Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 13

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
11
gekk í ýmsa skóla og síðast þeirra
í Háskólann. Þegar hún hafði verið
þar eina tvo vetur, söðlaði hún um
—■ giftist, og fór að búa á föður-
leifð sinni, þar sem þau eru enn.
Sæmundur efnaðist vel á Sig-
urðarstöðum, og kom þar upp stóru
fjárbúi; þó hann hefði þar tölu-
verða heyöflun, bjó hann alltaf
nokkuð í eldri stíl: átti hraust og
duglegt fé, sem bjó alltaf við tölu-
vert frjálsræði.
Sæmundur var enginn hversdags-
maður, þó hann eyddi meirihluta
ævi sinnar við hversdagsleg störf.
Hann hafði ágæta burði og af-
burða-þrek — enda lét hann sér
enga smámuni í augum vaxa; fram
eftir sjötugsaldri hygg ég að færri
ungir menn hefðu þurft að reyna
við hann þrek, s. s. þolgöngur. Þá
tók hann og oft hraustlega til hönd-
um við trjáreka sinn sem reyndist
honum oft drjúgur og töluvert arð-
samur.
Hagsýnn var Sæmundur í eðli
sínu, og mikill raunhyggjumaður,
en þrátt fyrir það (eða máske vegna
þess) hafði hann opinn huga fyrir
allri dulvísi, og miklar mætur á
öllum þjóðlegum fróðleik, þjóðsög-
um, draumum o. fl. slíku; safnaði
hann bókum um þau efni, og var
vel heima í þeim.
Hann las alltaf töluvert, hafði
gott næmi og framúrskarandi traust
minni; þægilegur var hann í við-
móti og flestum mönnum geðbetri.
Er varla hægt að hugsa sér vandaðri
mann til verka né orða. Oft undr-
aðist ég viðskiptahætti hans, sem
alltaf virtust miðast við hinn aðil-
ann, enda er ég viss um að aldrei
hefir neinn tapað á skiptum við
hann; en það var sama, — Sæmund-
ur efnaðist þrátt fyrir það. Þess
vegna voru þeir til sem sögðu að fé-
sæld hans væri ekkert honum að
þakka, heldur elti heppnin hann
svona á röndum.
Má vera, að góðvilji og hylli
flestra sem komust í einhverja
snertingu við hann, hafi dugað hon-
um til auðnu og heppni — enda
vildu allir skipta við hann. Ég heyrði
konu eina sem einu sinni átti hæli
hjá honum vetrarlangt, ásamt manni
sínum og börnum taka svo til orða:
„Höfðingjar" — í raun og veru veit
ég ekkert hverjir það eru; ég man
aldrei eftir neinum höfdingja nema
Sæmundi á Sigurðarstöðum. Ekki
mun þessi kona hafa verið ein um að
prísa veglyndi hans.
Sæmundur vildi öllum gjöra gott,
og var aldrei smátækur á liðveizlu
við neinn, en hann var nýtinn á
allt sem að gagni mátti verða. T.d.
hélt hann því við sig, svo lengi sem
hann gekk við fé, að gjöra til á
staðnum og strax, hverja kind sem
hann átti og fann dauða í hættum
svo framarlega sem hún var hirð-
andi; bar hana þá jaínan skrokkinn
heim með sér, þó vegarlengdin
væri einir 4—6 km., verkaði hana
vandlega, saltaði og reykti. Meira
virtist hann þó gjöra þetta af um-
hyggju fyrir öðrum en sjálfum sér,
því hann virtist gjöra sér að reglu
að gefa fátækum sem svaraði því
sem hann jók kjötforða heimilins
með þessu.
Mikið var Sæmundur einn í til-
efni af störfum sínum, en virtist
una því vel; svo mikið er víst, að