Læknaneminn - 01.11.1969, Blaðsíða 57

LÆKN ANEMINN
49
annars. Ef þess er gætt, að tref ja-
glersendamir hafi nákvæmlega
sömu afstöðu hver til annars á
báðum endum tækisins, geta þræð-
imir legið lausir í milli endanna,
og þessvegna er tækið svo mjög
sveigjanlegt.
Magaljósmyndun.
Við allar helztu tegundir maga-
spegla hafa verið notaðar Ijós-
myndavélar, sem tengdar eru
sjóngleri magaspegilsins, og hefur
tekizt með því móti að ná ágætum
litmyndum. Á sama hátt hefur
kvikmyndavél verið notuð með
ágætiun árangri (4) og hefir hún
þann augljósa kost fram yfir ljós-
myndun, að hægt er að sjá hreyf-
ingu og hreyfingartruflanir mag-
ans.
Önnur aðferð til ljósmyndunar
á innra borði magans er sú, að
setja myndavél niður í magann.
Þessi aðferð var reynd fyrir meira
en 40 árum (5), en lögð niður sök-
um þess, að myndirnar voru ófull-
nægjandi. Slíkt tæki var tekið í
notkun í Japan árið 1950, og var
kallað Olympus Gastrocamera
(GT-V). Það tók Japani nokkur
ár að endurbæta tækið og full-
komna þá tækni, sem var nauðsyn-
leg til að ná góðum árangri.
Áður en þessi tækni barst til
Vesturlanda, náði hún geysilegri
útbreiðslu í Japan, og liggur ljóst
fyrir, að hin háa tíðni magakrabba
og rík meðvitund bæði lækna og
almennings um þessa tíðni átti
sterkan þátt í þessari útbreiðslu.
Mynd 1 sýnir tækið í heild, en
á mynd 2 sézt neðri endi þess,
myndavélin sjálf, og má greina
hina ýmsu hluta hennar: Unsu
(F 17, f = 3,6 mm), ljósgjafa 40
V, filmu ásamt festingu og filmu-
hylki, hettu með loftopum. Sjálf
myndavélin er tengd við slönguna
með lið, sem leyfir 35° beygju í
tvær áttir frá beinni línu. Slangan
Mynd 1. Gastroeamera (magamyndavél).