Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 119

VEGURINN TIL LLANSYSTUMDWY
117
welskt blóð til þess, að svo megi
verða. En stundum rekst ég óvænt
á vott um hina gömlu mótspyrnu
gegn og andúð á aðskotadýrunum,
þegar ég vek húsið aftur af hinum
langa svefni þess og reyni að láta
það komast í betra samræmi við
umhverfi sitt. Ég rekst þá oft á
andstæður hinnar duldu, welsku
þjóðarsálar í andstöðu við hina
valdamiklu, ensku, opinberu stjórn-
endur landsins.
Áin Dwyfawr rennur um skóg-
ana mína. Þetta er bezta silungs-
áin á stóru svæði, og í henni er
einnig að finna lax. Ég á veiði-
réttindi í ánni allt niður til Llany-
stumdwy, allt til staðarins, þar sem
Lloyd George er grafinn. f öllum
þeim samtölum, sem ég átti við
héraðsbúa, fyrstu mánuðina eftir
að ég eignaðist Trefan, skaut eftir-
farandi spurningu að lokum upp
kollinum, eftir að skipzt hafði ver-
ið á vingjarnlegum orðum um dag-
inn og' veginn og veðrið og sagðar
sögur um margt, sem tengt var
sögu staðarins og héraðsins: ,,Og
hvað ætlið þér að gera, hvað snertir
veiðina í ánni?“ í Norður-Wales er
ekki barizt af eins mikilli ástríðu
fyrir neinu máli og réttinum til
veiða í welsku ánum.
Bannað er að veiða í mörgum af
beztu veiðiánum án sérstakra leyfa,
og þeir, sem yfir veiðiréttindunum
ráða, eru landeigendur, sem búa
ekki í Wales, efnaðir menn, sem
stunda slíkar veiðar i tómstundum
sínum, eða jafnvel hlutafélög. Oft
hafa veiðiþjófar og fógetar, sem haft
hafa umsjón með veiðivörzlu, átt í
erjum, og í þeirri viðureign hefur
komið fram í smækkaðri mynd mót-
þrói hinnar welsku þjóðerniskennd-
ar gagnvart Englandi. Hin weiska
skapgerð býr oft yfir ofsafengnum
tilfinningum, og þessi ofsi beinist
oft gegn veiðivörðunum, vikapiltum
landeigendanna, en þeir menn eru
álitnir vera svikarar við sína eigin
þjóð. Á meðal venjulegra Wales-
búa, sem hugsa eitthvað af viti, er
það alls ekki álitið skammarlegt að
vera veiðiþjófur, heldur algerlega
heiðarlegt og virðingarvert, svo
framarlega sem maður verður ekki
sjálfur fyrir ásókn veiðiþjófanna.
Þá heyrist annað hljóð í strokknum.
En hvergi er veiðiþjófnauður vin-
sælli en í þeim hlutum Wales, þar
sem welsk sérkenni eru enn sterk-
ust, þar sem fólkið tekur afstöðu
gegn lögunum og laganna vörðum
líkt og ósjálfrátt, en rætur þessarar
afstöðu má rekja langt aftur í sögu
Wales.
í fyrra var lögregluþjónn einn
skotinn til bana, þegar hann reyndi
að ná í welskan veiðiþjóf, og veiði-
verðirnir eru óðfúsir að segja hroll-
vekjandi sögur um hina hræðilegu
áhættu, sem starfi þeirra fylgir,
allt frá því að eiga það á hættu að
vera stunginn í lærið með laxa-
ífæru til þess að missa niður fulla
bjórkrús inni á einhverri kránni,
þegar einhver þykist rekast á borð-
ið. Ég komst brátt að því, að þorps-
búar þektku hverja bugðu á ánni
minni, hverja hringiðu, hvern hyl.
Og hver hylur átti sitt welska nafn
(Hestamannahylur fyrir neðan stóru
eikina, Suðuhylur fyrir neðan foss-
inn, Snákaklettahylur beint á móti
Tyddyn-madyn-coch).