Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 56

54
ÚRVAL
voru yfirleitt heilsutæp. Þetta var
henni þung byrði og mikið ábyrgð-
arstarf. Það þurfti mikilhæfa konu
til þess að annast þetta starf vel,
og Madame Scarron sýndi það og
sannaði, að hún var vissulega hin
rétta kona til þessa starfs.
Hún var alveg ótrúlega óeigin-
gjörn. Hún fór ekki fram á bættar
fjárhagslegar aðstæður sjálfrar sín
vegna þessa starfs síns. Vegna
áhrifa vina hennar við hirðina og
stöðu sinnar sem ekkja Scarrons,
naut hún þegar oflítilla ríkislauna
úr fjárhirzlum konungs. En hún
hafði verið konungleg barnfóstra í
fjögur ár, áður en þessn lágu laun
voru hækkuð.
Það var aðeins sakir óaðgæzlu
annarrar persónu, að hún uppskar
að lokum laun fyrir hollustu sína
og tryggð. Madame d’Heudicourt
gat ekki þagað yfir þessu stórkost-
lega leyndarmáli alveg endalaust.
Hún lét fréttirnar síast út, og þær
fréttir bárust eins og eldur í sinu
meðal hirðarinnar, að þessi unga
ekkja, Madame Scarron, hefði mjög
þýðingarmiklu starfi að gegna.
Og samstundis varð hún mjög
þýðingarmikil persóna í augum
þessa fólks.
Nú varð sannleikur málsins þekkt-
ur meðal almennings, og því þýddu
nú engin látalæti lengur. Börn kon-
ungs voru flutt til hallarinnar. Vesa-
lings drottningin gat augsýnilega
ekki fengið það af sér að mótmæla.
Og með börnunum kom barnfóstr-
an.
Og þannig kynntist konungur henni.
Það er ekki erfitt að ímynda sér,
hver skoðun þessa lífsglaða heims-
manns hefur í fyrstu verið á þess-
ari konu, er hann áleit hina mestu
tepru, þessari konu, sem þurft
hafði að beita slíkum fortölum við
til þess að fá hana til að hafa ein-
hver afskipti af þessu ástasambandi
hans og Madame de Montespan,
jafnvel á svo saklausan hátt sem
barnfóstra barna þeirra. Honum
fannst hún vera óbilgjörn, kannske
gáfuð og sjálfsagt heiðvirð og sið-
söm, en það var allt og sumt.
Honum þótti vænt um börn sín,
og hann heimsótti þau oft í íbúð
þeirra. Og í fylgd með þeim var
ætíð rólynd og kurteis kona, kona,
sem leiftraði af andríki, en forðað-
ist allt oflæti og tildur.
Hún skrifaði sjálf þessi orð:
,,Konunginum geðjaðist ekki að
mér í fyrstu. Lengi vel hafði hann
hálfgert ógeð á mér. Hann hrædd-
ist mig sem smámunasaman kreddu-
dýrkanda og áleit mig vera konu,
sem væri siðavönd og harðlynd,
konu, sem léti sig eingöngu háleit
málefni einhverju skipta."
En þetta álit konungs á henni
breyttist smám saman, eftir því sem
árin liðu. Lúðvík 14. tók nú að virða
þessa „siðavöndu og harðlyndu"
konu í sífellt ríkari mæli. Hann
leitaði álits hennar, hvað fjölmörg
málefni snerti. Hann varð himinlif-
andi, er hann varð var við hina
góðu dómgreind hennar. Og honum
fór jafnvel að þykja það þægilegt
og ánægjulegt að eyða nokkrum
klukkustundum í návist hennar.
Honum fannst þetta hressandi til-
breyting frá allri yfirborðsmennsk-
unni og óróanum við hirðina og í