Læknaneminn - 01.11.1969, Blaðsíða 45

LÆKNANEMINN

reglurnar um sérfræðiviðurkenn-
ingu, en það mun þó eiga alllangt
í land.
Sú sérfræðireglugerð, sem verið
hefir í gildi hér á landi s.l. 10 ár,
er að verulegu leyti samin eftir
reglugerðum í Svíþjóð og Dan-
mörku. Megingallar hennar voru,
að náminu var allþröngur stakkur
sniðinn, sérstaklega námi í svo-
kölluðum hliðargreinum, svo erfitt
gat reynzt að uppfylla skilyrði
hennar. Auk þess var hún í nokkr-
um atriðum þannig frábrugðin
reglugerðunum í fyrmefndum
löndum, að læknir, sem hafði aflað
sér sérfræðiviðurkenningar í þeim,
varð að bæta við sig námi í hliðar-
greinum til að öðlast viðurkenn-
ingu hér.
Meginatriðið í þeim breytingum,
sem á döfinni eru meðal þjóða
Norður-Evrópu og Ameríku, er
það, að stytta beri sjálft háskóla-
námið. Hinsvegar þurfi læknirinn
á aukinni menntun og starfs-
reynslu að halda frá því hann tek-
ur kandidatspróf þar ti.1 hann öðl-
ast rétt til ótakmarkaðs lækninga-
leyfis, eða þar til hann getur hafið
sérfræðinám. Stefnt virðist að því
að skapa svokallaðan „basic
doctor“, en skoðanir era mjög
skiptar um, hve langt nám hann
þurfi að loknu prófi. I samræmi við
þetta ákvað nefndin að leggja til,
að kandidatsár skyldi lengt upp í
tvö ár, en taldi þó, að sú lenging
ætti ekki að koma til framkvæmda,
fyrr en sjálft læknanámið hefði
verið stytt að minnsta kosti um
eitt ár. Þá voru nefndarmenn sam-
mála um að stefna bæri að því að
samhæfa íslenzkt sérfræðinám því,
sem er í gildi á öðrum Norðurlönd-
um og engilsaxneskum löndum, en
þangað sækja flestir íslenzkir
læknar sérmenntun sína.
Þar sem mikið misræmi er milli
landa, bæði hvað tímalengd og
kröfur snertir, var ákveðið að
reyna að fara þarna meðalveg og
leggja til, að sérnám taki í nær öll-
um sérgreinum 4-4 Vcár. Þá ákvað
nefndin, að sérgreinum yrði skipt
niður í fáar aðalgreinar. og síðan
fengju menn viðurkenningu í
hliðargreinum eftir ákveðnum regl-
um. Loks var tekin upp sú ný-
breytni að setja reglur fyrir sér-
fræðinám í almennum lækningum.
Mikið var rætt um ritgerð þá, sem
núverandi sérfræðireglugerð gerir
ráð fyrir, að umsækjandi um sér-
fræðiviðurkenningu skuli hafa birt
eða fengið birta í viðurkenndu sér-
fræðiriti. Sýndist sitt hverjum. Var
jafnvel lagt til, að henni yrði alveg
sleppt, en fulltrúi yngstu lækna,
sem kannaði skoðanir jafnaldra
sinna, taldi, að hún ætti rétt á sér.
Var því ákveðið, að hennar skyldi
krafizt áfram, en ákvæðum um
birtingarskyldu breytt að nokkru.
Þá lagði nefndin til, að sérfræði-
viðurkenning eða sérfræðipróf í
tilteknum löndum skyldi gilda
hér.
Svo sem lesa má af framan-
skráðu verða ekki neinar róttækar
breytingar á reglugerðinni, en
m.t.t. þess, hve margir leggja nú
stund á sérnám erlendis, verður að
telja vafasamt að taka upp regl-
ur, sem eru í meginatriðum frá-
brugðnar því, sem gildir í þeim
löndum, eins og stungið hefir verið
uppá á öðrum vettvangi. Nefndin
leit svo á, að betra væri að fylgj-
ast vandlega með þróuninni og
breyta reglunum og samræma þær
breyttum aðstæðum. Slíkt mundi
raunar þýða það, að setja þyrfti
á stofn fastanefnd, sem fylgdist
jafnóðum með öllum breytingum,
sem gerðar eru á sérfræðireglu-
gerðum erlendis og breytti þá til