Læknaneminn - 01.03.1970, Qupperneq 12

LÆKNANEMINN
12
sjúkraskrár oft svo stuttar, að helzt má halda, að þær séu einungis
gerðar formsins vegna, en skipti að öðru leyti ekki máli. Til hins sama
virðist það benda, að oftast er horft fram hjá öðru en því, sem hnífur-
inn nær til.
Enn er ótalið það, sem stúdentar hafa haft hvað mest á oddinum
s.l. ár. Það er krafan um, að allar sjúkraskrár, sem stúdentar gera,
séu lesnar af læknum, ræddar og gagnrýndar. Það er fljótgert að
drepa niður áhuga manna með því að láta verk þeirra afskiptalaus.
Það á ekki síður við um sjúkraskrár en annað, en að baki margra
þeirra liggur mikil vinna og fyrirhöfn. Ljóst er einnig, að sá, sem
aldrei fær góðviljaða gagnrýni og leiðbeiningar, á óhægt um vik með
að bæta verk sín og ná framförum. Þetta er svo gullvægt tækifæri til
að innræta stúdentum réttan hugsunarhátt og afstöðu gagnvart lækn-
ingafræðinni, að þeim, sem taka að sér kennsluna, má ekki ganga það
úr greipum. Komi þetta ekki af sjálfu sér, verða stúdentar að ganga
eftir því með góðu eða illu.
Loks má nefna það, sem sumir hefðu nefnt fyrst, en það er, að stúd-
entar séu einfaldlega latir menn. Ekki er þó sennilegt, að latir menn
hefðu valið læknisfræðina til náms, því að hún er talin með þyngri
námsgreinum í háskóla. Hitt er sennilegra, að þarna megi sjá einhvers-
konar óframfærni eða hræðslu við að opinbera kunnáttuleysi. Það get-
ur verið afleiðing af of fastmótuðu og gamaldags skólakerfi, sem
einnig kemur fram í ódugnaði stúdenta og skólanemenda yfirleitt við
að bera fram spurningar.
Bent hefur verið á vandamál, sem getur haft alvarlegar afleið-
ingar fyrir þróun læknisfræðinnar í landinu. 1 þessu verða allir að
finna til ábyrgðar sinnar, stúdentar jafnt sem kennarar og spítala-
læknar. Vanræksla er ekki síður synd en ill athöfn, en ef allir leggja
saman, er þó án efa góðs að vænta. JHJ
Veiting'ahúsið reyndist ekki nándar nærri eins þrifalegt og það hafði
sýnzt utanfrá, og ekki batnaði álit læknisins við að sjá, að gengilbeinan
var stöðugt að klóra sér í nefinu.
„Segið mér, fröken," sagði hann hvasst. „Hafið þér eksem?“
„Næ,“ svaraði gengilbeinan nefmælt, „bara það, sem er á matseðlinum."
Eldri læknir: „Það lítur út fyrir, að þú hafir læknað sjúklinginn. Af
hverju ertu þá svona leiður?"
Yngri læknir: „Ég gaf honum svo mörg lyf, að ég hef ekki minnsta
grun um hvert þeirra verkaði."
Læknirinn (hughreystandi): „Þú hóstar miklu léttar núna.“
Sjúklingurinn (biturlega): „Það var ég að vona, þakka þér fyrir. Eg
æfði mig í alla nótt.“