Læknaneminn - 01.11.1969, Qupperneq 41

LÆKNANEMINN
S 7
skjóta uppbyggingu og faglegan
þroslca íslenzkrar læknisfræði, svo
og bætt skipulag læknisþjónustu,
hefir beðið nokkurn hnekki, og ber
þar margt til. Hæst ber áhugaleysi
stéttarinnar sjálfrar, sem virðist
seint ætla að gera sér ljóst, hvert
vald hún hefur sameinuð í þjóðfé-
laginu. Næsta örðugt virðist að
samfylkja henni til markvissrar
baráttu fyrir bættu skipulagi á
þjónustu og hækkun á fræðilegum
staðli. Þegar garnirnar gaula
tekst að ná tímabundinni samstöðu
um bætt kjör, en þegar maginn er
fullur, er vindurinn úr flestum.
Sumir eru jafnvel reiðubúnir
til að rétt andstæðingum hjálp-
arhönd, einkum komi nafnbæt-
ur eða metorð fyrir, en fíkn
til metorða er e. t. v. alvarleg-
asta feyran í stéttinni. Þó hafa sézt
þess nokkur merki á síðustu árum,
að yngri læknar hafi sýnt stétt-
arlega samstöðu og félagsþroska.
Vonandi er, að sá vorboði reynist
ekki svikabloti.
Þá ber að minnast á hið opin-
bera. Stjórnarkerfi landsins er í
eðli sínu mjög þungt í vöfum, og
hefðbundin tregða til að taka við
nýjum hugmyndum og breytingum
hindrar alls staðar öra framþróun
eða breytingar. Þeim, sem vanir
eru að taka skjótar ákvarðanir og
fylgja þeim eftir, hættir því til að
láta hugfallast gagnvart hinni
seigu mótstöðu, sem allar tillögur
mæta af hálfu opinberra að-
ila. Loks má minna á það,
a.ð endurskoðun menntunar ís-
lenzkra stúdenta hefir dregizt mjög
úr hömlu, og hefir flestöllum til-
lögum um breytingar verið mætt
með sömu tregðu og ríkir raunar
í öllu stjórnarkerfinu.
Höfundi fannst, þegar hann
flutti þetta erindi, að hann
hefði skapað sér nokkuð ákveðnar
skoðanir um þarfir þjóðarinnar
fyrir læknisþjónustu, bæði sér-
fræðilega og almenna og líka
hvernig menntun lækna yrði
bezt hagað. Síðan hefir hann
setið í nefnd til að endurskoða
reglugerð um veitingu lækninga-
og sérfræðileyfa, og hefir sú nefnd
skilað áliti til Háskóla fslands og
mun álit Læknadeildar á því nú
liggja fyrir heilbrigðismálaráð-
herra til endanlegrar afgreiðslu.
Ætla mætti, að störf í nefnd þess-
ari hefðu gefið höfundi nokkra
staðfestingu á skoðunum sínum
um það, hvað koma skal og hvað
koma á í menntun íslenzkra lækna.
Þessu er þó ekki þannig varið, því
að segja má, að skoðanir hans
um sérfræðiþörf á íslandi og sér-
menntun íslenzkra lækna, hafi
aldrei verið reikulli en einmitt nú.
Því verða hér aðeins lögð fram
nokkur atriði til umhugsunar, og
lesendur látnir um að mynda sér
skoðanir sjálfir. Slíkt gæti ef til
vill orðið vísir að umræðum milli
læknastúdenta og lækna um fram-
haldsmenntun almennt.
Hér er rétt að koma því að, sem
án efa er allra þýðingarmest, og
það er, að menntun læknis á aldrei
að vera lokið. Orðin að fullnuma
sig og vera fullnuma eiga ekki
heima í orðasafni lækna.
Snúum okkur þá að menntun og
sérmenntun lækna sérstaklega.
Víðast mun læknanámi vera skipt
í þrennt. Háskólanám skiptist
í nám í svokölluðum undirstöðu-
greinum læknisfræðinnar og nám
í kliniskum greinum. Nám þetta
tekur frá fimm og upp í sjö til
átta ár eftir löndum. Að háskóla-
prófi loknu fær læknaneminn tak-
markað leyfi til að stunda lækning-
ar undir handleiðslu. Sá tími, sem
hér á Islandi er eitt ár, er í raun