Úrval - 01.02.1959, Síða 53

KLÆÐNAÐUR OG KYNTÖFRAR
verja sig gegn töfrum illra anda.
Og það sem það óttast framar
öllu öðru er „auga hins illa“, og
þá einkanlega augnaráð þess
máttuga anda, er situr um að
gera menn ófrjóa. Af þeim sök-
um verður fyrst og fremst að
vernda kynfærin, og eru þá
festir í námunda við þau ýms-
ir verndargripir, meðal annars
hin þekkta peningaskel, svo að
frjósemiskrafturinn megi hald-
ast óskertur.
En meðal æðri og menntaðri
þjóða, sem ,,skapað“ hafa
heimssöguna, er þessi þáttur
liðinn undir lok þegar menn
byrja að færa í letur það sem
við ber.
Þegar föt eru einu sinni orð-
in viðtekin venja, láta öfund
og afbrýðisemi ekki lengi á sér
standa. Ef karlmaðurinn sting-
ur of mörgum fjöðrum í hár-
ið á sér fara kynbræður hans
að líta hann öfundaraugum.
Hann verður að berjast til að
verja rétt sinn, og brátt fer það
svo, að einungis duglegasti her-
maðurinn getur leyft sér þann
munað að skreyta sig mörgum
fjöðrum. Stærsti og sterkasti
maðurinn í hópnum er skraut-
legast „klæddur". Og þessu
heldur áfram þangað til „menn-
ingin“ heldur innreið sína til að
vernda þann veika gagnvart
þeim sterka.
Síðar eru það úrkynjaðir að-
alsmenn (og aðalsmenn eru
alltaf úrkynjaðir, því að fyrr fá
þeir ekki þetta sæmdarheiti),
URVAL,
sem ganga í skrautlegustu föt-
unum — þá eru það að vísu
ekki fjaðrir í hárinu eða há-
karlstennur um hálsinn, heldur
útsaumaðir frakkar, belti með
demantssylgju, silkisokkar og
skyrtur með fellilíningum.
Þegar konur fóru að ganga
í fötum, tók þróunin nýja og at-
hyglisverðari stefnu. Þá kom-
ust menn að því, að föt voru
aðlaðandi.
I skemmtilegri ýkjusögu,
Eyju mörgœsanna, lýsir Anatole
France því, sem skeði þegar ein
mörgæsamaddaman tók upp á
því að ganga í fötum. Það er
hin leynda nekt, sem vekur
sterkust kynhrif, og auðvitað
verður henni bezt haldið leynari
með því að klæðast fötum að
meira eða minna leyti.
Fötin má vel nota sem beitu
fyrir hitt kynið. Það var stór-
kostleg uppgötvun, sem kven-
fólkið hefur kunnað að færa
sér vel í nyt. Með því að dylja
og sýna á víxl og beina athygli
karlmannsins að ,,dásemdum“
sínum eftir því, hvað við á í
þetta skipti eða hitt, leitast
konurnar við að gera sig eins
aðlaðandi í augum hans og frek-
ast er unnt. Til þess nota þær
hugkvæmni dömuklæðskeranna
út í yztu æsar, og hinar eilífu
tízkubreytingar eru í rauninni
ekki gerðar í öðru skyni.
Þessar breytingar koma með
mjög einkennilegum hætti. Sál-
fræðingarnir tala um „mismun-
andi kynhrifasvæði“; með öðr-
51