Læknaneminn - 01.06.1965, Qupperneq 21

LÆKNANEMINN
21
endur hafi ekki tök á að tileinka
sér nema brot af þeim. Dæmi um
þetta eru Gray’s Anatomy, Cecil
hinn mikli og meinafræði Robbins.
Oft virðist reglan vera sú, að nýr
kennari noti tækifærið að lengja
námsefni sitt um helming eða
meira. Ef til vill er erfitt að stöðva
þessa þróun, en ráðamenn þurfa að
koma auga á, að hér er vandamál
á ferðinni, og helzt takmarka vald
einstakra kennara til að auka
óhóflega við grein sína. Einnig
virðast ráðamenn deildarinnar
mega hafa meira í huga en nú
tíðkast þær breytingar, sem stöð-
ugt eiga sér stað á mikilvægi
hinna einstöku námsgreina. Theo-
dór Skúlason, dósent, ræddi í síð-
asta Læknanema, að þörf væri á
kennslu í ýmsum nýjum greinum,
og benti á þjóðfélagsfræði, sál-
fræði o. fl. Fróðlegt væri að vita,
hvort þessi mál hefur borið á
góma í deildinni. Sumar greinar
þróast afar ört, og mikið bætist
við þekkinguna á hverju ári. Aðr-
ar standa að mestu í stað. Slíkar
breytingar krefjast breyttrar
stundatöflu, en ekki alltaf aukins
tímafjölda. Þá er mikilli áhugi
ríkjandi á því meðal stúdenta að
kynnast nánar starfi heimilis-
lækna og þeim vandamálum, sem
þeir glíma við. Engin sérstök
vandkvæði virðast á því, að nokkr-
ir valdir heimilislæknar séu fengn-
ir til að taka stúdenta með sér í
vitjanir og kenna þeim.
Prófin í núverandi mynd valda
ýmsum erfiðleikum. Ég skal taka
dæmi: Nemendur reyna oftast að
skipta sjúkrahúsnámskeiðum svo
niður, að þeim sé að mestu lokið
mörgum mánuðum fyrir próf. Af
því leiðir, að fræðileg undirstaða er
oft ekki fyrir hendi, þegar hennar
gerist þörf á námskeiðum. Sjúk-
dóma- og lyfjaheiti, sem bregður
fyrir á námskeiðum, eru að mestu
dauður bókstafur í augum nem-
enda, sem litla eða enga kennslu
hafa hlotið í viðkomandi náms-
greinum. Verst kemur þetta nið-
ur á miðhlutastúdentum. Það
er í rauninni fráleitt að telja
nemendur, sem ekkert hafa les-
ið í meinafræði og enn síður
lyflæknisfræði, færa um að
gera viðunandi sjúkraskrár. Nám-
skeiðin væru því bezt komin á síð-
ustu mánuðum mið- og síðasta
hluta, ef fyrirkomulag prófa væri
ekki Þrándur í Götu. Æskilegast
væri, að prófin í núverandi mynd
væru lögð niður, en hver kennari
hefði undir sínum verndarvæng
ákveðinn fjölda stúdenta, fylgdist
með þeim og úrskurðaði þá nóg-
samlega búna undir næsta stig
námsins í fyllingu tímans. Þetta
fyrirkomulag tíðkast með sumum
þjóðum og ætti að vera auðvelt í
framkvæmd hér, þar sem stúdent-
ar eru fáir. Með þessu móti yrði
lestur jafnari yfir námstímann,
hinn óheppilegi og óholli þrældóm-
ur fyrir prófin hyrfi úr sögunni
og mat kennara á þekkingu nem-
enda yrði að jafnaði raunhæfara.
Kennarar kvarta oft undan því, að
próf skipi of háan sess í hugum
nemenda. Þetta getur ekki breytzt,
meðan núverandi fyrirkomulag er
við lýði. Hér er mikil þörf úrbóta.
Að lokum langar mig að drepa á
atriði, sem hefur áður borið á
góma í Læknanemanum. Það er
málfar íslenzkra lækna. Hvergi er
betra tækifæri til að ganga af nú-
verandi slangurmáli dauðu en í
læknadeild Háskóla íslands. Hæfir
menn hafa unnið mikið og gott
starf við sköpun nýyrða, sem yfir-
leitt eru vel nothæf, sum frábær.
Það er hugleti, ósamboðin háskóla-
borgurum að hafna hinum íslenzku
orðum, þó að hin erlendu séu tam-