Læknaneminn - 01.06.1965, Blaðsíða 18

18
LÆKNANEMINN
bætts skipulags. Innan skamms
verða í notkun hér í Reykjavík
þrír allstórir almennir spítalar, og
þarf að gera ráðstafanir til þess
að gjörnýta þá til kennslu. Þurfa
allir starfandi læknar þar að leggja
hönd á plóginn í stað örfárra út-
valdra.
Vel lízt mér á tillögu Sigurðar
Samúelssonar, prófessors, að
kenna sem mest í námskeiðum og
þá gjarnan að skipta stúdentum í
smáhópa. Allir þurfa spítalarnir
að koma upp lesstofum og funda-
herbergjum, því án slíks eru þeir
óhæfir til kennslu.
Sameiginlegir umræðufundir
lækna og stúdenta eru mjög
áhrifaríkir til náms, séu þeir vel
skipulagðir. Ber að leggja ríka
áherzlu á virka þátttöku stúdenta
í þeim, en reynsla mín af íslenzk-
um læknastúdentum er, að þeir séu
alltof hlédrægir, og eru þeir í þeim
efnum mjög ólíkir t. d. amerískum
stéttarbræðrum sínum.
Samstarf íslenzkra lækna er
hvergi nærri svo gott sem
skyldi. Ég held, að læknadeildin
dragi nokkurn dám af þessu. Þau
átta ár, sem ég hef fengizt við
kennslu þar, hef ég aðeins þrisvar
verið boðaður á fund með hinum
kennurunum, og var þá rætt um
mjög sérstök mál varandi lækna-
deild, en alls ekkert um hina al-
mennu kennslu. Þetta gefur mér
grun um, að hver kennari starfi
nú nánast sjálfstætt án þess, að
um nokkurt heildarskipulag
kennslunnar sé að ræða. Þetta má
ekki svo lengur til ganga. Það
hlýtur að vera grundvallarskilyrði
til góðs árangurs, að kennslulið
allt sé samvirkt. Hér myndu sam-
eiginlegir umræðufundir, er ég
hef áður nefnt, bæta mikið úr.
Þegar frá eru taldar Fæðingar-
deild Landspítalans og Slysavarð-
stofan, eru ekki til neinar stofn-
anir fyrir ambulant læknaþjón-
ustu, er stúdentar hafa aðgang að.
Þetta er mjög bagalegt, því að
slíkar stofnanir veita ómetanlega
möguleika til náms. Sjúkdómar
þeir, sem mest ber á innan veggja
legudeilda spítalanna, eru venju-
lega einhæfir, og ýmsir algengustu
kvillar sjást þar aldrei. Theodór
Skúlason, yfirlæknir, hefir stungið
upp á því, að stúdentarnir fái
þetta bætt með kennslu utan
sjúkrahúsanna, og væri slíkt
vissulega athugandi.
En hvernig sem þessu kann að
verða fyrir komið, þurfa lækna-
nemar og sjúklingar að mætast
sem oftast, og munu báðir hafa
gott af.
Svo eru það prófin, sem í nú-
verandi mynd eru einskonar hroll-
vekja flestra stúdentanna og jafn-
vel aðstandenda þeirra. Þau gleypa
nú hvorki meira né minna en tvo
mánuði af hinum stutta en dýr-
mæta kennslutíma ár hvert, og svo
er nákvæmni þeirra mikil, að undr-
um sætir. Menn fá 10,49 í meðaltal,
og er það 2. einkunn, svo fá
kannski aðrir einni kommu of mik-
ið. En mér skilst, að svona sé
þetta hjá danskinum, og auðvitað
eltum við hann. Og hvað skal svo
segja um mat hinna einstöku
greina? Dæmi: Efnafræði gildir
jafnt og líffærafræði. Lyfjafræði
gildir jafnt og sýklafræði að við-
bættri meinvefjafræði ásamt und-
irgreinum. Þá eru heilbrigðisfræði
og réttarlæknisfræði hvor um sig
metnar sem heilar einingar. Auð-
vitað er þetta hringavitleysa, sem
ekki nær nokkurri átt.
Að vísu telja margir prófin ýta
undir menn til aukinnar vinnu.
Þetta er sjálfsagt rétt, en þegar
þess er gætt, að þululærdómur úr
bókum gefur beztan árangur á