Úrval - 01.06.1967, Blaðsíða 115
Vegurinn
til
Þegar ég sé Trejan,
hvíia Jiúsið mitt,
gœgjast jram á milli
trjánna og bjóða mig
velkomvnn með upp-
Ijómuðum gluggum
barnaherbergjanna,
jinn ég til þess með
þakklœti, að ég er
kominn heim til jólks-
ins míns.
Llanystumciwy
Eftir James Morris
Þegar ég fluttist fyrst
inn í Trefan, húsið mitt
í Norður-Wales, heim-
sótti ég bónda einn, sem
bjó þar skammt undan.
„Hefurðu fundið klukkuna, sem
hangir á útihúsinu á bak við húsið?“
spurði hann mig. „í gamla daga
heyrðum við klukkuhljóminn alla
leið hingað upp eftir. Hún hamaðist
og glamraði og kallaði á verka-
mennina í mat. Það var nú meiri
hroðalegi hávaðinn.“
Ég roðnaði svolítið og sagði við
hann, að hann mundi brátt heyra
til klukkunnar aftur, því að við
hjónin ætluðum að nota hana til
þess að kalla á börnin í mat, þegar
þau væru að leik niðri við ána. En
sama kvöldið bilaði strengur gömlu
klukkunnar, og næsta morgun kom-
um við að henni, þar sem hún lá á
hellunni, heimskulega þrjózkufull á
svip.
Þetta var áuðvitað eintóm tilvilj-
un, en mér fannst það vera tákn-
rænt merki, aðvörun um það til ut-
anaðkomandi fólks, að undir yfir-
borðinu í Caernarvonshire, sem hef-
ur verið hluti Hins Sameinaða Kon-
ungsríkis Stóra-Bretlands í sjö ald-
ir, sé samt enn við lýði forn, inn-
lend menning, að hálfu leyti í leyn-
um, en samt reiðubúin til þess að
láta skjóta aðkomumanni dálítinn
skeik í bringu, svo að hann nemi
Harpers Magazine
113