Heima er bezt - 01.03.2006, Page 20

r
hverjum degi koma gestir í garðinn minn. Þegar
ég stend við eldhúsgluggann og þvæ upp eftir
hádegismatinn flykkjast þeir að með vængjaslætti
og kvikum hreyfingum, skógarþrestir og starrar,
sem keppast við að ná sér í brauðmola sem við höfum kastað
út á snjóinn.
Atferli þessara tveggja tegunda er töluvert ólíkt. Starramir eru
styggir, heija sig til flugs við minnstu hreyfingu í glugganum.
Þrestimirem sumirótrúlega spakir. Þeir
koma oft á vissum tíma undir hádegi,
setjast á blómaker nálægt glugganum,
halla undir flatt sitt á hvað og mæna upp
í gluggann, eins og til að gá hvort ég fari
nú ekki að koma út með hádegismatinn.
Þegar ég kem svo með brauðmola og fleira góðgæti á diski,
hörfa þeir aðeins til hliðar meðan ég strái úr þessu en koma
svo næstum fast að mér til að fá sér bita.
Þrestimir eru ótrúlega frekir. Þeir ráðast hver á annan og
rífast um bitana þótt nóg sé handa öllum. Stundum fljúgast
þeir á eins og reiðir hanar, heija sig á loft og höggva hver
í annan.
Um þverbak keyrði einn daginn. Ég fór út með kúst til að sópa
mesta snjónum af bletti sem ég hugðist strá á hafragrjónum.
Ekki hafði ég alveg lokið við að sópa þegar þröstur kom
undan runna, argandi og gargandi af frekju og rak í burtu
annan, sem nálgaðist, maturinn ekki einu sinni kominn. Síðan
sat hann lengi einn að krásunum, belgdi sig allan út og rak
aðra þresti sem nálguðust, miskunnarlaust í burtu með gargi
og látum. I óðagoti réðst hann jafnvel á starra sem kom en
áttaði sig fljótlega, opnaði aðeins ginið og hvæsti.
Yfirieitt láta þrestir starra alveg í friði, jafnvel þótt þeir
eti hlið við hlið og næstum rekist hver á annan. Ég held að
þessar tvær tegundir fyrirlíti hvor aðra svo mjög að þær
eyði ekki einu sinni augnatilliti hvor á aðra. Aldrei hef ég
séð starra rífast.
Fuglarnir em ótrúlega matvandir. Rúgbrauð og kartöflur
vilja þeir helst ekki, jafnvel þótt í brunagaddi sé og við höfum
ekki annað að bjóða þeim. Ostbitar þykja sælgæti, að ég tali
nú ekki um kjöttægjur. Ef fugl nær sér í sérlega gómsætan
bita, fer hann með hann afsíðis í gogginum og etur hann
þar í ró og næði.
Ég hef stundum verið að velta fyrir mér
hvort ekki væru þetta sömu fuglarnir sem
koma daglega í heimsókn. Nú hef ég fengið
sönnur á því.
Dag nokkum sá ég óvenjulega hnöttóttan
og digran þröst. Þegar betur var að gáð
vantaði á hann stélið. Þetta virtist ekki há honum á flugi
- og þó? Kannski var hann svona feitur og hnöttóttur af of
miklu áti og oflítilli hreyfmgu, alveg eins og verða vill hjá
mannfólkinu? Sá stéllausi kemur oft í heimsókn.
Svo er það vesalings einfætti starrinn. Það vantar á hann
vinstri fót. Hann kemur oft í garðinn, hoppar á öðrum fæti
og teygir stundum úr stúfnum og styður sig við hann. Hann
getur þó ekki staðið á öðrum fæti til skiptis, eins og aðrir
fuglar gera þegar kuldinn úr snjónum er alveg að fara með
litlu grönnu fæturna. Þá er líka gott að geta tyllt sér upp í
tré og runna.
Stöku sinnum koma enn fallegri og skemmtilegri gestir í
garðinn. Ofurlitlir, hnubbaralegir auðnutittlingar, dökkir í
vöngum með rauða bót á enninu. Þeir snerta ekki brauðmolana
heldur setjast í tré og mnna og tína uppþornuð fræ og
smáblöð.
Snjótittlingar sjást varla hér í borgarmiðjunni. Þeir em einu
fuglarnir sem vilja maískurl frá Sólskríkjusjóðnum. Þrestir
líta ekki við slíku harðmeti. íffífó
Anna Man'a
Þórisdóttir:
116 Heima er bezt