum lífsþreytta ásjónu mun eldri manns. Manns sem hefur borið allar heimsins bygrðir á herðum sínum. „Allt búið!“ sagði maðurinn í djúpum dimmum tón, er hann hristi tóma flösku í hendinni. Hann henti henni kæruleysislega út í horn þar sem hún lenti með dynk á gólfinu meðal margra annara flaska. „Jafnvel f..f..fjandans drykkurinn vill e..ekkert með mig ha..hafa. Um le.. leið og ég opna flöskuna er hann ho..horfinn.“ Og svo hló hann. En það var enginn galsi í hlátrinum, augu hans tjáðu enga gleði. Í staðinn hljómaði þurr, manískur hlátur um allt húsið sem virtist bergmála lengur en eðlilegt var. „En er það nokkur furða?“ Hann virtist beina orðum sínum til hrafnsins á arinsyllunni. „Hv..Hví ætti nokkur að vi..vilja umgangast mig? St..stamandi H.. Há..Hálfvitann á hæðinni?“ Hrafninn hlustaði á og blakti við fjöðrunum. „En þú he..hefur alltaf verið til staðar fy..fyrir mig, ekki satt, Vi.. vinur?“ sagði maðurinn eftir nokkra þögn. Hann brosti til fuglsins gegnum tárvot augu, en jafn snögglega og það hafði birst hvarf brosið, og skuggi færðist yfir andlit hans. „Heyrirðu í sjálfum þér? Ta..talandi við eitthvað fi..fi..fiðurfé, sem vinur væri. Ekki fu..furða að fólk vilji ekkert með þig ha..hafa. Það er ekki pláss fyrir vi..viðrini eins og þig í þ..þ..þessum heimi.“ Það var sem veggirnir drægjust nær með hverju orði, og þrengdu sífellt að kvalinni sálinni í miðju herberginu. „Hvað hef ég gert til að verðskulda þetta! Hví er ég dæ..dæmdur til að lifa lífi m..mínu einn? Að heyra aldrei vi..vinarorð í eyra, né kynnast því að hv..hvíla í elskandi ö..örmum ljúfrar k..konu? Kaldur barmur Bakkusar er sá ei..eini sem mér b..bý..býðst.“ Skyndilega stóð hann upp og gekk, hægt en ákveðið, til dyranna og gekk út. Hann hélt áfram niður stigann, gegnum eldhúsið og út um bakdyrnar. Hrafninn elti. Það rigndi, en það hægði ekki á unga manninum er hann hélt áfram í gegnum myrkrið. Hann stoppaði ekki fyrr en hann náði áfangastað sínum, og nú stóð hann efst á miklu bjargi og horfði út yfir hafið. En er hann steig áfram til að ganga fram af bjarginu var hann skyndilega stöðvaður. Hrafninn, sem hafði elt hann alla leiðina, var að rífa í frakkann hans, skríkjandi, grátbiðjandi meistara sinn um að stoppa. „Hættu! Farðu burt! FARÐU BURT SAGÐI ÉG!“ öskraði maðurinn. En hrafninn neitaði að hætta. Í bræðskasti, líklega orsakað að mestu vegna áfengisins sem flæddi um æðar hans, sló hann til fuglsins. Höggið rotaði hrafninn, og er hann lá á regnvotri jörðinni virtist hann furðu smár, brothættur jafnvel. Algjör andstæða við hans vanalega, mikilfenglega form. „Guð minn góður, hvað... hvað hef ég gert?“ grét maðurinn, er hann féll á hnén við hliðina á fuglinum, sínum eina vini. „Sérðu hvað ég he..hef gert þér? Þú hefðir ekki átt að reyna að stö..stöðva mig. Þetta er fyrir be.., fyrir bestu.“ Og hann stökk.Gnauðið í vindinum og dynurinn í rigningunni drekktu þeim þunga dynk sem heyrðist er lífvana form ungs manns, áður saklaust og fallegt barn, skall í kaldan steininn undir bjarginu. Í hógværri gröf þorpskirkjugarðsins lá lík unga mannsins. Það kom aldrei nokkur til að heimsækja leiði hans, en þeir sem komu þar nálægt lýstu nær allir sömu furðulegu sýn; stór svartur hrafn, með augu svört sem kol, sitjandi einmana á grafsteininum. Aðrir sögðu jafnvel, að ef þú hættir þér nógu nálægt, og ef næg kyrrð væri í lofti, gætir þú heyrt vesælt kjökur, er dimm tár hans féllu hljóðlega á einmanalegustu gröfina í kirkjugarðinum. Árni Pétur Arnason The best often die by their own hand just to get away, and those left behind can never quite understand why anybody would ever want to get away from them -Charles Bukowski TÁR HRAFNSINS
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Muninn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Muninn
https://timarit.is/publication/429

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.