Heima er bezt - 01.03.2006, Side 43

- Já, við skulum öll sameinast um það að reynast Björgu
vel, segir Þorgerður og strýkur tár af hvarmi. - Það verður
okkur sjálfum til blessunar.
Sverrir litli hefur setið hljóður og hlýtt af athygli á orðaskipti
þeirra fullorðnu. Barnshjarta hans finnur sárt til með gömlu
konunni, sem á svona bágt, eins og mamma hans og þau hin
voru að tala um. Hann gengur til móður sinnar og nafna og
hallar sér upp að þeirn.
- Eg ætla líka alltaf að vera góóur við gömlu konuna og
hjálpa henni eins og ég get, segir hann með barnslegri einlægni.
- Og öllum sem eiga bágt.
- Þetta er fallega sagt nafni minn, segir Sverrir Karlsson
og strýkur ástúðlega um vanga drengsins. - Við skulum öll
bjóða Björgu velkomna að Hamraendunr. Gömlu hjónin sýna
á sér fararsnið og Sverrir litli gerir slíkt hið sama.
- Eg ætla að sofa inni hjá ömmu og afa í nótt, segir hann og
gefur móður sinni og nafna blíðan koss undir svefninn.
Gömlu hjónin bjóða syni sínum og tengdadóttur góða nótt
með mikilli hlýju og innileik. Svo leiða þau Sverri litla út úr
gestastofunni, þeim gæti ekki þótt vænna um þennan yndislega
dreng þótt hann væri þeirra eigin sonarsonur. Djúp gleði,
friður og sátt fyllir hjörtu þessara aldurhnignu, virðulegu,
fyrrverandi hreppsstjórahjóna.
Hamingjubörn dagsins eru komin inn í svefnherbergi
sitt, þangað sem brúðarsængin bíður þeirra. Sigrún gengur
fyrst út að glugganum og nemur þar staðar. Þaðan horfir
hún hugfangin yfir sveitina sína kæru, laugaða gullroðnu
kvöldskini frá hnígandi sól. Aldrei hefur þessi sveit verið
fegurri en nú í augum hennar og aldrei hefur hún átt dýpri
gleði né meiri hamingju í hjarta sínu eftir atburói þessa liðna
dags. Sverrir gengur að hlið Sigrúnar og vefur hana örmum.
Hún hallar höfði sínu að barmi hans og þannig horfa þau
hljóð um stund út í kvöldfegurðina. Svo lýtur Sverrir niður
að konu sinni og þrýstir kossi á varir hennar.
- Eg býð þig velkomna heim í sveitina okkar, heim að
Hamraendum, heim til mín, ástkæra eiginkona mín, hvíslar
hann heitum rómi. Og geisladýrð fyllir svefnherbergið og
umvefur ungu hjónin á Hamraendum.
Vlðauki
Haustið hefur haldið innreið sína. Hreppstjórasetrið að
Hamraendum er nokkurs konar menningarmiðstöð sveitarinnar
og þangað eiga margir erindi. A síðastliðnu sumri hefur Sverrir
hreppstjóri látið ljúka við byggingu á nýju barnaskólahúsi
á Fossi og ráðið þangað til starfa ungan, ijölmenntaðan
kennara. Skólinn, þetta vistlega og vel búna vígi æskunnar,
er stórt skref á framfarabraut og hvatning til dáða. Sverrir
litli Þórarinsson er nú í fyrsta sinn ferðbúinn að heiman til
skólagöngu. Hann er vel gefrnn og efnilegur drengur og
hamingjusamt barn. Hann á ástríka og trausta móður og
nafni hans og fóstri er honuin í öllu sem besti faðir. Gömlu
hreppstjórahjónin hafa mikið dálæti á Sverri litla og hann á
óskipta vináttu og hylli allra á heimilinu. Nafni hans ætlar nú
að flytja hann í skólann og drengurinn bíður þess altygjaður
inni hjá móður sinni.
- Hlakkarðu ekki til að fara í skólann, Sverrir minn, spyr
móðir hans glaðlega.
- Jú, mamma, mér þykir svo gaman að læra. Og ég hlakka
líka til að hitta Ola í Nesi, því hann byrjar auðvitað núna í
skóla eins og ég, fyrst við erum jafn gamlir, svarar drengurinn
léttur í bragði.
- Já, að sjálfsögðu, mætið þið þangað báðir, vinirnir, og
eftir fáein ár bætist svo nafna mín í hópinn, segir Sigrún og
brosir til sonar síns.
- Já, ogþá verður enn meira gaman! Eg ætla alltaf að vera
góður við Sigrúnu litlu í skólanum. Mér þykir vænt um hana
síðan við vorum í Nesi, en þá var hún svo pínulítil, svarar
Sverrir blíðum bamsrómi.
Sigrún strýkur mjúkri móðurhönd um vanga sonar síns.
- Eg vona að þú verðir góður við alla og komir þér allsstaðar
vel, Sverrir minn, segir hún. - En Sverrir á Hamraendum
lætur engan stríða Sigrúnu litlu í Nesi án þess að leggja
henni lið, það er gamalt og sígilt lögmál í bamaskólanum á
Fossi, bætir hún við, broshýr á svip.
Drengnum er farið að leiðast biðin og hleypur út. Sigrún hefúr
lokið við að merkja farangur sonar síns og kærar minningar
frá eigin barnæsku leita á huga hennar. Hve allt þetta er líkt
og forðum: Sigrún litla í Nesi og Sverrir á Hamraendum...
Sigrún hrekkur skyndilega upp frá þessum hugleiðingum,
Sverrir maður hennar snarast inn úr dyrunum.
- Er farangur skóladrengsins okkar tilbúinn, Sigrún mín,
spyr hann brosmildur á svip.
- Já, hann er til reiðu, svarar Sigrún og eilítið annars
hugar.
Sverrir gengur að hlið konu sinnar, tekur hana í faðm sér
og lítur örlítið glettinn í augu hennar.
- Nú hefur þú verið að hugsa um skóladagana okkar á Fossi,
forðum, segir hann, - ég sé það í augunum þínum.
- Já, svo sannarlega vaktir þú mig frá þeim björtu
endurminningum, svarar hún og brosir til hans.
Og nú rifja þau sameiginlega upp æskustundir sínar í
bamaskólanum á Fossi.
- Já, segir Sverrir að lokum, ég man vel að ég hét því að
vernda alltaf þessa nýkomnu, fallegu stelpu með tárvotu
augun, eftir ertni og áreitni strákanna, og svo gekk ég til
hennar í fyrsta skipti. Framhaldið þekkjum við bæði, frá
þeim degi höfum við átt hvort annað, Sigrún mín.
- Já, það er sannleikur, Sverrir, svarar hún og horfir ástúðlega
á hann. - Og nafni þinn var að segja mér áðan að hann ætlaði
að vera góður við nöfnu mína í Nesi, þegar hún byrjaði í
skólanum á Fossi, og þar með innifalið að sjálfsögðu, að
vernda hana frá stríðni og áreitni skólafélaganna og mér
þótti vænt um að heyra þetta.
- Jæja, sagði hann það, blessaður! Skyldi þetta fylgja nafninu,
svarar Sverrir brosandi og innsiglar þau orð með ástríkum
kossi á varir konu sinnar.
í næstu andrá kemur Sverrir litli hraðfari inn úr dyrunum.
Mikill ferðahugur er kominn í drenginn.
- Förum við ekki bráðum að leggja af stað, nafni minn,
spyr hann ögn ákafur, en hæversklega.
- Jú, vinur minn, nú skulum við leggja af stað, svarar
Heimaerbezt 139