Úrval - 01.12.1966, Blaðsíða 55

ERU SANNIR VEIÐIMENN AÐ VERÐA . .
53
ankomu. Þau eru jafnvel heilaþveg-
in með alls konar dýrahljóðum, svo
sem andakvaki, íkornatísti og elgs-
dýraöskrum, sem til eru á hæg-
gengum plötum, sem veiðimenn
spila svo af inn á lítil segulbands-
tæki, sem þeir hafa með sér, þegar
þeir fara á veiðar.
Það er njósnað um dýrin með
hjálp kraftmikilla sjónauka, það
er miðað nákvæmlega á þau með
fullkomnum, langdrægum byssum
sem útbúnar eru stækkunar-
sigtum og hvíla jafnvel á þrífæti
til þess að auðvelda miðun. Nú er
jafnvel skotið á refi, sléttuúlfa og
úlfa úr flugvélum, og ísbirnir eru
eltir um ísbreiður Norður-íshafs-
ins með hjálp flugvéla.
í bók sinni „Veiðimaðurinn
fljúgandi“ (The Flyging Sports-
man), mælir Dave Harbour ofursti
í bandaríska flughernum með því,
að flogið sé yfir varpstöðvar ýmissa
andategunda og þær rannsakaðar
nákvæmlega, áður en veiðitíminn
hefst. Og hann lýsir því, hvernig
hann hafi tekið loftmyndir af
varpstöðvum og sundtjörnum korn-
hæna og stöðum þeim í næsta ná-
grenni, sem helzt kæmi til greina
að leynast á, svo að hægara yrði um
vik, þegar veiðitíminn hæfist.
Dádýrinu er það mikill fjötur
um fót, að það getur alls ekki
ímyndað sér neitt svo óvirðulegt
sem mann í hnipri inni í skógar-
þykknið, sprautandi allt umhverfi
sitt með ilmi, sem er eftirlíking af
ilmi ástfangins dádýrs. (Þrýstið einu
sinni á sprautuna og óskatarfurinn
kemur óðara þjótandi,) þannig
hljóðar auglýsing um „tarfalyktar-
efni“). „Barnf óstruhákarlarnir “
eru svo friðsamir, að það er óhætt
að synda að þeim og sparka í þá.
Þeir synda þá bara í burt. Og því
er auðvelt fyrir mann, klæddan
köfunarbúningi og útbúinn alls
kyns tækjum að synda að þeim
með skutul í hendi, sem hann skýt-
ur svo úr sérstakri byssu, sem
getur skotið stálskutli í gegnum
21/2 þumlungs planka. Þessu er
lokið, áður en skepnan hefur gert
sér grein fyrir því, að hún hefur
verið blekkt.
Flest þau dýr, sem skutulkaf-
arar drepa, eru eins meinlaus og
hamstrar. Möntuskatan, sem er 20
fet á langd, er blíðlynd og gæf
skepna, sem hefur jafnvel engar
tennur í efri góm. Kolkrabbinn er
hlédrægt og óframfærið nætur-
dýr, mjög hræðslugjarnt og tauga-
óstyrkt. Eitt sinn þegar verið var
að taka kvkmynd neðansjávar, áttu
kvikmyndatökumennirnir í svo
miklum e'rfiðleikum með að fá kol-
krabba til þess að líta út sem hann
væri í árásarhug, að þeir urðu að
síðustu að vefja örmum hans ut-
an um einn leikaranna og fá svo
annan leikara til þess að reynda aó
losa armana. Skepnan var dauð-
hrædd, og í hræðslu sinni hélt hún
dauðahaldi utan um leikarann sér
til verndar, svo að það leit þann-
ig út sem hún ætlaði að éta hann.
Það er ekki langt síðan íþrótta-
tímarit eitt birti mynd af Holly-
woodkúreka, sem stóð yfir dauðum
Alaskabirni, stórfenglegri 9V2 feta
langri skepnu, og brosti sínu blíð-
asta drengjabrosi. En björn þenn-