Læknaneminn - 01.03.1956, Blaðsíða 11

LÆKNANEMINN
11
örðugt og mjög vandasamt, en eigi
að síður misjafnt, eftir því kerfi,
sem notað er.
í læknadeild eru nærri eingöngu
munnleg próf, en það virðist vera
með vandasömustu prófformum,
sem til eru. Hvílir vandinn fyrst
og fremst á prófessornum. Hr.ns
er að leggja með þessu prófi hlut-
lægt (objectivt) mat á stúdentinn.
Vafalaust reiknar hann einkunn-
irnar út eftir röngum svörum, á
kerfisbundinn hátt, en segir ekki
„mér finnst hann eigi að fá 92,
ll1, 13“ o. s. frv.
En þrátt fyrir það, að þannig
væri farið að þessum hlutum, er
enn mikið hlaup í hinu breytilega
„mómenti", prófessorunum. I jafn
geysivíðfeðmu fagi sem læknis-
fræði, er enginn maður jafnvígur
í öllu kennsluefni sínu, þrátt fyrir
yfirburðahæfileika í fræðigreininni.
Það verður þess vegna óhjákvæmi-
lega mismunandi gott að koma
upp í hinum ýmsu verkefnum. Pró-
fessorinn, sem er t. d. séfræðing-
ur í meltingarsjúkdómum, er ná-
kvæmari í þeim verkefnum og ger-
ir ósjálfrátt meiri kröfur. Mætti
lengi nefna sambærileg dæmi úr
okkar deild.
Óhjákvæmilega hljóta því munn-
leg verkefni nemendanna að verða
allmismunandi. Ranglæti tilviljun-
arinnar nær því stundum þeirri
reisn, sem vel mundi sama gyðju
réttlætisins í þessum prófum. Það
er kunnara en frá þurfi að segja,
að ótal dæmi eru um kaldhæðna
óheppni og furðulega heppni. En
hversu vel slíkt fer æðstu mennta-
stofnun þjóðarinnar, er hún út-
skrifar embættismenn, læt ég ó-
sagt.
Það virðist, hversu vel sem hugs-
að er um, að fáir eða engir mögu-
leikar séu á að framkvæma próf
með þessari aðferð, svo að vel sé,
hversu vel og nákvæmt sem próf-
að er.
Það er öllum ljóst, að menn, sem
hlaðnir eru miklum og tímafrek-
um störfum, eiga óhægt með að
framkvæma nákvæmlega skrif-
leg próf, er líka hafa sína ann-
marka. En það mætti um margt
bæta munnlegu prófin, t. d. á þann
hátt, að þau spursmál, sem tekin
eru til prófs, séu sett fram í vissu
spurningaformi, sem prófessorinn
fer ætíð eftir og prófdómendur
hafi til hliðsjónar og geti þannig
orðið nákvæmir þátttakendur í
prófinu og gangi þess. Með hlið-
sjón af slíkri kerfisbundinni spurn-
ingarunu, hlyti að nást mun ná-
kvæmara mat á nemandanum.
Ég man enn, hve hrifinn ég varð
af því að sjá tvo alvarlega og spek-
ingslega menn sitja sinn til hvorr-
ar handar prófessorunum, en sú
virðing tók að dvína hratt, er mér
varð ljóst, að oft á tíðum eru próf-
dómarar séfræðingar á allt öðru
sviði en því, sem dæmt er í hverju
sinni, og því sízt dómbærari en
almennir læknar yfirleitt.
Embættispróf í læknisfræði er
mun mikilvægara próf en t. d.
landspróf, en tvímælalaust er mun
meir til hins síðara vandað og
meira við það haft. Það er t. d.
ekki óvanalegt, að prófdómendur
í læknisfræði votti nemanda og
prófessor virðingu sína með því
að lesa í blaði á meðan á munn-
legu prófi stendur.
Slíkt er vissulega mjög vítavert,
og er það skýlaus krafa stúdents-
ins, að prófdómendur fylgist með
prófinu af heilum huga og á kerf-
isbundinn hátt.
Ekki má svo ljúka þessum lín-
um, að ekki sé minnst á atriði,
sem furðu vekur á háskólapróf-
um.
Það er sá kvittur, sem upp gýs