Heima er bezt - 01.08.2009, Side 75

r
Asmundur Uni
Guðmundsson
BERNSKU-
MINNINGUM
r
rið 1935 flytja foreldrar mínir Guðmundur Pálmi
Asmundsson bóndi og kona hans Málmfríður
Jóhannsdóttir ásamt börnum frá Krossi í Haukadal
að Þormóðsdal í Mosfellssveit. Á þeim tíma var vegakerfið
æði bágborið, illfærir troðningar og annað eftir því,
auk þess farnir árbugir og stöðugt verið sulla í vatni,
öðru vísi var lítt komist áfram. Það er óhætt að segja að
götuslóðarnir og troðningarnir væru lagðir í landið niður
á við. Pabbi var búinn að hafa símasamband við mág
sinn Guðmund Kristjánsson sjómann og vörubílstjóra í
Reykjavík frá símstöðinni á Sauðafelli og áttu bílarnir að
koma ákveðinn dag (sem ég er búinn að gleyma) en um
fardaga skildi það vera. Það var vitað að bílarnir kæmust
ekki alla leið að Krossi, þröskuldurinn var snarhallandi
einstigi á klöpp á jarðamótum Villingadals og Kross, og
svo þröngt að engu mátti muna annars færi allt fram
af og beint í Haukadalsá. Af þeim sökum var búið að
koma hinni fátæklegu búslóð niður fyrir tæpuna á holt
sem þar er.
Um hádegisbilið voru bílamir komnir á holtið hjá búslóðinni.
Komu bílstjóramir, Guðmundur mágur pabba og sonur hans
Ásmundur, labbandi fram að Krossi. Var þá um það bil verið
að leggja af stað í síðustu ferðina. I þeirri ferð voru flutt
rúmstæðin, sængurföt, það sem eftir var af mataráhöldum
og annað það sem á þurfti að halda .
Var mér komið fyrir á vagninum dúðuðum í sængurföt,
en foreldrar mínir og systir gengu frá því, ásamt
bílstjórunum.
Þegar komið var á melinn þar sem búslóðin var, var strax
hafist handa við að ferma bílana. Gekk það fljótt og vel
enda nokkrir bændur mættir til að aðstoða. Þegar því var
öllu lokið stóð hestakerran ein eftir á holtinu.
Þá hófst ferðin til baka niður dalinn og heldur gekk hún
hægt, því víða lá við að allt sæti fast í troðningunum. Þess
má geta að öll hross í Haukadal fældust, bæði er farið var
fram og aftur og niður dalinn, enda voru þetta fyrstu bílarnir
sem komu í Haukadalinn.
Áfram mjakaðist hersingin. Þegar komið var að Sauðafelli
þrjú um nóttina, var ég löngu fallin i svefn eftir 8 klukkustunda
barning af melnum. Á Sauðafelli þurfti pabbi að kveðja
fósturforeldra sína og uppeldissystkini, eftir þriggja tíma
stans, þar sem menn fengu sér smá blund. Var svo haldið
af stað aftur.
Á eymnum hjá Gröf í Miðdölum var stansað og árbotninn
kannaður, síðan lagði fyrri bílinn í ána og gekk allt vel.
Þegar hann var kominn vel upp á eyrina, lagði seinni bíllin
í ána. Átti hann stutt eftir að fara yfir er hann festist. Þar
sem eyramar vom allar lausar í sér þótti ekki á það hættandi
að láta fyrri bílinn taka í, varð því að bera allt af bílnum í
land. Ekki tókst að losa hann fyrir það.
Nú vom mættir allir bændumir þrír í Gröf og systir þeirra.
Datt þá einum Grafarbænda það í hug að beita hestum fyrir
bílinn. Var það framkvæmt í hvelli, og upp fór bíllin með
aðstoð allra þeirra manna sem voru mættir á svæðið.
Fljótt gekk að ferma bílinn aftur, enda margar hendur
á lofti. Við Dragháls Skorradalsmegin, var stansað smá
stund, síðan lagði fyrri bíllin í brekkuna, eins mjóa og
hún var þá, alveg á gilbrúninni. Hvarf hann upp spólandi.
Svo lagði seinni bíllin í brekkuna, spólandi líka. í honum
vorum við móðir mín, en systir mín og pabbi höfðu farið
með fyrri bílnum.
Þegar komið var upp á hádraga var stansað og hundunum
leyft að hreyfa sig, en þeir vom hafðir í kassa efst og aftast
á fyrri bílnum. Þar hafði faðir minn líka sæti við hliðina á
kassanum til að halda hundunum í ró. Skoskir íjárhundar era
viðkvæmir fyrir öllu áreiti, hverju nafni sem nefnist. Eftir
að hundarnir, 2 að tölu, vom búnir að hreyfa sig svolítið bað
Guðmundur bílstjóri pabba að senda þá eitthvað í burtu. Var
það gert. Fóm þeir þá hátt upp í hlíð og sóttu tvær tvílembur
Heima er bezt 363