Læknaneminn - 01.11.1969, Qupperneq 75

LÆICN ANEMINN
65
hvaða fyrirlestur sem er, í hinum deild-
unum. Einnig- hljóta blöð deildarfélag-
anna að liggja frammi á háskólabóka-
safni.
Nýlega barst mér í hendur eintak af
Úlfljóti, tímariti laganema. Blaðið er
myndarlegt, rúmlega 100 síður, og virð-
ist vel úr garði gert. Athygli mína vakti
ofannefnd grein.
Höfundur, Páll Sigurðsson, er Skag-
firðingur að uppruna. Hann lauk
stúdentsprófi frá M.A. 1964 og lögfræði-
prófi frá H. 1. vorið 1969. Hann er
nú við framhaldsnám í Noregi. Páll hef-
ur meðal annars verið ritstjóri Úlfljóts
(1968) og eftir hann liggja nokkrar
greinar um lögfræðileg efni.
Grein þessi er 15 síður að lengd, rit-
uð á góðu máli og mjög skipulega. Hún
skiptist í 10 kafla, og er sá lengstur,
sem helzt ætti erindi tii læknanema.
Það er kafli um líkrannsóknir. Þar
kemur meðal annars fram:
Krufning líka er bönnuð nema laga-
heimild, heimild hins látna eða nán-
asta vandamanns hans komi til......
1 viðurkenndum sjúkrahúsum mun
krufning á líkum látinna sjúklinga
heimil án þess að sérstök heimild
komi til....... Óheimilt mun vera
að taka líffæri úr líki án þess að
koma því þar fyrir aftur...........
Para skal að þeim fyrirmælum, sem
maður hefur gert um ráðstöfun á
líki sínu, svo fremi sem slík fyrir-
mæli brjóti ekki í bága við lög eða
almennt velsæmi. Hafi maðurinn
sjálfur engin slík fyrirmæli gjört
flyzt heimildin yfir á nánasta vanda-
mann........... Lík umkomulausra
manna má ekki taka til gjörkrufn-
ingar nema að sérstök heimild liggi
fyrir.
JHJ
Clinical Chemical Pathology.
Eftir C. H. Gray.
Edward Amold Ltd., London.
5. útgáfa, 1968.
Bók þessi er fremur lítil um sig og
telur ekki nema um 230 blaðsíður. í
henni er fjallað um þýðingarmestu at-
riðin í meinefnafræði mannslíkamans.
Er það gert á mjög skOmerkilegan og
læsilegan hátt. Bókinni er skipt niður
í fimmtán kafla og verða nokkur kafla-
heitin nefnd hér sem dæmi: Klínisk
enzymologí, plasma prótein, sýru-basa
jafnvægi, meltingarvegur, lifrarstarf-
semi og lifrartruflanir. 1 hverjum kafla
eru grundvallaratriði í lífefnafræði við-
komandi kerfis skýrð. Síðan er lýst við
hvaða sjúkdóma verði breytingar á gildi
einstakra efna og einnig hvaða próf
séu þá helzt notuð.
Höfundur bókarinnar er prófessor í
meinefnafræði við Lundúnaháskóla.
Bókin er byggð á fyrirlestrum fyrir
læknanema við eitt heizta kennslu-
sjúkrahúsið í Lundúnum (King’s College
Hospital). Þessi bók er mjög vinsæl
meðal brezkra læknanema og við nokkr-
ar læknadeildir þarlendis er þeim sér-
staklega bent á hana til lestrar í mein-
efnæfræði. Bókin kemur örugglega að
miklu liði við lestur lyflæknisfræði, en
einkum og sér í lagi við vinnu á deild-
um. Ætti að vera hægðarleikur að lesa
hana á nokkrum kvöldum. Varla getur
bókin talizt dýr, hingað komin á hún
ekki að kosta nema tæpar 300 krónur.
Þ. D. B.
Feitur og syfjulegur ungur maður kom tii læknis og kvartaði um
svefnleysi.
„Geturðu ekkert soflð á nóttinni?", spurði læknirinn.
„Jú, ég sef yfir hánóttina," játti sá þjáði, „og ég sef ágætlega á morgn-
ana. En það er á eftirmiðdagana, sem ég á oft erfitt með að festa blund.“
Kona skurðlæknisins: „Eysteinn þurfti að þjóta og gera bráðaaðgerð."
Vinur: „Er hún áhættusöm?"
Kona skurðlæknisins: „Á allan hátt. Hann var ekki einu sinni viss,
hvort hann fengi yfirleitt nokkuð borgað."