Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 129

FÁTÆK LÖND OG AÐSTOÐIN VIÐ ÞAU
127
ungarnar, að mannfjölgun þessara
ríkja er meiri en sem svarar aukinni
matvælaöflun þeirra.
Nú myndi margur segja, að eftir
þessu að dæma hefði aðstoðin ekki
komið að nokkru gagni. Það væri
samt naumast rétt ályktun. Hvernig
væri ástandið, ef þessarar aðstoðar
hefði ekki notið við? Bágt er það,
segja menn, en verra væri það.
Og innan um hin fjölmörgu öm-
urlegu dæmi leynast þó nokkur, sem
gefa vonir um, að ekki sé öll nótt
úti enn. Efnahagsþróunin í löndum
eins og Mexikó, Formósu og Grikk-
landi vekja mönnum vonir.
Þessi vonbrigði manna með árang-
ur hefur valdið því, að menn hafa
heldur hneigzt til að draga úr að-
stoðinni við hin vanþróuðu lönd.
Öldungadeild Bandaríkjaþings hef-
ur skorið niður fjárveitingu til
hinna vanþróuðu landa, Frakkland
hefur einnig dregið heldur úr að-
stoð sinni, England og Þýzkaland
halda í horfinu, en Kanada og Japan
hafa heldur aukið aðstoð sína, en
það gerir engan verulegan mun, þar
sem hún er hlutfallslega mjög lítil
enn.
Margir eru samt enn þeir sem
telja, að auka beri aðstoðina sem
allra mest þrátt fyrir hinn lélega
árangur. George D. Woods, forstjóri
Alþjóðabankans, hefur farið þess á
leit við þau lönd, sem aflögu fær
eru, að þau auki aðstoð sína með
því að leggja eitt þúsund milljón
dollara inn í bankann til lána, sem
færu til vanþróuðu landana.
Það veit enginn svarið við því,
hversu mikil fjárhæð sé nauðsynleg,
ef aðstoðin á að koma að einhverju
gagni. Paul Prebisch forstjóri þeirr-
ar deildar Sameinuðu þjóðanna. sem
fjallar um iðnað og efnahagsþróun-
ina í heiminum, reyndi að svara
þessari spurningu fyrir fáum árum
og reiknaði út, hversu mikill þyrfti
að vera innflutningur fátæku land-
anna, ef fjárhagsaukningin ætti að
ná því marki Sameinuðu þjóðanna,
að aukast um 5% árlega. Síðan
reiknaði hann út hugsanlegan út-
flutning þeirra og komst að þeirri
niðurstöðu, að árið 1970 myndir bil-
ið milli útflutnings þeirra og inn-
flutnings verða sem svaraði 20 þús-
und milljónum dollara, og það bil
yrði að brúa með einhverjum hætti
og þá helzt með erlendri aðstoð.
Þetta eru auðvitað ónákvæmar
tölur. Alþjóðabankinn hefur reynt
að leysa þetta dæmi líka, þó að
með öðrum hætti væri. Hann athug-
aði hvert einstakt ríki fyrir sig, af
þeim sem aðstoðar þurftu og komast
að þeirri niðurstöðu, að auka þyrfti
enn aðstoðina um 3 til 4 þúsund
milljónir dollara.
Þannig er síður en svo að menn
séu búnir að gefa alla von á bátinn
og auk áðurnefndra þriggja landa
hafa nokkur lönd sýnt verulegar
framfarir, þó að betur mætti þar
vera að unnið. Venezuela, Perú,
Suður-Kórea, Pakistan og Thailand
hafa öll sýnt að þau eru á framfara-
braut. Nokkur þessara landa hafa
haldið fjárhag ríkisins í lagi og
heldur bætt utanríkisviðskipti sín.
Indland hefur valdið mönnum
mestum vonbrigðum, en einnig Col-
umbía og Tyrkland, en öll þessi lönd
hafa fengið óhemju aðstoð. Einnig