Læknaneminn - 01.04.2007, Page 28

Stúdentaskipti

Fótbolti í Palermo ásamt hinum skiptinemunum sem dvöidust þar
Seinna matarboðið hjá dottore Lacagnina. Við ásamt Lacagnina, eiginkonu
hans, syni og dóttur
dreift, það ku vera mafían sem ræður því eins og fleiru!
Við vorum auðvitað mjög spennt að komast á sjúkrahúsið.
Við sóttum um á almennri skurðdeild og hvorugt okkar
hafði séð aðgerðir svo telja mætti. Yfirlæknir deildarinnar,
dottore Arcangelo Lacagnina, var gull af manni og í
minningunni sér maður fyrir sér góðlega andlitið hans og
hann að segja: „Va bene, va bene". Alveg frábær maður
sem var mikið í mun að okkur liði vel. Á okkar fyrsta degi
fylgdumst við með æðaskurðlæknum að verki. Þá var
Ólöfu bent á að skrúbba sig inn með hjálp hjúkrunarfræðings
sem leiðbeindi henni á ítölsku. Þegar Ólöf kom aftur inn á
skurðstofuna fær hún pinsettu og nál í hendurnar, nú skyldi
sko saumað! Ólöf sem aldrei hafði saumað í lifandi
manneskju á ævinni skalf eins og lauf í vindi og þá lét
aðalæðaskurðlæknirinn eftirfarandi orð falla: „Do you
have Parkinson 's?". Frekar fyndið eftir á en kannski ekki
mjög uppbyggilegt enda var umræddur læknir ekki þekktur
fyrir að vera almennilegur, flestir samstarfsmennirnir voru
sammála um að hann væri léttgeggjaður! Við fengum
alveg frábærar móttökur á sjúkrahúsinu, þetta var ekki
háskólasjúkrahús og við vorum fyrstu skiptinemarnir sem
dvöldu þarna. Þrátt fyrir tungumálaörðugleika voru allir að
reyna að tala við okkur, benda okkur á hitt og þetta, spyrja
um ísland og gera það sem þeir gátu til að þetta væri
skemmtilegt fyrir okkur. Dottore Aldo Amico var annar
læknir sem tók okkur
upp á sína arma. í eitt
skiptið þegar engar
aðgerðir voru eftir
hádegi þá sendi hann
okkur á gjörgæsluna.
Þarfengum viðfyrirlestur
um það hvernig
öndunarvélar virka á
ítölsku/latínu sem var
mjög fróðlegt. Starfs-
fólkinu þar var mikið í
mun að kenna okkur að
setja upp æðaleggi og
vorum við látin æfa
okkur á meðvitundar-
lausu fólki, okkur stóð
ekki alveg á sama og
vildum fá að stinga hvort
Ólöf ásamt Manlio á Scala dei Turchi í
Agrigento
annað en þau tóku það ekki í mál. Þennan sama dag þurfti
að framkvæma endurlífgun og fengum við að taka þátt
sem var mjög lærdómsríkt fyrir okkur þó að endurlífgunin
hafi því miður ekki borið árangur.
Á almennu skurðdeildinni sáum við ýmsar aðgerðir,
flestar þó framkvæmdar á neðri hluta meltingarvegar. Alls
konar æxli og fistlar, við spáðum í það hvort allt pastaát
ítala hefði þessi áhrif. Við sáum líka minni aðgerðir (t.d.
fjarlægingu stíflaðra fitukirtla) þar sem við fengum
nokkrum sinnum að prófa að sauma og skera. Auk þess
sáum við eina aflimun sem okkur þótti frekar gróf. Þar var
um að ræða fullorðna konu með illa meðhöndlaða sykursýki
og ónýtar æðar í fótum og fótleggjum. Annar fóturinn var
nánast svartur og það vantaði stykki inn í ilina þannig að
það sást í sinarnar. Lyktin var eftir því, verri en í nokkurri
krufningu. Við fengum einnig að fylgjast með aðgerðum á
æðaskurðdeildinni og heilaskurðdeildinni en þessar þrjár
deildir voru í sömu skurðeiningu og máttum við nánast
valsa inn og út að vild. Auðvitað fengum við líka að ganga
stofugang og af þeirri reynslu er ekki hægt að segja annað
en að ítalir eru komnir töluvert styttra en íslendingar hvað
varðar friðhelgi einkalífsins. Þar var dottore Lacagnina
dýrkaður sem guð og hann algjörlega af gamla skólanum,
hann var t.d. ekkert fyrir það að þvo sér um hendur milli
sjúklinga. Fjögur rúm voru á hverri stofu, engin skilrúm
milli rúma og mál sjúklinga rædd opinskátt. Einu sinni
urðum við vitni að endaþarmsþreifingu nánast fyrir opnum
tjöldum, þeir eru ekki feimnir ítalirnir! Einn daginn fengum
við að vera með lækni á göngudeild, sem var líka mjög
skemmtilegt, fengum að taka sauma og fylgja eftir fólki
sem við höfðum séð í aðgerðum.
Víð ásamt starfsfólki aimennu skurðdeiidarinnar á Ospedale S.EIia
28 Læknaneminn 2007