Flug : tímarit um flugmál - 01.10.1946, Síða 29

Við hefðum átt að vera nálægt borg nokkurri, sem
stóð hátt og hafði járnbrautarskiptistöð.
Ég gerði snögga áætlun um það, hvar við værurn
stödd, eftir kortinu og svo með tilliti til reyks, sem
við sáurn koma úr einhverjum reykháf. Ég lækkaði
flugið eins og mögulegt var. Vindurinn var 20 mílur
á klst. Ég flaug rétt yfir reykinn og jafnhliða vind-
línunni til að taka nákvæmlega vindáttina. Foring-
inn fylgdi mér eftir., og hinar þrjár flugvélarnar
fylgdu okkur eftir yfir reykháfinn. Ég breytti stefn-
uiini til þeirrar sömu, sem við flugum fyrst, og allar
flugvélarnar eltu mig.
„Ég held,“ sagði ég, „að við séum a. m. k. 10 til
15 mílur afvega til austurs. Eða mundum við þá
lenda úti á Atlantshafi? Hvað sem því líður, þá
ætla ég að fljúga aðra stefnu, til þess að leiðrétta
þessa villu, og eftir svo sem 20 mínútur ættum við
að koma að merkjum, sem sýna leiðina, er við áttum
að vera á.“
„En ef við erum nú ekki svona mikið af réttri leið?“
spurði Kennet-h
„Þá kornum við þeim mun fyrr að línunni,“ sagði
ég. „Það, sem við verðum að gera, er að fá kortið
og landið til að bera saman.“
I 20 mínútur flugurn við án þess að hafa upp úr
því annað en enn meira flatt land, þykkara mistur,
óþekkjanlega vegi og svo nokkrar flugvélar, sem fóru
að efast urn forustuhæfileika mína og fóru jafnvel
að sveigja út úr hópnurn. Einn beygði til hægri og
fylgdi vegi, sem lá í aðra átt en þá, sem við fórum. Við
snérum og fylgdum honum vongóð í nokkur augna-
blik. Von bráðar snerum við samt við og héldum
leiðina, sem ég hafði ætlað. Hinar tvær vélamar
fylgdu enn á eftir mér.
Önnur vélin skar sig út, þegar við fórum þvert
yfir járnbrautarteina, en hún fylgdi þeim. Hvíta
Taylorcraft-vélin hvarf án þess að aðvara mig, á
meðan ég var að atliuga kortið, og síðasta vélin, sem
var blá Aeronca, hvarf stuttu síðar. Ég leit til Ken-
neth spurnaraugum.
„Látum þær fara,“ sagði Kenneth glaðlega. Hvað
gat ég gert annað? Geimurinn er stór og tómur í
svona tilfellum. Bugðóttur, steyptur þjóðvegur kom
í ljós. Við sveigðum yfir hann, en við gátum ekki
séð fyrir mistrinu hvert hann lá. Eitthvert líf sáum
við þarna niðri, svo að enginn efi var á því að vegur-
inn lá eitthvað.
Benzínmælirinn sýndi, að eldsneytið var nærri þrot-
ið, þegar Kenneth sá stórt skilti með einhverjum
stórum stöfurn á. „Hvað er þetta?“ kallaði hann. Við
svifum niður og sáum að ör benti til Camden. Við
réttum úr okkur og vorum þakklát. Síðan sveigðum
við inn á flugleiðina og flugum til flugvallarins með
sterkri von urn að nú mundi allt ganga vel. Þaðan
hófum við okkur til flugs aftur, örugg um að allt
mundi ganga betur en áður.
Að þessu sinni ætlaði^g sjálf að gera áætlanir um
leiðina. Ekki eina einustu sekúndu ætlaði ég að láta
hugann hvarfla frá viðfangsefninu. Ég hafði fengið
mér kaffisopa og tekið inn þrjá aspirínskammta.
(Enginn hafði þá sagt mér, hvaða áhrif aspirín getur
haft á taugakerfi flugmanns.) Mér fannst höfuðið
á mér vera að springa. Ef til vill var að finna í aspirín-
inu ástæðuna fyrir því, að við fundum aldrei Balti-
rnore.
Kenneth leit óþolinmóður á úrið sitt. „Hvað sagðir
þú, að við hefðum rnikið benzín?“
„Nóg fyrir tveggja stunda flug,“ sagði ég.
„Jæja,“ sagði Kenneth. „Ég vona, að við sjáum
bráðum Baltimore.“
„Ég hugsa,“ sagði ég þreytulega, „að við séum
villt aftur. Getur þú lesið kort?“
„Já, vegakort,“ sagði hann. Síðan tók hann við
kortinu og athugaði það litla stund. „Hefur þú
nokkra hugmynd urn, hvar við erum?“
„Einhvers staðar fyrir vestan Chesapeake,“ svar-
aði ég.
„En þá ætti Chesapeake að vera til vinstri.“
„Þá erum við algerlega villt,“ viðurkenndi ég. „Get-
urðu fundið eitthvað annað, sem við getum áttað
okkur á? — Eitthvað!“
„Hvað erum við búin að vera lengi á flugi?“ spurði
Kenneth.
Við bárum úrin okkar sarnan, síðan áætluðum við
leiðina, sem við höfðum farið. „Hvað er að segja um
þennan flugvöll hér?“ sagði hann loksins og benti
á lítinn rauðan kross. „Þetta er flugvöllur, er það
ekki? Rauður kross.“
„Nauðlendingaflugvöllur," sagði ég. „FIvar?“
„Líklega um það bil 10 mínútur í suður frá þeirri
leið, sem við fljúgum, hugsa ég,“ sagði hann.
Ég beit saman tönmmum og deplaði augunum
til að reyna að sjá svolítið betur.
„Ef það væru tvöföld stjórnartæki, rnundi ég reyna
að stjóma svolitla stund,“ sagði hann. „Það virðist
auðvelt, og mér sýnist þú vera veik.“
Ég hætti á að fá honum stjórnina. Vélin vaggaði
talsvert til að byrja með, en von bráðar var hún
orðin eins stöðug og hann hefði verið þaulæfður.
Hvílíkur maður! Við fundum lendingarstaðinn, sem
merktur var með rauða krossinum á kortinu. Napley
Green, að því er sýndist, ef Kenneth hafði ekki
FLUG - 27