Úrval - 01.10.1944, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
næsta á fjórar, þá á þrjár og
og smæsta fiskinn á eina líru.
Meira en helmingur af veiði
fyrsta dagsins var í fimm líru
flokknum.
Veiðin annan daginn var
jafnvel enn betri — nálega þrjú
þúsund og fimm hundruð pund.
Þriðja daginn var hún enn
yfir þrú þúsund.
Það lá við uppþoti á fisk-
torginu. Og í Albergo dei Pesca-
tori, sem hafði áður fyrri eink-
um haft fiskrétti á boðstólum,
var mannfjöldinn meiri en
hann hafði nokkru sinni verið,
og margir urðu að snúa frá
vonsviknir, ekki vegna skorts á
fiski, heldur eingöngu vegna
þess að ekki vannst tími til að
afgreiða alla.
Fiskimennirnir voru frá sér
numdir af fögnuði. Það eitt, að
þeir fengu að róa aftur hefði
nægt til að gieðja þá, en að fá
svona mikinn afla, og að bátarn-
ir voru í svona góðu lagi, og
tekjurnar svona háar. . . . Þeir
voru í sjöunda himni.
Að kvöldi þriðja dagsins fóru
nokkrir þeirr til Tomasino og
sögðu: „Tomasino, finnst þér
ekki, að þú ættir að fara til herra
majórsins og þakka honum fyrir
að leyfa okkur að róa aftur ?“
Tomasino var eins glaður og
hann gat orðið. Allt að einu
brosti hann ekki, og það var
enginn gleðihreimur í röddinni,
er hann svaraði: ,,Ég hefi heim-
sótt hann einu sinni í Palazzo,
vegna þess að Rósa, konan mín,
neyddi mig til þess. Aldrei
framar. Ég hreint og beint
hata þann stað.“
Ungur maður, Sconzo að
nafni, sagði: „Finnst þér þá
ekki, að við ættum að senda
Agnello? Okkur finnst við
standa í þakkarskuld við majór-
inn. Við vorum að tala um það
í róðrinum í dag.“
Tomasino var ekki ánægður
með þessa uppástungu. „Er
Agnello yfirmaður fiskimann-
anna?“ sagði hann.
„Nei,“sagði Sconzo, „en ef þú
villt ekki fara. . .“
„Bezti báturinn hér í höfninni
heitir Tina,“ sagði Tomasino,
og þó að hann væri þumbara-
legur þá var samt einhver
glaðværð í rödd hans. „Þess
vegna ætti sú, sem báturinn er
kallaður eftir, að fara og þakka
majórnum.“
Hinum fiskimönnunum fannst
þetta snjallræði, en Agnello
sagði: „Okkur langar til að vera
viðstaddir, þegar þú segir dótt-