Heima er bezt - 01.03.2006, Blaðsíða 42

Ingibjörg
Sigurðardóttir:
Framhaldssaga
12. hluti
- Já mamma, hann er brátt orðinn að bjartri, dýrmætri
endurminningu, sem lifa mun jafnlengi okkur sjálfum, svarar
Sverrir festulega. Hann þrýstir hönd konu sinnar, þau eru hér
komin til að kunngjöra foreldrum hans ijölgunina á heimilinu.
En áður en þau ná að heija máls á erindinu snýr Karl sér að
syni sínum og spyr með alvöruþunga í rómi:
- Þú hefur varla að óþörfu farið að bæta nýrri manneskju
inn á heimili ykkar hjóna á þessum degi sonur sæll, eða á
ég að trúa því?
- Já pabbi, það er rétt til getið hjá þér. Við Sigrún erum
hingað komin til að skýra ykkur mömmu frá þessu, svarar
Sverrir hægt og rólega.
- Jæja, síst af öllu hefði mér flogið í hug að þið hjónin
tækjuð Björgu frá Fossá til ykkar á brúðkaupsdaginn.
Áður en Sverrir nær að svara þessu vindur Sigrún sér að
tengdaföður sínum og segir einöróum rómi:
- Sverrir gerði þetta fyrir mig. Hér á ég alla sök, enginn
annar.
- Svo já. Hvað gat komið þér til þess að biðja hann slíkrar
bónar á brúðkaupsdegi ykkar Sigrún, spyr Karl og horfir í
forundran á tengdadóttur sína. Sigrún mætir augum hans
djörf og hiklaus:
- Því skal ég svara þér Karl, undanbragðalaust. Eg var að
koma beint frá altari Drottins á mesta hamingjudegi lífs míns.
Björg varð á vegi mínum, stóð ein utan við fjöldann. Mig
langaði að heilsa þessari gömlu nágrannakonu minni en ekki
ganga fram hjá henni eins og presturinn og Levítinn forðum.
Og þarna mætti ég einmana og heimilislausu gamalmenni.
Hann, sem gefið hafði mér hvílíkan dag sem þennan, hefði
einnig sagt: “Það sem þér gjörið einum af þessum mínum
minnstu bræðrum það hafíð þér gjört mér”. Og það var heilög
skylda mín að rétta þama fram vinarhönd og minn góði
eiginmaður stóð með mér.
- Hefur þú þá gleymt fyrri kynnum ykkar Bjargar, spyr
Karl og svipur hans mildast.
- Já, þau eru fallin í ævarandi gleymsku. Ég þarf sjálf að
biðja fyrirgefningar á ótal mörgu og því skyldi ég þá ekki
fyrirgefa öðrum.
Gamli sveitarhöfðinginn er djúpt snortinn af orðum
tengdadóttur sinnar, þau getur enginn hrakið. Ráðamenn
sveitarinnar hefðu fyrir löngu átt að vera búnir að sjá sóma
sinn í að útvega Björgu varanlegan samastað eftir að hún
hrökklaðist frá Fossá, en það gerðist um svipað leyti og
Kristján sonur hennar giftist og tók þar við búi. Hún hefur
reyndar aldrei leitað ásjár ráðamanna sveitarinnar í því efni
og enginn hafði séð aumur á henni fyrr en nú að sú kona,
sem síst skyldi, gekk þar fram fyrir skjöldu.
- Þú ert fágæt kona, Sigrún, segir hann hrærðum rómi.
- Svona ber okkur öllum að breyta, enginn má hindra það
að mannkostir þínir fái að njóta sín.
138 Heimaerbezt