Úrval - 01.10.1944, Qupperneq 44

BrezUur heilsufræðingur segir, að blóðþrýsting-ur valdi ekki
ems mörgum aldurtila og menn haida.
Um blóðþrýsting.
Grein úr „Strand“.
XLL höfum við blóðþrýsting.
U Án hans gætum við ekki
lifað. Engin blóðrás gæti átt
sér stað án þrýstings á æða-
veggina innan frá..
Miðstöð blóðrásarinnar, hjart-
að, dælir blóðinu út í stóræðina,
sem liggur út úr hjartanu og
þaðan dreifist það svo út um
allan líkamann. Á leið sinni um
þetta æðanet mætir blóðið eðli-
lega mótstöðu. Það er þessi þrýst-
ingur, sem blóðið hefir á veggi
æðanna á rás sinni, sem í dag-
legu tali er nefndur blóðþrýst-
ingur.
Blóðþrýstingurinn er þeim
mun minni, sem æðarnar eru
mýkri og teygjanlegri; þannig
er þetta hjá ungú fólki. En með
aldrinum sezt kalk innan í æð-
arnar og þrengir þær, og gerir
það að verkum að þær missa
talsvert af teygjanleik sínum.
Við það vex mótstaðan og blóð-
þrýstingurinn hækkar.
Þegar maður er orðinn hér
um bil hálf fimmtugur, þá fer
þensla æðanna að minnka og
þær að verða stífari og stökk-
ari. Eftir því sem mótstaðan
eykst, þeim mun meira afl þarf
til að þrýsta blóðinu út um
líkamann. Af því leiðir aftur,
að sé hjartað fært um að
gegna hlutverki sínu, þá hækk-
ar blóðþrýstingurinn með aldr-
inum.
Þegar taiað er um að einhver
þjáist af blóðþrýstingi, þá er
átt við að þrýstingurinn sé of
hár og að það muni draga dilk
á eftir sér, sem geri menn að
hálfgerðum vesalingum.
Þessu er hvergi nærri alltaf
þannig varið. Oft og tíðum er
hækkun blóðþrýstingsins góðs
viti. Það sýnir, að líkaminn hef-
ir nægilegt mótstöðuafl og að
hjartað er þeim vanda vaxið að
standast auknar kröfur, sem til
þess eru gerðar. Gæti það ekki
gert það, þá væri það af því að
hjartavöðvinn væri veiklaður.
Þá starfaði dælan ekki nógu
vel og blóþrýstingurinn yrði
óeðlilega lágur.
Þegar blóðþrýstingur yðar