Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 6

Ætt og uppruni
Ég er fædd á Skagaströnd 29. júlí 1964. Ég telst til Trölla-
tunguættar og hef líka töluvert af þingeysku lofti í mér ásamt
bræðingi af Húnvetningi og „Grindjána“. Ég fæddist með
látum eins og mér einni er lagið. Mamma var víst búin að
bíða eitthvað eftir mér og loksins þegar ég ákvað að koma
í heiminn, var ég snögg að því.
Foreldrar mínir eru þau Viggó Brynjólfsson f. 31. maí 1926
á Broddadalsá í Kollafirði, og Ardís Ólöf Arelíusdóttir f.
19. október 1936 í Grindavík. Ég á einn hálfbróður og mörg
alsystkini. Hálfbróðir minn er Brynjar Viggósson, vélstjóri,
f. 29. júlí 1951, kvæntur Svanlaugu Aðalsteinsdóttur. Þau
eiga 3 börn, Birgi, Brynju og Hildi.
Alsystkini mín eru: Guðbjörg Bryndís, leikskólakennari,
f. 1. apríl 1954, gift Magnúsi Bimi Jónssyni, kennara og
sveitarstjóra. Þau era búsett á Skagaströnd og eiga 3 syni,
Viggó, Baldur og Jón Atla.
Arelíus, f. 2. október 1955, d. 19.
febrúar 1978. Hann eignaðist 3 drengi,
Amar með Höllu Þórhallsdóttur, Ægi
Adolf með Aðalheiði Jóhannsdóttur
og Arelíus Svein með Jennýju
Grettisdóttur.
Víkingur, vélamaður og bílstjóri,
f. 22. júní 1958, kvæntur Sesselju
Hauksdóttur geðhjúkrunarfræðingi.
Þau eru búsett í Reykjavík og eiga 3
syni, Víking Ara, Hákon Andra og Hlyn
Loga; og Víkingur á dóttur frá fyrra
sambandi, Ardísi Ólöfú.
Vigdís Heiðrún, húsmóðir í Grindavík,
f. 20. október 1960, gift Vilhelmi Þór Þórarinssyni vélstjóra.
Þau eiga 3 börn, Valrúnu Evu, Arísi Evu og Valþór Óla.
Fannar Jósef, plötusmiður og vélamaður á Skagaströnd,
f. 11. janúar 1963, kvæntur Emu Berglindi Hreinsdóttur
kennara. Þau eiga 4 böm, Heiðu Berglindi, Almar Frey,
Söru Rut og Aron Snæ.
Valdimar, listamaður og sjómaður, f. 16. október
1965, í sambúð með Sigurbjörgu Agnesi Sævarsdóttur
leikskólafræðingi. Þau eru búsett á Skagaströnd og eiga
2 böm, Eygló Amelíu og Viktor Öm.
Yngstur okkar systkinanna er Arnar Ólafur, sjómaður
og grínisti á Skagaströnd, f. 20. desember 1978, í sambúð
með Guðrúnu Elsu Gunnarsdóttur kennara. Þau eiga 2 böm,
Ömu Rún og Snæbjörn Elfar.
Bamabarnaböm foreldra minna era orðin 10 talsins.
Ég var óskaplega þægt bam og meðfærilegt. Mér fmnst
ég hafa átt einstaklega þægilega og bólstraða æsku, allt
til ársins 1970; en þá töldu foreldrar mínir að grasið væri
grænna hinu megin við Holtavörðuheiðina, og fluttu úr
sveitasælunni á Skagaströnd til Kópavogs. Þar með var ró
minni raskað og ég hef ekki verið til friðs síðan!
Bernskuminningar
Ég ólst upp í „Mýrinni“ á Skagaströnd til 6 ára aldurs
og átti þar ljúf íýrstu ár ævinnar í faðmi íjölskyldunnar.
Leikvöllurinn var passlegur og öruggur. Hann náði frá enda
til enda á Túngötunni, ásamt túnum bak við húsin sem
stóðu við götuna. Hestar vora allt um kring og feðgamir og
skólastjórnendurnir Páll og Jón voru með kindur, Friðjón
granni var með hænur, og svo vora hundar og kettir um allt.
A sumrin lékum við börnin okkur mest úti og rannsökuðum
náttúrana, og við lékum okkur líka mikið úti á vetuma og
vorum „útibörn“. I þá daga var snjór á vetuma svo að við
höfðum úr nógu að moða og nóg til þess að leika okkur
að. Síðar lék ég mér svo í feluleik í Höfðanum, klifúrleik í
síldarverksmiðjunni, fjársjóðsleit í Spákonufellinu, í Ijörunni
og út um alla Skagaströnd. Eða með öðrum orðum; frá
ljöru til fjalla.
Við systkinin fengum oft að vera
með pabba í jarðýtunni þegar hann
var að ýta snjó á vetuma, eða þegar
hann var í vegavinnu á sumrin.
Það var svo notalegt. Þá fengum
við heyrnartól á eyrun, því þessar
vélar vora ekki hljóðeinangraðar í
gamla daga, hávaðinn inni í þeim var
ærandi. Svo sátum við á dýnu hægra
megin við pabba og fýlgdumst með
öllu. Eftir litla stund steinrotaðist ég
alltaf við það að horfa á beltið veltast
yfír snjóinn eða jarðveginn, aftur á
bak og áfram. Ég var alveg dáleidd
og lífið var ljúft og átakalaust. Nema,
þegar ég var 5 ára fékk ég að hjálpa til við heyskap hjá Páli
skólastjóra á þessu feikna túni sem er í dag nánast allur
Suðurvegurinn. Ég tók heygaffal traustataki og stakk honum
á bólakaf í heyið eins og ég sá hina gera, en áttaði mig ekki
á því að hann sneri að mér og stakkst því í ristina á hægra
fæti. Það var dálítið vont en ég harkaði af mér og ber þess
enn merki á fætinum að hafa verið svona áræðin.
Ég man eftir skautaferðum inn í Vatnahverfí. Þá fóra flestir
í Ijölskyldunni með nesti og nýbrýnda skauta og skautuðu
um svellið. Það var meiriháttar gaman saman. Eina mynd á
ég í huganum frá því að ég fór með að því mér fannst, heilum
flokki flottra kvenna og fleirum, í berjamó í Árbakkaijallið.
Þá var ég 4-5 ára. I huganum sé ég fólkið fýrir mér svona
næstum því eins og fé á beit í suðurhlíð fjallsins, en svo
margir fínnst mér að hafi verið þar í berjamó í yndislegu
veðri; og svo voru allir að borða nestið sitt þegar leið á
daginn. Svona lagað sést varla í dag!
Fyrsta lífsreynslan af harða heiminum utan við hina
öraggu „Mýri“ var þegar ég einsömul og 5 ára rölti út
fyrir mýrarmörkin og niður fýrir kirkju. Þar hitti ég unga
stúlku sem átti heima í litlu húsi vestan við kirkjuna. Við
tókum tal saman og hún bauð mér í kaffí og sígó! Ég þáði
það eins og vanur heimsborgari og fór með henni inn, og
fýlgdist með því þegar hún lagði svo fínt á borð í stofunni,
Eina mynd á ég í
huganum frá því að
ég fór með að því mér
fannst, heilum flokki
flottra kvenna og
fleirum, í berjamó í
Árbakkafjallið
294 Heima er bezt