Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 96

ÚRVAL,
ur sem varð þess valdandi að hún
fór á fund Henrys. Hann var þá
feiminn og hlédrægur piltur, sem
lítið bar á. En af því að hann hafði
skrifað eina eða tvær góðar greinar
í stúdentablaðið, fór hún til hans til
þéss að tala við hann um kappræðu-
fundinn og fá leiðbeiningar um setn-
ingarræðuna sem hún átti að halda.
Hann var henni hjálplegur, og þegar
hún komst að því að hann bjó einn
í leiguherbergi í borginni og átti fáa
kunningja, bauð hún honum til
sveitasetursins.
Og svo var honum auðvitað boðið
aftur og þau fóru i langar göngu-
ferðir saman. Á eftir fengu þau
sér te í lítilli krá nærri hveitimyllu
þar í grendinni. Svo fylgdi hann
henni heim og faðir hennar klapp-
aði Henry á bakið og kalsaði við
hann: „Ungi maður, er ekki kominn
tími til að þú segir mér hvort til-
gangur þinn sé í alla staði óheiðar-
legur?“ Þeir áttu langar samræður
um stjórnmál og bækur, og á eftir,
þegar Henry var farinn, sagði fað-
ir hennar: „Það er eitthvað í þessum
unga manni, Alice. Ef þú hefur
nokkra vitglóru í kollinum, þá skaltu
ekki sleppa honum.“
Og hún haföi í raun og veru trú
á Henry, þó að hann væri ekki líkur
draumaprinsinum hennar. En svo bar
það við að faðir Henrys varð snögg-
lega veikur og Henry varð að yfir-
gefa háskólann til þess að vinna
við blaðið. Þau opinberuðu trúlofun
sína rétt áður en hann fór. Ekki
grunaði hana þá, að eftir tuttugu
ára tryggð og trúmennsku mundi
hún sitja heima vanrækt af eigin-
NORÐURLJÓSIÐ
manni, sem virtist 'tæpast vita af því
að hún væri til.
Hún var aftur að þvi komin að
tárast þegar hún heyrði að útidyra-
hurðin var opnuð. Hún hafði tæplega
tíma til að leggja spilin til hliðar
og taka upp saumana áður en Henry
kom inn.
„Ertu enn á fótum?“ sagði hann
undrandi. „Er Dorothy heima?"
„Hún er fyrir löngu háttuð.“ Alice
leit ásökunaraugum á klukkuna á
arinhillunni. „Eg var orðin áhyggju-
full út af þér.“
Hann settist þreytulegur á svip.
„Ég var í Sleedon. Davíð var ekki
heima. Hann fór til Evans læknis.
Ég held samt að það sé ekki alvar-
legt. Ég ætla að hringja í Evans á
morgun. En Cora var áhyggjufull,
veslingurinn, svo að ég staldraði dá-
lítið við hjá henni."
Alice saumaði nokkur snögg nál-
spor. Hún fann blóðið þjóta fram í
andlit sér. Þannig hafði hann þá
eytt öllu kvöldinu! Hún reyndi að
stilla rödd sína. „Þú hefur nú meira
en rétt staldrað við.“
„Við fengum okkur göngu út á
garðinn, svo vildi hún endilega áð
ég borðaði hjá sér. Og á eftir sátum
við við arininn og spjölluðum sam-
an.“
Gremjan sauð í Alice. Hana hafði
lengi grunað að tilfinningar hans í
garð Coru væru komnar út fyrir
öll skynsamleg takmörk. Frá þeirri
stundu er hún stóð í fyrsta skipti
í dyrum þeirra með þetta mjúkláta
fas, þetta ákall um væntumþykju í
augunum, hafði hann ekki séð sólina
fyrir henni og dekrað við hana á
90