Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 112

110
ÚRVAL
konan handa honum. Megi Guð
bara geí'a, að hún Lea mín nái í
eins gott mannsefni og hún Rut.“
í launaskyni fyrir alla fyrirhöfn-
ina var nágrönnunum alltaf boðið
í brúðkaupið. Og þar hvísluðust
þeir á yfir steikta kjúklingnum:
„Svona okkar á milli sagt, þá er
hann ekki rétti maðurinn fyrir hana
og hún er ekki heldur rétta konan
fyrir hann.“
MAMMA OG PABBI HÖFÐU
EKKI ALLTAF Á RÉTTU AÐ
STANDA
Öll þessi uppvaxtarár okkar
gerðu mamma og pabbi allt það,
sem sálfræðingur nútímans for-
dæma blátt áfram. Þau voru ekkert
að hafa fyrir því að réttlæta gerðir
sínar í augum okkar, og þau sögðu
ekki heldur: „Þessi refsing er mér
meiri kvöl en þér.“ Ef þau voru
spurð um ástæðuna fyrir hlutun-
um, vitnuðu þau ætíð í eitthvert al-
viturt „yfirvald“, ,sem gekk undir
nafninu „Af því!“
Þau auðmýktu okkur („Svona
gamall piltur ætti að vita betur“).
Þau gerðu lítið úr okkur („Ja,
hlustið nú bara á, hver er að tala
núna“). Þau minntu okkur á þær
fórnir, sem þau höfðu orðið að færa
okkar vegna (Og þetta eru laun
mín!“). Þau öskruðu á okkur
(„Jæja, heyrirðu nú, hvað ég segi?“)
Og þau hikuðu ekki við að minna
okkur á fyrri afbrot okkar („Og
hvernig var það, þegar þú helltir
bleki niður í borðdúkinn?“)
Þá vissi ég ekki, að það var ætlazt
til þess, að mæður gripu til sálar-
fræðinnar við uppeldi barna sinna.
Ég vissi bara, að þær gripu til
hvers eins, sem hendinni var næst
þá stundina, svo sem óla, sem rak-
hnífar voru brýndir á, trésleifa eða
lófa hvorrar handarinnar, sem nær
sökudólgnum var.
Ég vissi þá ekki, að það var ekki
álitið rétt, að feður berðu krakk-
ana sína, ef þau voru óþæg og
brutu eitthvað af sér. Krakki, sem
átti föður, sem lamdi hann aldrei,
var leiður, vegna þess að honum
fannst, að faðirinn hefði alls engan
áhuga á honum. Og þar að auki
koma þeir dagar, að krakkar geta
verið alveg ómögulegir ... eins og
til dæmis frá mánudegi til sunnu-
dagskvölds, eins og hver heiðarleg-
ur krakki mundi lýsa yfir, væri hann
eiðsvarinn.
Það var gerður sífelldur saman-
burður við nafnlausa krakka, sem
tilheyrðu einhverju dýrakyni, sem
gekk undir nafninu ,,Börn annars
fólks“. Börn annars fólks voru
hrein, hjálpsöm, gáfuð og sýndu
fólki tilhlýðilega virðingu. Foreldr-
ar annarra barna voru ekki hrædd-
ir við að fara með börn sín hvert
sem var. Við urðum líka að þola
samanburð við skynlausar skepn-
urnar. „Jafnvel hundur stendur
UPP, þegar gestir koma inn í her-
bergið." „Jafnvel köttur þvær and-
litið á undan kvöldmatnum“.
Pabbi notaði oft „Þegar ég var á
þínum aldri“-aðferðina. Hann var
algert undrabarn, ef dæma skal eft-
ir afrekum þeim, sem hann á að
hafa unnið í bernsku. „Hvenær
ætlarðu að, fara að haga þér eins
og sannur maður?“ var hin eilífa
spurning hans, þegar hann vildi