Læknaneminn - 01.04.2007, Blaðsíða 130

Verkefni 3. árs læknanema
leukocyteapheresis. Furthermore, we tried to position it in
the treatment of IBD with regards to disease complications
and other treatment options and establish its mechanism
of action.
Results: 3 studies combined to establish that
leukocyteapheresis works as first line treatment for
moderate and severe UC, inducing and prolonging
remission. 8 more studies found that this is also true in
patients with IBD refractory to conventional treatment.
Furthermore, some patients improved after apheresis had
stopped and a considerable ability to reduce steroid dosage
was noted. In steroid-dependent IBD refractory to
immunomodulatory drugs, 3 studies reported efficacy both
in inducing remission and tapering steroid dosage.
Remission maintenance appeared to be more successful in
UC than Crohn's disease. 10 further studies, focusing only
on active disease, reported high improvement rates; one
controlled study showed leukocyteapheresis to be more
effective in inducing remission than corticosteroids. Only
one study included a placebo group, reaching a conclusion
of high efficacy rates in leukocytapheresis. A negative
correlation was found between efficacy and cumulative
steroid dose, long disease duration and the time from
relapse until start of apheresis. Significant reduction in
inflammatory markers such as CRP and ESR was noted.
The mechanism of action may be attributed in part to an
increase of TNF-a receptors and a down-regulation in
LECAM-1 expression on leukocyte surfaces.
Treatment safety was excellent in the studies covered by
the review. The consensus is that adverse events are
uncommon and, out of over 250 patients, only one
experienced a severe complication.
Conclusion: We concluded that the use of
leukocyteapheresis in IBD is warranted in moderate and
severe disease complicated by steroid dependency or
resistance to conventional treatment. Flowever, a lack of
controlled studies is worrying and a large trial comparing
GCAPwithshamapheresis, immunomodulation (azathioprine/
cyclosporine) and TNF-antibody treatment is required.
Keywords: "Apheresis", "leukocytapheresis",
"granulocytapheresis", "inflammatory bowel disease",
"Crohn's disease", "ulcerative colitis".
BlóÖsýkingar af völdum Staphylococcus aures hjá
börnum á Barnaspítala Hringsins
Gauti Rafn Vilbergsson1, Gunnsteinn Haraldsson2, Þóra R.
Gunnarsdóttir2, Ásgeir Haraldsson3, Þórólfur Guðnason3, Karl G.
Kristinsson2
^Læknadeild HÍ, 2Sýklafræðideild LSH, 3Barnaspítali Hringsins.
Inngangur: Blóðsýkingar geta leitt til alvarlegra
sjúkdómseinkenna og dauða. Árið 2005 vargerð rannsókn
á orsökum jákvæðra blóðræktanna hjá börnum á
Barnaspítala Hringsins á árunum 1994-2005. í niðurstöðum
hennar kom fram að Staphylococcus aureus var annar
algengasti valdur blóðsýkinga á tímabilinu.
í framhaldinu er þessari rannsókn ætlað að varpa frekara
Ijósi á faraldsfræði S. aureus blóðsýkinga hjá íslenskum
börnum, meðal annars með tilliti til stofngerða bakteríunnar.
Markmið hennar eru að gera grein fyrir orsökum og
einkennum þessara blóðsýkinga, ásamtfjölda og breytileika
milli þeirra stofngerða S. aureus sem þeim valda. Jafnframt
að athuga hvort einhverjir stofnanna hafi genin sem skrá
fyrir Panton-Valentine leukocidin (PVL). PVL er
hvítfrumudrepandi toxín sem hefur verið tengt við svæsnar
lungna- og húðsýkingar, lengri sjúkdómsgang og aukna
áhættu á fylgikvillum S. aureus sýkinga.
Efniviður og aðferðir: Rannsóknin var aftursæ og náði
rannsóknartímabiliðyfirárin 1994til 2006. Þýðið samanstóð
af börnum, frá 0 að 18 ára aldri sem voru til meðferðar á
Barnaspítala Hringsins á tímabilinu. S. aureus hafði ræktast
úr blóði allra barnanna. Sjúkraskrár þeirra voru skoðaðar,
að fengnum tilskyldum leyfum og úr þeim safnað
upplýsingum um sýkingarstað, sýklalyfjameðferð,
sýkingareinkenni og blóðhag. Þessar upplýsingar voru
færðar inn í Excel til tölfræðiútreikninga.
Annar hluti rannsóknarinnar fólst í stofnagreiningum á S.
aureus. Allir lífvænlegir stofnar sem fundust hjá þessum
börnum voru teknir úr stofnasafni Sýklafræðideildar LSH
og ræktaðir upp til stofnagreiningar. Stofnagreining fór
fram með pulsed-field gel electrophoresis (PFGE) eftir
einangrun erfðaefnis bakteríustofnanna og klippingu með
skerðiensíminu Smal. Skyldleikagreining milli stofna var
unnin í BioNumerics forritinu. Notaður var DICE-stuðull og
skyldleikatré teiknað með unweighted pair group method
with arithmatic mean (UPGMA). Skimað var fyrir PVL
genunum með polymerase chain reaction (PCR) aðferð.
Niðurstöður: S. aureus einangraðist úr blóði 93 barna á
tímabilinu. Af 82 sýkingum komu 55 upp hjá drengjum
(67%) og 27 hjá stúlkum (33%). í sjúkraskrám fundust
upplýsingar um orsakir 71 sýkingar. Af þeim voru 36
spítalasýkingar (51%). Algengasti sýkingarstaður var
inniliggjandi aðskotahlutur (N = 23) og næst á eftir komu
sýkingar í beinum. Af 93 bakteríustofnum fundust 76
lífvænlegir í stofnasafni Sýklafræðideildar LSH. Allir
stofnarnir voru PVL neikvæðir í skimun með PCR.
Mikill breytileiki virtist vera í PFGE mynstri stofnanna þar
sem 51 stofn myndaði 13 yfirklóna, þaraf voru 3 yfirklónar
stærstir, með 30% stofnanna.
Ályktun: Klínísk mynd og meðferð S. aureus sýkinga
hjá íslenskum börnum er áþekk því sem lýst hefur verið í
erlendum rannsóknum. Sérlega ífarandi og velmegandi
stofnar af S. aureus hafa ekki náð að dreifa sér á íslandi.
Fram kom talsverður breytileiki í stofngerðum þar sem fáir
yfirklónar voru ríkjandi á rannsóknartímabilinu, en hver á
mismunandi tíma. Niðurstöður þessarar rannsóknar munu
koma að notum við greiningu og til bæta meðferð S. aureus
130 Læknaneminn 2007