Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 82

TJRVAL,
sneri sér að ungfrú Moffatt og sagði:
„Mig langar til að vita, hve mörg
eintök af þessu — hann gat ómögu-
lega fengið sig til að nefna Tíðindi
— hafa selzt."
„Fenwick sendi upplýsingar um
þetta fyrir fimmtán mínútum. Það
hefur ekki selzt eitt einasta eintak."
„Hvað segið þér!“
„Það komu tíu þúsund eintök
klukkan sex. Það var von á öðrum
tíu þúsundum klukkan níu. Öllum
útbýtt ókeypis. Þeir vildu fá lesend-
ur og þeir hafa fengið þá.“
„Einmitt það,“ sagði Henry með
festu. „Slæm byrjun — góður endir.
Við skulum fara að vinna.“
Þegar hann var að setjast við
skrifborðið, heyrði hann Tom Gour-
lay — blinda blaðasalann, sem hafði
haft bækistöð sína fyrir framan
bygginguna frá því að Robert Page
var ritstjóri — vera að kalla upp
Norðurljósið. Honum fannst hrópið
vera máttlaust og einstæðingslegt.
Sigur Tíðinda varð ekki eins
mikill og Henry hafði óttast í fyrstu.
Borgarbúum var meinilla við frétt-
ina. Ef frá voru taldir þeir, sem
bjuggust við að græða á framkvæmd-
inni, kærði enginn sig um að fá
kjarnorkustöð rétt við bæjardyr
Hedleston og því síður stórt út-
hverfi, sem hlaut að eyðileggja feg-
urð Utleyheiðarinnar. Og þegar
stjórnin tilkynnti nokkrum dögum
síðar, að framkvæmdir mundu ekki
hefjast fyrr en í janúar næstkom-
andi, fór mesti vindurinn úr fréttinni.
En allt um það var baráttan við
Norðurljósið hafin af fullum
krafti. Henry hafði aldrei gert sér
NORÐURLJÖSIÐ
I hugarlund, að svo ómerkilegum
brögðum yrði beitt til þess að selja
brezkt dagblað. Suma dagana var
blaðið einskonar happdrættismiði, og
gátu heppnir lesendur unnið borð-
búnað, postulín eða ókeypis flugfar,
það voru birtar getraunir með bíó-
miða sem vinninga, og blaðið stóð
einnig fyrir fegurðarsamkeppni. Það
voru engin takmörk fyrir því, sem
Nye gat dottið í hug, en það var
hann sem stjórnaði þessum þætti
sóknarinnar.
Blaðið var fullt af æsifregnum og
í því birtist að staðaldri dálkur eftir
blaðakonuna Tinu Tingle, sem raunar
hafði verið skírð Elsie Kidger. Þessi
dálkur snerist aðallega um hjúskap-
arvandamál og var með afbrigðum
væminn og nærgöngull.
Það var enginn efi á því, að Nye
og félagi hans eyddu mjög miklu fé.
Og kaupendum Norðurljóssins fór
fækkandi, að vísu ekki svo mjög
að til vandræða horfði, en samt um
nokkur hundruð á viku.
Þennan morgun sat Henry í skrif-
stofu sinni og blaðaði í Tíðindum
þungur á brún. Ungfrú Tingle var
sannarlega í essinu sinu. Ein
spurningin í bréfadálkinum byrjaði á
þessa leið: Kœra Tina, pilturinn, sem
ég er alltaf meö, sér ekkert athuga-
vert við samfarir fyrir giftinguna
. . . Og hún svaraði: Taktu hann
bara afsíðis og segðu rólega: „Þú
skalt ekki drýgja hór.“ Vinstúlkur
þínar, sem gera „svona lagað“ og
hlceja að þér fyrir siðferðisstyrk
þinn og heilbrigði, munu sannarlega
kveljast seinna af sektartilfinningu.
Þú verður sú, sem siðast hlœr.
76