Læknaneminn - 01.11.1969, Blaðsíða 74

LÆKNANEMINN
64
UM BÆKUR
An introduction to body fluid
metabolism.
Eftir A. V. Wolf og Norman A.
Crowder.
The Williams and Wilkins Co.
Baltimore/1964.
Uppbyg-g-ing þessarar bókar er mjög
óvenjuleg. Er efni bókarinnar sett fram
í spumingaformi með svörum. Eru
réttum svörum og röngum gerð skil með
umræðum og lesanda ekki sleppt fyri'
en hann er fyllilega með á nótunum.
Fær lesandinn góða æfingu í meðferð
stærða og beitingu reikningsaðferða sem
lúta að líkamsvökvunum, nýmaútskiln-
aði o.fl., en eins og kunnugt er skortir
talsvert á, að læknanemar fái eða verði
sér úti um slíka þjálfun.
Bókin er 259 bls. að meðtöldum skýr-
ingartöflum. Standi lesandinn sig vel,
sleppur hann við mun færri blaðsíður.
Rétt er að benda á, að bókin er skrif-
uð I léttum dúr og er beinlínis spenn-
andi og skemmtileg aflestrar.
Mér skilst, að prófessorinn í lífefna-
fræði bendi nemendum sínum á þessa
bók til lestrar, en hún á vissulega erindi
til læknanema allra og jafnvel lækna.
Þrátt fyrir allhátt verð bókarinnar er
hún peninganna virði.
H. B.
The Double Helix.
Eftir James D. Watson.
Utg. Weidenfeld and Nicolson,
London, 1968.
Sagan, sem hér er sögð, gerist á ár-
unum 1950-1953 og f jallar um atvik þau,
er leiddu til þess, að sameindarbygging
DNA var uppgötvuð.
James D. Watson er Bandaríkjamað-
ur og líffræðingur að mennt. Hann
hlaut Ph.D. gráðu 1950 þá 22 ára að
aldri. Dvaldist siðan á rannsóknarstof-
um í Kaupmannahöfn og Cambridge
fram til 1953. Hefur síðan að mestu
starfað í U.S.A., og er nú prófessor í
lífefnafræði og sameindalíffræði við
Harvard-háskóla. Hlaut Nobelsverðlaun
í læknisfræði 1962 ásamt öðrum.
Bókin er hálft þriðja hundrað blað-
síðna og er prýdd myndum af helztu
söguhetjum. Hún er mjög lipurlega
skrifuð, auðlesin 'og á köflum svo spenn-
andi, að lesandanum liggur við andköf-
um. Við lesturinn vaknar þó fljótlega
spurning um heiðarleika og sannsögli
höfundarins. Hann ritar þetta nær 15
árum eftir að sagan gerist, en segist
hafa reynt að ná þvi andrúmslofti, sem
þá ríkti, og þeim skoðunum, sem hann
þá hafði á mönnum og málefnum. Hann
er svo ófeiminn við að dæma menn og
rekja einkalíf þeirra, að furðu vekur.
Eflaust hefur hann með þessu sært og
móðgað ýmsa, t.d. er sagt, að hann og
Crick hafi ekki talazt við síðan bókin
kom út. Hinu má svo ekki gleyma, að
bókin er skrifuð fyrir bandaríska lesend-
ur, sem eru sagðir sólgnir í slúður um
þekkta menn. Höfundur er einnig
óhræddur við að skýra frá innbyrðis
baráttu vísindamannanna og nefnir oft
„kapphlaupið um Nobels-verðlaunin“.
Raunar segir hann í viðtali eftir að
bókin kom út, að hann hafi með þessu
einungis verið að spauga, en hver er
svo einfaldur að trúa því?
Ég vil eindregið ráðleggja læknanem-
um að kynna sér þessa „skemmtilegu
bók þessa óviðfelldna rnanns".
JHJ
Lagasjónarmið varðandi meðferð
á látnum mönnum,
Páll Sigurðsson, cand. jur„
tJlfljótur, 2. tbl„ 1969.
Grun hef ég um, að við háskóla-
stúdentar gerum of lítið af því að kynna
okkur viðfangsefni félaga okkar í öðr-
um deildum. Þó standa okkur þar allar
dyr opnar. Við megum, þegar við einu
sinni höfum verið innritaðir, sækja