Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 15

STRÁKAR ALLA ÆVI
ÚRVAL
um atvinnu. I hvert skipti sem
honum mistekst og í hvert skipti
sem hann kemur með nýjar
ráðagerðir gerir hann kröfu til
þess að fá stuðning utan frá,
þ. e. frá eiginkonunni eða vin-
konunni. Það er augljóst, að
hún getur ekki alltaf bætt hon-
um upp vonbrigðin þegar
draumar hans rætast ekki!
Ef piltur sem orðinn er
myndugur og hefur atvinnu,
býr heima hjá foreldrum sín-
um er full ástæða fyrir stúlk-
urnar að vera varkárar. Sú
skýring að móðir hans þarfn-
ast hans er ófullnægjandi. Vel
getur verið að móðirin eigi sök
á því að sonurinn liefur ekki
náð að þroskast, en hann er
jafnvarhugaverður fyrir stúlk-
urnar fyrir því.
Strákar eru oft bæði kátir og
upplífgandi. Merkasta umræðu-
efni þeirra og það sem aldrei
þrýtur er þeirra eigin sjálf og
allt sem því viðkemur. Þeir
kæra sig kollótta um hvernig
vinkonu þeirra líður, og þó að
þeir spyrji að því svona til mála-
myndar og í samræmi við góða
siði hvað hún hafi verið að gera
í gær, hvort hún hafi lokið því
sem hún var að gera eða hvort
hún hafi skemmt sér vel í sam-
kvæminu, þá er það ekki af á-
huga eða umhyggju fyrir henni.
Ef Inga svarar Bassa, mun hún
brátt komast að raun um, að
hann hlustar ekki á hana, en
bíður þess eins að hún þagni
svo að hann geti aftur farið að
tala um sjálfan sig. Inga þarf
ekki annað en hlusta til þess
að þóknast Bassa: hann kemst
þá að þeirri niðurstöðu að hún
sé fyrsta stúlkan sem skilji
hann almennilega og þessvegna
sé hún í rauninni eina stúlkan
sem hann geti talað við! Og
það getur óneitanlega verið
notalegt fyrir Ingu að heyra
að hún sé skilningsfull, kvenleg
og nærgætin.
En Inga hefur fulla ástæðu
til að gæta sín að hún gegni
ekki að eilífu því hlutverki að
vera barnfóstra stráks, örva
hann og hvetja og gera hann
ánægðan. Það er ósköp þægilegt
að vera óvirkur viðtakandi — og
alls ekki óþægilegt að vera sá
sem hlustar og örvar og skilur
— en það er ekki samboðið
fullorðnu fólki að skipta hlut-
verkum á þann hátt. Ástin er
ekki í því fólgin að krefjast
endurgjalds fyrir allt sem mað-
ur gefur, en hún er eigi að síð-
ur fólgin í því að gefa og
Þiggja.
Það er hægt að þekkja
þroskaðan og vanþroskaðan
mann á því hvernig hann bregzt
við mótlæti. Þroskaður maður
reynir að gera sér grein fyrir
því hvern þátt hann á sjálfur
í mistökum sínum eða óláni, og
enda þótt hann komist að þeirri
niðurstöðu að hann eigi sjálf-
ur litla sök, þá heldur hann
ekki áfram að fjasa út af því
sem gerzt hefur. En strákur
finnur aldrei neina sök hjá
13