Læknaneminn - 01.11.1969, Síða 46

LÆKNANEMINN
iS
samræmis þeim reglum, sem hér
gilda.
Helzta nýmælið í reglugerðinni,
þ.e.a.s. setning reglna um sérfræði-
viðurkenningu almennra lækna,
mun eflaust orka tvímælis, en þar
hafði nefndin það megin sjónar-
mið að leiðarljósi, að hinn verð-
andi sérfræðingur í almennum
lækningum hefði sem víðtækasta
þekkingu á læknisfræði og sem víð-
tækasta starfsreynslu, áður en
hann hæfi sjálfstæð störf. Þá var
einnig reynt að haga námskröfum
þannig, að hinn verðandi sérfræð-
ingur gæti numið sem mest hér
heima á sjúkrahúsum og í vænt-
anlegum læknamiðstöðvum eða
undir handleiðslu.
Vafalaust á eftir að breyta þess-
um reglum verulega, og mun
reynslan leiða í Ijós, hverjar þær
breytingar ættu að verða.
Eins og fyrr hefir verið sagt í
þessari grein er hún í aðalatriðum
lausir þankar, sem ef til vill eru
algjörlega óþarfir. Það, sem lækna-
stúdentinn spyr um, þegar hann
leggur út á hina löngu og oft tor-
sóttu námsbraut, læknisfræðina,
er fyrst og fremst: Hverjar eru
líkumar til þess, að ég geti að
loknu námi fengið starf, sem veitir
mér og fjölskyldu minni félagslegt
öryggi og sjálfum mér fræðilega
og starfslega fullnægingu?
Sá, sem þetta ritar, skar sig í
fingur árið 1943 og leitaði með sár
sitt á handlæknisdeild Landspítal-
ans, sem þá var jafnframt slysa-
varðstofa. Læknir sá, er veitti hon-
um fyrstu hjálp, hafði nasasjón af
því, að hinn slasaði væri stúdent og
í þann veginn að hef ja háskólanám.
Spurði hann um, hvert ferðinni
væri heitið og fékk svarið, að
stefnt væri í læknisfræði. Læknir-
inn taldi þetta hið mesta óráð,
og sagði, að þörfin fyrir lækna á
Islandi væri þegar uppfyllt,, og
innan fárra ára mundi fjöldi lækna
ganga hér atvinnulaus og væntan-
lega verða að keppa við eyrar-
vinnumenn um vinnu. Síðan hefir
mikið vatn runnið til sjávar, og í
haust stóð höfundur sjálfan sig að
því, að halda nokkurn veginn sömu
ræðuna yfir dóttur sinni, sem er
að hefja nám í læknisfræði.
Nú hefir verið í ráði að tak-
marka aðgang að læknadeildinni
sökum þess, að við framleiddum
of marga lækna, og ennfremur, að
læknadeildin réði ekki við að kenna
öllum, sem óskuðu eftir inngöngu
í deildina. Binda skyldi inngöngu
við ákveðna lágmarkseinkunn á
stúdentsprófi. Þessi takmörkun
kom þó eigi til framkvæmda að
þessu sinni fyrir eindregna and-
stöðu stúdenta. Þessi aðferð hefir
verið reynd bæði í Noregi og Sví-
þjóð, og bæði þessi lönd búa við
læknaskort. Hingað til hafa allar
spár um læknafjölda, miðað við
íbúatölu eða fjölda sérfræðinga,
reynzt vera út í bláinn, og alls
staðar í heiminum ríkir lækna-
skortur, jafnt hér á landi sem ann-
arsstaðar.
Vafalaust mætti með bættri
skipulagningu heilbrigðisþjónustu
minnka þörfina fyrir svo lang-
menntaða sérfræðinga sem læknar
eru, en vafasamt er, að læknishjálp
sú, sem tæknimenntað aðstoðarfólk
veitti, mundi talin fullnægjandi
nema í þeim löndum, þar sem
læknaskorturinn er hvað mestur.
Meðan svo er og meðan ekki
verður séð fram á, að tölvur
og tæknifræðingar taki að sér
alla læknisþjónustu, er óþarfi
að letja stúdenta þess að hefja
læknanám eða gera ráðstafanir til
þess að hindra inngöngu í lækna-
deild, aðrar en þær, sem óhjá-