Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 99

ALLT NEMA PENINGAR
97
vorum erfingjar að öllum þeim
velkta og slitna, trosnaða og upp-
litaða varningi, sem hinir efnaðri
samlandar okkar höfðu losað sig
við.
I næsta nágrenni við okkur var
líka markaður undir beru lofti. Þar
var röð af varningsvögnum, hlöðn-
um ósviknum kostakjaravörum, svo
sem ofþroskuðum laukum, hálf-
frosnum tómötum og alls kyns nið-
ursuðuvarningi, sem engir miðar
voru á eða voru hálfbrunnir af. Við
kölluðum niðursuðudósir þessar
„happdrættismáltíðir.“ Þarna voru
líka stórar tunnur af „pickles“ (og
beztu bitarnir voru alltaf á tunnu-
botninum, eins og allir hyggnir
kaupendur vissu mæta vel). Og
þarna gat jafnvel að líta enn stærri
tunnur, troðfullar , af síldum með
glitrandi augu. Þar voru líka
styrjusporðar. Og síð vetrarnærföt
blöktu við hún á háum stöngum,
líkt og tuskubrúður hefðu verið
hengdar þar upp. Og yfir öllu sam-
an blakti svo fáni söluvagnaflot-
ans — bleikar síðar kvenbuxur sam-
kvæmt tízku þeirra tíma. Þær
blöktu í vindinum og breiddu fag-
urlega úr sér. Það var ekki hægt
að máta nærföt þarna, en maður
keypti þau samkvæmt þeim óskrif-
uðu lögum, reyndust þau ekki hæfi-
lega stór, þegar maður kæmi heim,
fengi maður kaupverðið endurgreitt
með bros á vör. Full ábyrgð var
tekin á gæðum þeirra: „Þau endast
alla ævina, og þar á eftir er hægt
að búa til pils úr þeim.“
Þótt við byggjum í annars flokks
umhverfi, hvað ytra borðið snerti,
hafði.slíkt alls ekki í för með sér, að
við gæfum fyrsta flokks hugsjónir
á bátinn. Mamma var alveg gall-
hörð á meiningunni og sagði, að eitt
af því fáa dýrmæta, sem hún hefði
efni á, væri hreint heimili. Sálfræð-
ingar nútímans mundu hafa slengt
sjúkdómsheiti á hana og sagt, að
hún gengi með „sjúklegt húshalds-
æði“. Hún vaknaði klukkan 6 á
morgnana og tautaði þá: „Jæja, nú
er kominn mánudagur, og áður en
maður veit, verður það þriðjudag-
ur, og þá er miðvikudagur alveg á
næstu grösum, og fimmtudagurinn
verður að föstudegi, áður en varir,
og ég hef ekki unnið handtak enn-
þá.“
Það var byrjað að búa um rúmin
mjög snemma morguns, jafnvel áð-
ur en við fórum á fætur. Ef við vor-
um ekki nógu fljót að vakna, rönk-
uðum við oft við okkur innan í dýnu
úti á brunastigapallinum. Stundum
lézt mamma líka vera ósköp hug-
ulsöm. Hún vildi alls ekki vekja
okkur. „Æ, þið viljið fá að sofa?
SOFA?“ Og hún kippti lökunum
undan manni, lamdi koddana með
teppabankara og byrjaði að breiða
yfir rúmið, þó að maður væri enn
í því.
Morgun einn sendi kennslukonan
mín mig heim úr skólanum með
þessum orðum: „Ungi maður, þú
ert ósköp veiklulegur. Farðu nú
heim og segðu mömmu þinni að
koma þér strax í rúmið.“ Þegar ég
kom heim, var mamma í sinni
venjulegu stellingu, á fjórum fót-
um, með tusku í hendinni við hlið-
ina á gólffötu, sem var full af grá-
leitu, sápufreyðandi vatni.
„Kennslukonan sagði, að ég væri