Heima er bezt - 01.08.2009, Síða 94

þessu svokallaða hjónabandi saman.“
„Segðu mér af þér“, hann sneri sér að henni og horfði á hana
athugulum augum í hálfbirtunni af tunglinu.
Hún sagði honum það helsta, ffá heimili sínu í sveitinni, dauða
móður sinnar og til hvers hún væri komin til Reykjavíkur.
,Þú ættir að vera þakklát fyrir að pabbi þinn er næstum búinn
að ná í konu aftur þó að þú eigir aldrei eftir að bera sömu
tilfmningar til hennar og móður þinnar. Ég finn það á mér að
þú ert ekki sátt við veru hennar á heimilinu.“ Aftur fann hún
að hann horfði á hana athugulum augum.
„Ég skal hjálpa þér með námsefhið ef þig vantar aðstoð“,
sagði hann á leiðinni heim.
„Má ég koma í heimsókn til þín annað kvöld?“ spurði hann
þegar þau voru fyrir framan húsið heima hjá henni. Hún var
fegin að hann skyldi segja þetta, undir niðri hafði hún verið
hrædd um að hann hefði ekki áhuga á að hitta hana aftur, að hún
væri ekki nógu fín fyrir hann, hún sem var aðeins ómenntuð
bóndadóttir, vann í stórmarkaði og baslaði í skóla á kvöldin.
A bakgmnni þeirra var grundvallarmunur sem hún var hrædd
við. Einhver rödd í henni varaði hana við þessu en á þessa
rödd gat hún ekki hlustað. Mynd hans festist í hug hennar,
eftir að þau höfðu kvaðst, og hélt fyrir henni vöku svo hún
sofnaði ekki fyrr en langt var liðið á nóttu.
Hún vaknaði snemma, fann ekki fyrir neinni þreytu og þótti
gott að þurfa ekki að vinna um morguninn. Hún ákvað að
fara að læra en það reyndist þrautin þyngri. Hún gat ekki
með nokkru móti fest hugann við lærdóminn. Hún rölti því
til Rósu sem var ekki komin á fætur.
„Það var gott að þú komst, ég drattast þá í fotin“, sagði
Rósa geispandi þegar hún opnaði fyrir Asdísi. „Sestu ef þú
getur rutt einhverju af drasli úr sófanum“, sagði hún um leið
og hún setti kafifi á könnuna. Asdís fór að tína saman dótið
eftir dóttur Rósu, en það lá um öll gólf í íbúðinni og uppi á
stólum og sófanum.
„Ég var svo uppgefm í gærkvöldi að ég sofiiaði yfir sjónvarpinu
og vaknaði ekki fyrr en um miðja nótt“, sagði Rósa innan úr
svefnherberginu. „Svo hringdi pabbi hennar“, - hún átti við
dóttur sína, „hann var fullur eins og hann er allar helgar. Hann
vildi koma til mín en ég sagði honum að ég opnaði ekki. Ég
er búin að fá mig fullsadda af honum. Það er rétt hending ef
hann tekur stelpuna um helgar og þá fer hann bara með hana
til foreldra sinna og skilur hana þar eftir. Síðast þegar það var
pabbahelgi hjá henni þurfti ég að sækja hana sjálf í strætó efst
upp í Breiðholt til gömlu hjónanna.“
„Þú býrð yfír einhverju“, sagði Rósa og horfði forvitin á
Asdísi. „Þú verður að segja mér það.“
Asdís fór að segja henni af Stefáni og að þau hefðu farið út
saman. „Blessuð, passaðu þig að verða ekki ólétt“, sagði Rósa.
„Gerðu ráðstafanir í tíma og hleyptu honum ekki nálægt þér
fyrr en þú ert gulltryggð. Pabbi hans er miklu myndarlegri en
hann og næstum því eins unglegur, ég sá hann um daginn.“
„Hvemig vissirðu að það var pabbi hans?“ spurði Ásdís.
„Ingi sagði mér það. Hann kom inn í búðina á meðan þú
varst niðri og sótti eitthvað sem Ingi hafði tekið til fyrir ffúna
en hún hringdi og bað um að þetta yrði tilbúið og sagði að
maðurinn sinn myndi sækja það. Auðvitað vildi hún ekkert
við mig tala, bað bara um Inga. Hún heldur víst að hann sé
yfirmaður í kjötinu eða þá hún er skotin í honum.“
„Eg get bara ekki fest hugann við lærdóminn“, sagði
Ásdís.
„Þú ert á hættulegu stigi, passaðu þig bara“, sagði Rósa.
Ásdís kom mátulega heim í hádegismatinn. Diddi kom
fram að matborðinu í röndóttum náttslopp og sagðist ætla
að leggja sig aftur eftir matinn. Hann spurði Ásdísi hvað hún
hefði verið að slóra í nótt, sagði að þær frænkumar væm líkar,
báðar gefnar fyrir karlmenn. Um leið leit hann á Gullu sem
roðnaði eins og ung stúlka.
Dyrabjallan hringdi um fjögurleytið. Úti stóð Stefán. Ásdís
fór til dyranna. Gulla hafði skroppið eitthvað út. Diddi svaf
ennþá.
„Mér datt í hug að við fæmm útfyrir bæinn og í göngutúr
upp í Heiðmörk, hefurðu komið þar?“
Þar hafði Ásdís ekki komið, en sagði að lærdómurinn væri
í molum hjá sér.
„Ég skal hjálpa þér á eftir ef þú vilt“, bauðst hann til.
„Búðu þig vel, það er komið ffost“, sagði hann, „ég bíð úti í
bíl á meðan.“ Hann gekk léttum skrefum að bílnum á hvítum
íþróttaskóm og dökkbláum glansgalla með þekktu merki.
Ásdís hefði viljað eiga íþróttagalla. Hún klæddi sig í svartar
stretsbuxur og útprjónaða peysu.
Hann horfði á hana ganga niður stíginn í átt að bílnum og
fannst hún enn fegurri en daginn áður. Hann óskaði þess að
hann hefði aldrei kynnst Hugrúnu og að móðir hans sækti
ekki svona fast að þau yrðu hjón. Hann sá nú að það gæti
aldrei orðið, víst þótti honum vænt um hana en það hafði
aldrei verið nein ævintýraleg spenna í kringum það samband.
Undarlegt að faðir hans hafði aldrei skipt sér neitt af þessum
áformum móður hans. Ef hún ræddi um að hann yrði að fara
til Bandaríkjanna og heimsækja Hugrúnu lagði faðir hans
ekki orð í belg heldur stóð upp og gekk út.
Þegar þau komu aftur úr Heiðmörkinni stakk Stefán upp á
því að hann liti á námsefnið hennar.
„En hvað með þitt nám?“ vogaði hún sér að segja.
„Ég læri á morgun“, sagði hann brosandi.
Hann hafði orð á því hvað herbergið hennar væri notalegt.
„Hér er góður andi, má ég kannski vera hér um stund á morgun
og vita hvort ég get fest hugann við námið?“
Henni fannst það góð tilhugsun að hann kæmi með sitt
námsefni, þau gætu þá verið hvort í sínu hominu og lært.
Það var reikningurinn sem hún átti verst með.
„Þetta er bamaleikur. Ég hjálpa þér ef þú skilur ekki eitthvað,
hvort sem það er reikningur eða eitthvað annað.“
Hún var rétt að verða búin með það sem hún þurfti að læra
fyrir mánudaginn þegar hann tók hana eldsnöggt í fangið og
settist með hana í sófann og kyssti hana krefjandi. Hún hafði
ekkert mótstöðuafl gegn vilja hans. í þessu kallaði Gulla upp
stigann og bað Ásdísi að koma í símann, pabbi hennar vildi
heyra í henni.
Stefán stóð á fætur, sýndi á sér fararsnið og sagði snöggt: „Ég
kem eftir kvöldmat og sæki þig, við skulum skreppa á bíó.“
Framhald í nœsta blaði.
382 Heima er bezt