Læknaneminn - 01.03.1956, Qupperneq 4

LÆKNANEMINN'
Jf
Sjúkrahúsið var hið vistlegasta,
minnti á stóra spítala á Norður-
löndum, að vísu ekki eins íburðar-
mikið né þrifalegt. Sjúkrastofur
stórar og bjartar, þrjár skurðstof-
ur, röntgendeild o. s. frv. I kjallara
var eldhús eitt ferlegt með kola-
kyntri, stórri eldavél, einnig kola-
kyntur miðstöðvarofn fyrir vet-
urinn. Flest var starfslið það, sem
ég sá, mjög dökkt og sjúklingarnir
stungu sérstaklega í stúf við það,
sem maður á að venjast á Norður-
löndum. — Fátæktina báru þeir
utan á sér, þrátt fyrir hinar ríku-
legu gjafir náttúrunnar.
Þar eð læknarnir höfðu nú að
mestu lokið störfum sínum var
mér boðið að koma kl. 8 næsta
morgun, því að þá byrjuðu upp-
skurðir. —
Ég leigði mér bíl, og tók bíl-
stjórinn margfalt gjald fyrir hann,
þar eð hann sá að ég var útlend-
ingur. Ramos tók aftur á móti mér
og fór með mig í skurðstofurnar
og kynnti mig þar fyrir nokkrum
læknum, sem voru að hefja störf
sín. Við vorum báðir færðir í hvíta
sloppa, húfur settar á höfuð okk-
ar og grisjur fyrir andlit eins og
gerist á skurðstofum. Ramos átti
að vera túlkur fyrir mig, því að
málakunnátta læknanna var ekki
önnur en spánska og þá einhver
lækna latína. —• Skurðstofurnar
voru með nýtizku brag og útbún-
aði, áhöld einnig t. d. amerísk
svæf ingartæki, , ,blóðtransfusion-
ir“, blóðbanki o. s. frv.
Yfirlæknirinn hét Dr. .Tuan
Lombardi, miðaldra maður. Sagði
undirmaður hans Dr. Octavio Vera
Chamorro að Lombardi væri einn
fremsti skurðlæknir Chile. Ég sá
hann gera uppskurð vegna
„Ectopia testis" og var ekkert þar
við sérkennilegt. Dr. Vera Cha-
morro var aftur á móti að búa sig
undir að gera „Sectio cesarea“.
Það var ungur maður, dökkur á
brún og brá. Hann sagði að iðu-
lega væri gerðir 4 keisaraskurðir
á viku. Sjúklingurinn, sem hér var
um að ræða, var 35 ára kona, lág-
vaxin en þétt og mjög dökk. A-
stæðuna fyrir aðgerð kvað læknir-
inn vera þrönga grind. Var þetta
í þriðja sinn sem átti að losa kon-
una við barn sitt á þennan hátt
og nú í síðasta sinn, því „sterilit-
ets-operation“ átti að framkvæma
á eftir. Dr. Chamorro sýndi mikla
leikni við aðgerðina og var auð-
séð, að hann var mjög æfður á
þessu sviði. Sagði hann þó að-
aðgerðina erfiðari, þar sem sjúkl-
ingur hafði tvisvar verið skorinn
áður. Eftir að hann hafði komist
inn á legið, sem ekki tók langan
tíma, opnaði hann það með þver-
skurði, mjög neðarlega, og á and-
artaki kom hann með snar-lifandi
barn úr móðurkviði. Blæðing var
ekki mikil. Eftir að hafa klemmt
af lykkju á ,,salpinges“ og undir-
bundið — lokaði hann sárum sjúkl-
ingsins mjög vandlega. Blóðgjöf
var viðhöfð meðan á aðgerðinni
stóð. Mér sýndist sjúklingurinn,
þannig vaxinn, að hún hefði átt
að geta fætt pr. „vias naturles",
en þær leiðir höfðu aldrei verið
reyndar. Svæfingarlæknirinn var
blökkumaður, og hafði hann verið
2 ár á íslandi sem herlæknir á
stríðsárunum. Hinir læknarnir
þóttust vita hvar ísland væri á
hnettinum. Auk þess sem hann var
svæfingarlæknir, var hinn svarti
stéttarbróðir geðveikralæknir.
Vildi hann umfram alla muni sýna
mér listir sínar og gerði „electro-
og cardiazolichock" á 2 sjúkling-
um sínum. Svört hjúkrunarkona
aðstoðaði hann og voru þau auð-
sjáanlega samæfð og jafn ,,köld“.
Sjúklingarnir lifðu báðir af mis-