Heima er bezt - 01.08.2009, Side 41

Eftir skimarathöfnina stungu menn sér
í sjóinn.
Skímarvottorðið.
rjála við einskonar rjóður. Jamm, svona
er lífið á suðrænum sólskinsströndum.
Ekki komst maður upp með neitt rjál
í þetta skipti því um kvöldið vorum við
teknir að bryggju og strax byrjað að lesta
þessi tæpu 1000 tonn sem við áttum að
taka. Ég hef aldrei verið við auðveldari
lestun. Þeir spurðu mig hvemig legu ég
vildi hafa á skipinu. þ. e. a. s. stafnhalla.
Svo færðu þeir lestunargræjumar fram
og til baka uns lestun var lokið með réttri
djúpristu. Lestunin tók um 3 tíma og svo
var bara að kvitta á pappíra og koma
sér af stað.
Við höfðum sem sagt lestað þama
tæp 1000 tonn af hrájámi til Mantanzas,
smábæjar, sem stendur við Orinoco fljótið
í Venesúela og er eiginlega bara bryggja
með losunarútbúnaði fyrir allskonar
ósekkjaða kornvöru m. a. Vegalengdin
var ca. 3000 sjómílur.
Við fengum sæmilegt veður og komum
að fljótsmynninu um miðnætti 23.-24. júlí.
Lóðsinn var ungur, innfæddur náungi,
léttur og skemmtilegur.
í byrjun fannst mér hann stundum fúll
kærulaus en það vandist. Ég hugsa að
svona smærri flutningaskip séu írekar
sjaldséð þarna og hann hafi því bara notið
þess að stýra sjálfúr og spjalla. Og ég
átti eftir að sakna hans heldur betur á
útleiðinni.
A ytri höfninni í Vitoría.
Siglingin upp fljótið var einstök
lífreynsla. A fljótsbakkanum búa
frumbyggjar „Yanomamimenn/konur“
(jafnréttið haft í heiðri), einn af ættbálkum
indíána að ég held. Þeir em veiðimenn og
búa í hreysum niður við fljótsbakkana. Við
hvert hreysi er tóm olíutunna sem búið
var að helminga. Sennilega notuð til að
grilla mat í. Og svo var jafnan hengikoja
við hvern kofa og yfirleitt mannvera í
henni. „Húsbóndinn“, sagði lóðsinn.
Hann er höfuð heimilisins og er í því
að afla matarins, þ. e. hann veiðir dýrin
í skóginum. En konan fæðir og elur upp
bömin, eldar og fiskar, Það er fyrir neðan
virðingu „húsbóndans“ að veiða fisk.
Á fljótinu var krökkt af svokölluðum
eintrjáningum eða kanóum. I þeim vom
bara konur og/eða böm.
Það var mikið kallað, veifað til okkar
og hlegið. Fólkið var algerlega óhrætt
á þessum smábyttum. Við köstuðum
stundum sælgæti og gömlum fötum til
þeirra sem lóðsinn sagði að væm vel
þegin. Hálf var ég smeykur við þessa
miklu umferð þessara eintrjáninga, en
það vandist fljótt af mér.
Lóðsinn sagði mér að mikill meirihluti
þessa fólks hefði sennilega aldrei komið
til neinnar borgar eða þorps. Aldrei séð bíl
eða neitt af slíku tagi. En það vantaði ekki
glaðværðina. Engar áhyggjur af vöxtum,
gengi gjaldmiðilsins „venesúelanskum
bolívar“. Ekkert sjónvarp ekkert útvarp.
Nokkur hreysin vom með bámjáms þaki.
Sennilega hafa „kvótakóngar" svæðisins
átt þar heima.
En hvað um það, við komum til
Ein af verslununum ífátœkrahverfum
Kingston.
Eitt af reysulegri híbýlum
Yanomafólksins.
Kona af ættbálki Yanomafólksins.
Mantanzas um klukkan 10:30, þann
25. júlí. Losað var með einhvers konar
segultrommu. Seglinum var slakað án
straums niður í hauginn í lestinni, straumur
settur á heila klabbið og síðan híft upp. Svo
er straumurinn tekinn af þegar hlassið er
komin yfir jámbrautarvagninn og járnið
hrynur niður í hann.
Losunin gekk vel, unnið var ffam að
miðnætti og byrjað aftur klukkan 6. Henni
var lokið um klukkan 20, og landfestar
leystar 22:15.
Heima er bezt 329