Úrval - 01.08.1963, Blaðsíða 139

SÍÐUSTU DAGAR DOOLEYS LÆKNIS
151
um. Það er alls ekki þörf fyrir
flísalagðar slcurðstofur, tæki úr
gljáandi ryðfríu stáli eða loft-
ræstingu til þess að linna þján-
ingar sjúks fólks, sem býr í
moldarkofum.“
Rommel var forviða, er hann
komst að því, hvilikur fjöldi
sjúklinga kom til þeirra á degi
hverjum, allt upp í hundrað
manns á dag. „Við vorum alltaf
dauðþreyttir á kvöldin,“ segir
hann. „Og jafnvel eftir kvöld-
verð skiptumst við á að sinna
sjúklingum, ef eitthvað alvarlegt
var á seyði og við vorum heðn-
ir um hjálp. Við reyndum yfir-
leitt að fara snemma að sofa.
Eftir fyrsta mánuðinn olli það
mér engri truflun, þótt ég
heyrði rödd Dooleys, er hann
var að lesa bréf inn á upptöku-
tækið langt fram eftir nóttu.“
J erry Euster var nú kom-
inn með flugvélina, og þ. 8.
febrúar bað Dooley hann um
að fljúga með sér til Kratie í
Cambodiu til þess að líta eftir
„Medico“-sjúkrahúsi, sem hann
hafði hjálpað til þess að ltoma
á laggirnar þar árið 1958. Á leið-
inni heimsótti hann gamla vini,
Patriciu McCarthy og John eig-
inmann hennar, sem störfuðu í
Phnom Penh í Cambodiu.
McCarthy-hjónin minnast
hinna sælu daga árið 1944, þeg-
ar þau hittu Tom Dooley í La-
Porte í Indíanafylki. Þá voru
þau öll 17 ára gömul. „Tom var
nemandi við Norte Dame-há-
skólann,“ segir Pat. „Hann var
hár og grannur með dökkt, lið-
að hár, blá augu og löng augna-
hár. Hann lék dásamlega á píanó
og gat dans'að jitterbug eins og
atvinnudansari. Hann sveiflaði
stúlkunum léttilega aftur yfir
bak sér, en slíkt höfðum við
aðeins séð í kvikmynd. Hann
var injög heimsmannlegur í
framkomu og talaði oft um þá
áætlun sína að gerast læknir
meðal auðugs fólks og leggja
stund á fæðingarhjálp og lcven-
sjúkdóma sem sérgrein. Við
hefðum farið að skellihlæja, ef
einhver hefði sagt okkur, að
Dooley ætti eftir að fórna öll-
um sinum starfskröftum til þess
að hjálpa sjúku og bágstöddu
fólki austur í Asíu.“
En þarna steig hann samt
ljóslifandi út úr flugvélinni,
þegar Pat tók á móti honum á
flugvellinum.
„Við hádegisverðinn heima
gerði ég mér fyrst grein fyrir
þvi, hversu sjúkur Tom var í
raun og veru,“ segir Pat. „Hann
var mjög horaður, og hann varð
að nota báðar hendur til þess
að lyfta kaffibollanum. Mér
fannst átakanlegt að sjá það.“
Seinna sama dag fór hann
fljúgandi til Kratie og skoðaði