Læknaneminn - 01.11.1969, Blaðsíða 27

LÆKNANEMINN
25
Á mynd 1 er sýnt hve stór
hundraðshluti hvers tíu ára ald-
ursflokks fékk lyf úr hverjum
þessara þrig-gja flokka. Langhæst
var notkunartíðni psychosedativa
minor, og fékk f jórði hver héraðs-
búi, er náð hafði fertugsaldri, lyf
úr þeim flokki.
Á mynd 2 er sýnt hve stór
hundraðshluti hvers tíu ára ald-
ursflokks fékk lyf úr einum eða
fleirum þessara flokka. Nær helm-
ingur allra kvenna á aldrinum 30-
50 ára fær geðlyf. Mun færri karl-
ar nota þau, en þó einn af hverj-
um fimm yfir fertugu.
Ekki er vitað hve margir þeirra,
er fengu geðlyf, notuðu þau að
staðaldri.
Á því tveggja ára tímabili, er
um ræðir, leituðu 1185 héraðsbúa
læknis. Af þeim fengu 272, eða
rúm 22%, geðlyf. Þó aðeins sé lit-
ið á þann hluta héraðsbúa, sem
leitar læknis, verður aðeins óveru-
leg breyting á þeirri kyn- og ald-
ursdreifingu á notkun geðlyfja, er
sést á mynd 2.
Um helmingur þeirra kvenna og
fjórðungur karla, er náð hafa
fertugsaldri, fá geðlyf, leiti þau
læknis annað hvort ár eða oftar.
Vera má, að sú notkunartíðni
geðlyfja, er hér kemur fram, sé
meiri en ella, vegna þess að þeir
læknar, sem störfuðu í héraðinu
þetta tímabil, höfðu ekki langa
starfsreynslu að baki. Þó er ljóst,
að geðlyf eru í flokki þeirra lækn-
isdóma, sem mest eru notaðir.
Heimildir:
1. Tómas Helgason (1964): Epidemio-
logy of mental disorders in Iceland.
Acta psychiat. scand.suppl. 173.
2. Shepherd, M., Cooper, A. B., Brown,
A. C„ and Kalton, G. W. (1964):
Minor Mental Illness in Bondon:
Some Aspects of a General Practice
Survey. Brit. Med. J„ 2, 1359-1363.
3. Helgi I>. Valdimarsson, Jón G.
Stefánsson og Guðrún Agnarsdótt-
ir: Læknisstörf í héraði (1969):
Læknablaðið 55, 15-35.
4. Heilbrigðisskýrslur 1965.
Læknirinn (fyrir utan sjúkrastofu): „Ég er nokkuð áhyggjufullur út
af ástandi konu þinnar, Jón. Mér líkar hreint ekki hvernig hún lítur út.“
Jón: „Það hefur mér nú ekki líkað í fleiri ár.“
Læknirinn leit til hinnar digru og klunnalegu konu, sem sat hinum
megin við skrifborðið.
„Það var eins og mig grunaði, Ágústa," mælti hann, „þú ert örugg-
lega þunguð einu sinni enn.“
„Þetta er það fimmtánda, læknir," sagði frú Ágústa biturlega. „Þú
verður að hjálpa mér, því nú er mælirinn fullur. Ég þarf heyrnartæki."
„Heyrnartæki ", hváði læknirinn. „Auðvitað áttu við einhvers konar
getnaðarverjur."
„Ég á við heyrnartæki," hélt frú Ágústa áfram. „Sko, það gengur sí svona
svona fyrir sig. Á hverju laugardagskvöldi kemur kallinn heim drukkinn.
Þegar við svo erum háttuð, segir hann: „Jæja þá, kelling, eigum við að fara
að sofa, eða hvað?“ Og í hvert bölvað sinn segi ég: „Hvað?“