Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 111

ALLT NEMA PENINGAR
109
truflanahljóða útvarps- og sjón-
varps, meðan nágrannarnir sátu
þarna og töluðu við heimilisfólkið.
Karlmennirnir töluðu saman út af
fyrir sig um sinn sérstaka heim:
störf, húsbændur, verkstjóra og
samdrátt í atvinnulífinu. „Allt ár-
ið bíður maður eftir annatímanum.
Svo þegar annatíminn kemur, þá
er bara enginn annatími."
Konurnar skrældu epli, svo að
hýðið rofnaði ekki, heldur varð ein
endalaus lykkja, og svo tuggðu þær
eplin með tönnunum, sem eftir voru,
og ræddu um barneignir, fæðinga?
og fæðingarhríðir og allt, sem þau
mál snerti. Hríðirnar tóku þrjá daga
með fyrsta barnið, fjóra tíma með
það annað. Þær ræddu raunveru-
lega óléttu og „platóléttu". Og þær
bentu alltaf öðru hverju ásakandi
með þumalfingrinum á „þá“, karl-
mennina, upphaf allra vandamála
kvennanna. Þegar samtalið tók að
snúast um efni, sem ekki voru álit-
in við barna hæfi, kinkaði mamma
kolli í áttina til okkar krakkanna og
muldraði: „Börnin“, og eyðilagði
allt fyrir okkur, þegar það var ein-
mitt að byrja að verða svolítið
„spennandi".
Ein helzta þjónustan, sem kon-
urnar inntu af hendi, var að koma
dætrum annarra í hjónaband. Það
var aðeins á færi piparsveins, sem
hafði margra ára reynslu sem
flóttamaður á flótta undan hjóna-
bandinu, að komast undan því að
giftast einhverri af stúlkunum í
leigukumbaldanum okkar. Fram-
varðarsveitum mæðra gjafvaxta
meyja tókst að handsama fleiri
menn en alríkislögreglunni sjálfri.
Þær efuðust ekki um það, að hjóna-
bönd eru „sköpuð“ á himnum, en
þær vissu það samt, að henni Klöru
á annarri hæð húsagarðsmegin
mundi aldrei takast að krækja sér
í mannsefni, nema þær settu bæði
himin og jörð á annan endann til
þess að tryggja henni eitthvert
mannsefni.
Það gilti einu máli, hversu fáir
og fátæklegir kostir stúlkunnar
voru, hún var fullkomin sjálf, ef
dæma skyldi eftir „auglýsingaher-
ferðinni". Væri hún lágvaxin og
næstum 200 pund, þá var hún bara
lítil og blómleg. Væri hún ólagleg,
sögðu auglýsingasérfræðingarnir:
„Bíddu bara, þangað til þú heyrir
hana leika á píanóið." Og væri
stúlkan óumdeilanlega ljót, var því
lýst yfir fjálglega, að hún væri
„mjög gáfuð“.
Þegar einhver stúlkan í leigu-
kumbaldanum krækti sér í „fast“
samband, fóru allir nágrannarnir
að spyrja móður stúlkunnar í þaula.
Þar var um prófraun að ræða. Það
var verið að prófa, hversu hátt
stúlka úr leigukumbalda í fátækra-
hverfi gæti hafizt.
,,Er hann góður maður? Hvað
starfar hann?“
Ef hann „þénaði" ekki vel, var
um annan kost að ræða, sem var
algerlega frambærilegur. Námsgeta
var jafnvel dáð enn meira en geta
til þess að vinna sér inn peninga.
„Hann er að læra“. Stúlka, sem
var „með“ námsmanni, gat haldið
áfram að „vera með honum í lang-
an tíma. „Það verður allt í lagi með
hann. Hann er einmitt rétti mað-
urinn handa henni og hún rétta