Úrval - 01.02.1959, Qupperneq 88

tjRVAL
NORÐURLJÓSIÐ
sent mér dálaglegt framlag til turn-
sjóðsins."
,,Ég skil,“ sagði Henry þurrlega.
„Auðvitað erum við allir með þér,
Henry. En við verðum að vera sann-
gjarnir. Upp á síðkastið" — hann
leit laumulega á Henry —,,,hafa þeir
birt nokkrar af hugleiðingum minum.
Og þær hafa orSið vinsælar. Ég
fékk bréf frá Nye þar sem hann
segir að þær hafi „slegið í gegn“,
eins og hann orðar það.“
Henry hélt áfram til skrifstof-
unnar og það sauð niðri í honum
reiðin. Á eftir ömurlegu hausti kom
vetur með rigningu og hagli og snjó-
komu eftir að kom fram í febrúar.
Henry hafði aldrei unnið jafn kapp-
samlega fyrr. Hann hvatti starfs-
menn sína og gerði allt til- þess að
hvert einasta tölublað væri eins full-
komið og frekast var unnt1. En bar-
áttan hélt áfram. Mánuðum saman
hafði hann rekið blaðið með tapi,
og enda þótt hann væri viss um
að tapið á Tíðindum væri enn meira,
hafði hallinn vaxið uggvænlega.
Fyrsta boðorð Henrys sem útgef-
anda hafði alltaf verið þjónusta við
almenning, en ekki auðsöfnun ein-
göngu. Hann seldi blaðið eins ódýrt
og hann gat, notaði bezta fáanlegt
efni og var örlátur við starfslið sitt.
Sjálfur tók hann aðeins 1500 pund i
laun, og ef frá var talið húsið í
Hanleystræti, sem var á nafni kon-
unnar hans, átti hann sjálfur engar
eignir. Allar eigur fyrirtækisins —
aðrar en „good will“ sem hann mat
mikils —: voru bundnar í ríkisskulda-
bréfum, alls 100.000 pund. Faðir
hans hafði keypt þau eftir fyrri
heimsstyrjöldina þegar rikið var í
kröggum. Henry hafði alltaf talið
þetta tryggan varasjóð.
En nú, þennan morgun í byrjun
marz, þegar Henry var að athuga
reikninga Norðurljóssins, varð hon-
um ljóst hve mjög hann hafði gengið
á þennan varasjóð. Hann tók símann
og bað um áheyrn hjá Frank Holden
forstjóra Norðurlandssparisjóðsins.
Klukkan ellefu var hann staddur
í skrifstofu Holdens, litlu herbergi
inn af afgreiðslunni, klæddu innan
með dökku maghony og með sand-
blásnu gleri í gluggum. Holden
heilsaði honum hjartanlega með
handabandi og bauð honum sæti.
Feður þeirra höfðu verið nánir vin-
ir. Þess vegna átti Henry hægra með
að hefja máls á því sem honum lá
á hjarta. Hann sagði: „Frank, ég er
kominn til að biðja þig um lán.“
„Ég var eiginlega að vona að þú
hefðir litið inn svona rétt til að
spjalla við mig,“ sagði Holden og
brosti lítið eitt eins og til að slæva
brodd þess sem á eftir kæmi. ,,Þú
veizt, Henry, að þú hefur gengið
talsvert nærri okkur upp á siðkastið.
Ég býst við að þú vitir hve yfirdrátt-
urinn er orðinn mikill."
„Auðvitað. En þú hefur skulda-
bréfin sem tryggingu."
Holden virtist hugsi. „Á hvað voru
þau keypt —• 104, var það ekki?“
„Það mun láta nærri."
„Þau ganga nú á 63%. Og ég hygg
þau eigi eftir að lækka enn meira.
Af hverju seldirðu ekki þegar ég
réði þér til þess?“
„Sem góður borgari taldi ég það
skyldu mína að selja þau ekki.“
82